آقای منتقد دوباره حاشیه‌ساز شد

به گزارش نما ، روزنامه صبح نو نوشت: آقای مسعود فراستی یکی از جنجالی ترین چهره های سینمای ایران است و در دورههای مختلف «هفت» بسیاری از نقدهای او باعث ایجاد بحث هایی مفصل در سینمای ایران و در رسانه ها شده است. این بار هم نقد او بر فیلم «دونده زمین» در برنامه «هفت» باعث ایجاد حاشیه هایی در فضای رسانهای و هنری کشور شده است؛ فیلمی که چند سالی در بند توقیف بود و کارگردان آن در جایی گفته بود که منظورش از مردم روستایی که او در فیلم به تصویر کشیده است، وضعیت مردم ایران در زمان آقای احمدی نژاد بوده است.

فراستی که همیشه در این سالها اظهاراتش دستمایه حواشی رسانهای قرار گرفته و هر بار نیز به ظن خود به یکی از جریان های سینمای کشور تاخته است این مرتبه هم در گفت وگویی کوتاه با سوره سینما تاکید کرده اصطلاحی که او درباره فیلم کمال تبریزی به کار برده بر مبنای صحبت آیت الله جوادی آملی بوده است و معنای رایج آن را در عرف ندارد. در ادامه بخشهایی از گفت وگوی اخیر آقای همیشه منتقد را خواهید خوانید:
چیزی که من در «هفت» گفتم به دقت بر مبنای صحبت آقای جوادی آملی که از دیاثت سیاسی و اقتصادی حرف زده بودند و آن جمله فوق العاده شان که گفته بودند اصطلاح دیاثت درمورد کسانی است که راه نفوذ بیگانگان را در فضای اقتصادی یا سیاسی به روی کشور میگشایند. یک جمله ای هم دفتر ایشان بعداً در توضیح این سخن ایشان منتشر کرد که خیلی خوب است. گفتند که در فرهنگ قرآنی، غیرت را معرفت، هویت و غیرزدایی تشکیل میدهد. غیرزدایی هم معنایش این است که اولاً اجازه ندهیم بیگانه به حریم ما نفوذ کند و ثانیاً خودمان هم در کار دیگران تجسس نکنیم. بیگانه را در حریم خود راه دادن و وارد حریم غیر شدن با غیرت سازگار نیست. آیت الله جوادی آملی یک جمله دیگر هم دارند که اصطلاح دیاثت در دانش فقه و اخلاق با واژه عرفی آن تفاوت زیادی دارد.

«دونده زمین» مردم را به بیگانه فروخته است
به نظرم فیلم «دونده زمین» چنان علیه مردم و در راستای فروش مردم به بیگانه است که مصداق دیاثت فرهنگی و هنری است، همان چیزی که در برنامه «هفت» هم گفتم. یعنی فیلم به جای آنکه واقعاً بین مردم و دولت تفاوت قائل بشود، چون می گوید من می خواستم دولت آن زمان را نقد کنم -که خودش جای بحث مفصلی دارد- دارد مردم را میزند. «دونده زمین» مردم را تبدیل می کند به یک آلت دست که همه منفعل و خواب آلودند و دارند برفک می بینند در تلویزیون و حالا یک ژاپنی منجی این مردم می شود. فیلم متاسفانه این موضوع را به کل مردم هم تعمیم میدهد. نکته جالب بعدی اینکه یک ژاپنی که اساساً در دنیا معروف اند به اینکه خندیدن بلد نیستند به مردم ایران خندیدن یاد می دهد و آنها کمکم به زندگی نرمال خود برمی گردند و آدم میشوند.

معنای عرفی را در نظر نداشتم
این واژه اساساً فحش نیست و با عرف تفاوت دارد. آقای آملی هم به دقت ریشه و معنای واژه را توضیح می دهد. من فقط گفتم همانطور که می شود بر مبنای صحبت یک عالم، دیاثت سیاسی و اقتصادی داشت، پس می شود دیاثت فرهنگی هم داشت که یکی از مثال هایش همین فیلم است. من که از سازنده فیلم دفاع کردم و گفتم که فیلم خوب «لیلی با من است» را دارد و بعد پرسیدم این فیلم بد که با سرمایه خارجی و برای تبلیغ آنها ساخته شده دیگر چیست؟ این کلمه را به خیلی از فیلم های وطنفروش که جایزه جشنواره ها را گدایی میکنند میشود تعمیم داد. فیلم «یک خانواده محترم» مصداق این بحث است. حتماً فیلم های قبادی و مخملباف هم مصداق این بحث اند؛ بسیاری از فیلم هایی که وطن را میفروشند تا جایزه بگیرند.