سخنگویی برای نسل دیگر!

مشهور است که دانشمندان علم سیاست همیشه دنبال مطالعه از طریق مشاهدهٔ رفتار نخبگان سیاسی، نهادها و افراد یا گروه‌ها بوده‌اند تا بتوانند الگوهای کلی مناسبی را که بتوان نظریه‌های سیاسی را بر روی آنها استوار کرد، ارائه دهند. اما اگر نوبت به کوزه گر افتد، کار سخت خواهد بود. آن هم کوزه گری که علاقه زیاد به آب خوردن از کوزه شکسته دارد.


صادق زیباکلام نمونه ای از جمع اضداد است. اینکه با کارشناسی ارشد مهندسی شیمی هیأت علمی دانشکده فنی دانشگاه تهران باشی و با اخذ یک مدرک دکترای سیاسی با همه ماجراهایش، میهمان دانشکده علوم سیاسی شوی؛ آنگاه از همه آنهایی که کل دوره تحصیل خود را به دانش این حوزه پرداخته اند، بیشتر ژست علمی بگیری و هر رطب و یابس را با ژست استاد دانشگاهی تحویل جامعه دهی؛ از کمتر کسی بر می آید.

یک سرچ چند دقیقه ای نشان خواهد داد که از این دست اضداد زیاد است. مثلا در جامعه ای که هنوز زخم 2500 ساله استبداد در آن التیام نیافته، پرچم دفاع از رضاخان به دست بگیری و از نماد دیکتاتوری با ژست روشنفکری و آزاداندیشی دفاع کنی، یا اینکه از اسید پاشی اصفهان تا عدم گشایش اقتصادی پس از برجام را به رقیب داخلی نسبت دهی اما در باب «توهم توطئه» کتاب بنویسی و ...

اما تازه ترین آن سخن گفتن یک متولد 1327 از زبان نسل من است! آقای زیباکلام این بار نه از منظر سیاسی یا شیمی بلکه از منظر جامعه‌شناسي فرموده اند « اصولگرایان نامزد ریاست جمهوری نمی شوند چون می دانند بین متولدان دهه های60و70محبوب نیستند.»

اینکه آقای زیباکلام بخواهد جمع اضداد را در رفتار و گفتار خود یکجا گرد آورد، مشمول محال عقلی نخواهد بود. اما به عنوان یک متولد دهه 60 که دانش آموخته رشته مستمسک قرار گرفته اخیر هم هست؛ از آقای دکتر زیباکلام استدعا دارم هرچه می خواهند بگویند از زبان نسل خودشان سخن بگویند.