یك شركت هواپیمایی صدای رضاكیانیان را درآورد

به گزارش نما به نقل از خبرآنلاین، پرواز ساعت ۲۲:۴۵ و با هواپیمایی آسمان بود. چند ساعت پیش از پرواز پیامکی آمد که پرواز با یک ساعت تأخیر در ساعت ۲۳:۴۵ خواهد بود! من خوشحال شدم که خبر داده‌اند؛ یعنی برای مسافر احترام قایل شدند. خب دیرتر به سمت فرودگاه حرکت کردم. در راه بودم که پیامک دوم آمد که پرواز باز هم تأخیر دارد و هواپیما ساعت ۱:۳۰ بامداد خواهد پرید! و این بار اصلاً خوشحال نشدم، چون تأخیر هم حد و مرز دارد. من باید حدود ۲ ساعت در فرودگاه منتظر می‌نشستم و عاقبت حدود ساعت ۳ صبح به شیراز می‌رسیدم و تا به هتل برسم و به اتاق ساعت ۴ صبح می‌شد و تا کارهای شخصی‌ام را انجام دهم و...!!!

بنابراین، چه موقع می‌توانستم بخوابم و چه موقع باید از خواب بیدار می‌شدم؟! و صبح با چشمان قرمز و خواب آلود در برنامه چه می‌کردم و چه می‌توانستم بگویم!؟

در فرودگاه منتظر بودم و به همین مسائل فکر می‌کردم؛ خواب آلود و پکر! که اعلام شد مسافران پرواز نامبرده به کانتر شماره فلان مراجعه کنند و فیش پذیرایی دریافت کنند!

من که نرفتم، اما دیدم کسانی که رفتند با یک بسته پلاستیکی برگشتند! از همان‌ها که در خود هواپیما می‌دهند؛ یعنی همانی را که قرار بود در هواپیما بدهند ، اینجا دادند! شبیه اغذیه رایگان در مدارس قدیم ! و دیگر هیچ.

بعداً از بر و بچه‌های فرودگاه شنیدم که قرار بوده پرواز از شیراز برود ساری و بعد برگردد تهران و ما را ببرد شیراز! نزدیک تهران ، اعلام می‌کنند که هوای ساری مناسب نیست و هواپیما در تهران می‌نشیند. مسافران قبول نمی‌کنند که پیاده شوند ! و یک ساعتی از هواپیما خارج نمی‌شوند. چون تهران کاری نداشتند! و تازه اگر پیاده می‌شدند چگونه و با چه وسیله‌ای این موقع شب بروند ساری؟؟؟ خلاصه بعد از دعواها و بگو مگو ها، هشتاد نفر پیاده می‌شوند و بقیه را به شیراز برمی‌گردانند.

خب این‌ها را می‌فهمم! و نمی‌خواهم وارد دعوای مسافران ساری و آن هواپیمایی بشوم، ولی در مورد خودم که می‌توانم حرف بزنم! آن شرکت هواپیمایی می‌توانست برای اینکه ما را آن همه منتظر نگذارد تا زمان از دست ندهیم ، هواپیمای دیگری جایگزین کند! می‌توانست از یک شرکت هواپیمایی دیگر بخواهد تا ما را به شیراز برساند! ولی هیچ کدام از این کارها را نکرد! چون برای مدیریتش مهم نبوده که مسافران چه خواهند کشید! چون مدیریتش متوجه نبوده که وقت مسافران ارزش دارد. چون اصلا معتقد نبوده وقت ارزش دارد . چون ما عادت کردیم و بلد نیستیم از حقوق اجتماعی مان دفاع کنیم. چون سال‌هاست یاد گرفته‌ایم همین است که هست!

چون رقابتی وجود ندارد که ما مسافران بتوانیم بین این شرکت و یک شرکت دیگر انتخابی داشته باشیم و زمانی که یک شرکت به ما احترام نگذاشت، با شرکت دیگری پرواز کنیم و این یکی را ادب کنیم! من می‌گویم اگر شرکت هواپیمایی نامبرده هیچ کدام از کارهای بالا را نتوانست انجام دهد، دست کم می‌توانست یکی از مدیرانش را بفرستد و از ما عذرخواهی کند و قول بدهد دیگر چنین اتفاقی نخواهد افتاد!

اما مدیر این شرکت ، هیچ کدام از این کارها را نکرد ... و شرکت‌های هواپیمایی دیگر ایران هم چنین کارهایی نمی‌کنند، چون ما به همین عادت کردیم! و آن ها ضرورتی نمی‌بینند این خدمات را به مشتریان‌شان بدهند ...»