صنایع وطنی را درست" ارج" نهیم

به گزارش نما به نقل از الف،اعلام یک خبر و تکذیب آن چیز جدیدی در دنیای رسانه نیست، همچنان که طرفین اعلام و تکذیب خبر استدلال و مستندات خود را دال بر تعطیلی و عدم تعطیلی دارند. با مشاهده ی حال و روز صنعت کشور شنیدن چنین خبر های دردناکی آنچنان هم دور از ذهن نمی نماید.

براساس اظهارات رئیس اتحادیه فروشندگان لوازم خانگی، روند رو به سقوط این کارخانه با اختلاس ۱۲۰ میلیونی از ۲۰ سال پیش آغاز شده است. وقتی عدد ۲۰ سال را می شنویم با یک حساب سر انگشتی و مرور سالهای استقرار دولتها متوجه دخیل بودن سیاستهای ۵ دولت و رخ دادن آن در دوران تصدی ۴ رئیس جمهور می شویم. این یعنی اینکه روال رو به زوال لوازم خانگی وطنی را ۴ رئیس دولت اخیرندیده و حال زارش را جویا نشدند.

پروژه نابودی صنعت ملی کشور سالهاست که به وسیله ی عوامل مختلف کلید خورده است. شروع جریان موسوم به خصوصی سازی که بعدها به دلیل ناکارآمدی شکل خصولتی سازی را هم به خود دید گویا نه تنها دردی از صنعت کشور دوا نکرده ، بلکه جان دادنش را هم تسریع بخشیده است.

اوج این شکست را در جایی می توان دید که برخی از کارشناسان علت ناکامی این طرح را نحوه اجرای غلط خصوصی سازی می دانند.
با استناد به صحبت های طحان پور رئیس اتحادیه فروشندگان لوازم خانگی، بار دیگر حضور بانکهای دولتی در نابودی یک واحد صنعتی را شاهد هستیم که این روزها مانند تیر خلاصی بر پیکره ی صنعت کشور هستند.

سیستم بانکداری که قلدرمآبانه زیر بار هیچ اصلاحی نمی رود. بانکداری اصطلاحاً بدون ربایی که نه تنها دست صنایع کشور را نمی گیرد بلکه سایه ی سنگین آن را در زمین خوردن بیشتر واحدهای صنعتی شاهد هستیم.

دعوا بر سر تعطیلی و یا عدم تعطیلی بوسیله ی ارائه آمار های متفاوت و با تکیه بر موجودی انبار و مسائلی از این دست، بیشتر به سفسطه شباهت دارد تا دلایل عقلانی برای رد مسئله مطرح شده.

اینکه این کارخانه با داشتن ۶۰ کارمند به تعطیلی کشیده شده باشد یا اجناس داخل انبار آن را نشان حیاط این واحد صنعتی قلمداد کنیم، باز هم موجب کتمان حال روز بیمار این سرمایه ی ملی نمی شود.

موارد مطرح شده در کنار واردات بی رویه، واگذاری‌های غیر اصولی این صنایع به دستگاه‌های غیرمرتبط و حرکت متناسب با پیشرفت تکنولوژی موارد روشنی هستند که راه حل مناسبی در رابطه با آنها اتخاذ نمی شود. تنها چیزی که بر روی آن تاکید می شود استفاده از لوازم خانگی وطنی برای حمایت از تولید است.

آنچه مسئولین باید بدانند لزوم شانه خالی نکردن از زیر بار مسئولیت مهم مدیریت صحیح و ارائه محصولات درخور شان مردم است. اما آنچه که بیشتر شاهد آن هستیم انتظار به دوش کشیدن این بار بزرگ توسط مردم است.

در روزهایی که خبر از گشایشات هر روزه در کشور داده می شود، این گونه تعطیلی ها در فضای سنگین رکود حاکم بر جامعه حکایت از تناقضات دردناکی دارد. آنچه در جامعه ملموس است و در آمار حوزه های مختلف اقتصادی منتشر می گردد را نمی توان تنها با سخنرانی های همراه با لبخند و به کار بردن کلمات امیدوارانه رفع و رجوع کرد.

مطالبات مردم گویای این واقعیت هم هست که امروز کلمات و شعارها کاربرد پیشین را ندارند و تنها لمس تصمیمات و "اقدامات عملی" است است که آرامش را به دل مردم باز میگرداند.