واكنش عالمیان به عدم دعوت و تقدیر از وی

به گزارش نما، روزهای اول بازی های المپیک لندن که هنوز هیچ یک از شانس های مدال مسابقاتشان را شروع نکرده بودند، نوشاد عالمیان به تنهایی ورزش ایران را هیجان زده کرده بود.

برای پینگ پنگ قبل از لندن، المپیک جز سهمیه و شکست در همان بازی اول چیزی نداشت. داشتن دو پیروزی و رسیدن به مرحله یک شانزدهم نهایی، به اندازه مدال المپیک ارزش داشت. آن روزها عالمیان ستاره ورزش ایران شده بود، چه در بین مردم و چه برای مسئولانی که قبل از مدال بهانه ای برای بزرگ کردن عملکردشان داشتند اما بعد از مدال هایی که به دست آمد، نوشاد هم فراموش شد تا حدی که در مراسم تجلیل از ورزشکاران که وزارت ورزش برگزار کرده بود، کسی از او دعوت نکرد حتی در این مراسم حضور داشته باشد، چه برسد به اینکه بخواهند از او تقدیر کنند.



با این حال عالمیان می گوید اینها برایش مهم نیست. گفت و گوی تماشا با او را بخوانید، بازیکنی که برای مصاحبه کردن با او از هفت خوان رستم باید رد شوی.

نوشاد عالمیان چرا اینقدر سخت حاضر می شود مصاحبه کند؟

- حرف هایم را یک جور دیگر می زنند، من هم ترجیح می دهم حرف نزنم. با یکی از روزنامه ها مصاحبه کردم، به جای من از فدراسیون انتقاد کرده بود. من واقعا قصد انتقاد ندارم. در این چند مدت آقای زارع پور (رئیس فدراسیون) خوب کار کرده، نمی توانم که به دروغ از او انتقاد کنم. من موقعی که مشکل بود، حرف هایم را زدم اما الان در این شرایط که همه چیز خوب بوده، نمی توانم باز هم انتقاد کنم.

اما هنوز به فدراسیون انتقاد وارد است، اینکه چرا اسم شما در فهرست ورزشکارانی که وزارت از آنها تجلیل کرد، نبود؟

- این را دیگر من نمی دانم.

انگار خیلی برایت مهم نیست؟

- مهم که هست، ولی وقتی اسمم نیست، چه کار کنم، چه بگویم.

به هر حال انتظار داشتی که از تو هم مثل بقیه تجلیل کنند؟

- انتظار که داشتم، بالاخره از این اتفاقات می افتد، اشکالی ندارد.

شاید وضعیت مالی ات خوب است و برایت خیلی پول مهم نیست؟!

- نه اتفاقا خیلی هم وضع مالی ام خوب نیست ولی این مسائل می گذرد. پول باشد یا نباشد خیلی مهم نیست.

وزارت ورزش که از تو تجلیل نکرد، فدراسیون چطور، کاری انجام داده؟

- هشتصد دلار گرفته ام. آقای زارع پور در همان لندن گفت پاداش می دهم که داد.

البته گفته بود پیروزی اول پانصد دلار می دهد و پیروزی دوم این جایزه دو برابر می شود.

- نمی دانم. همین را هم که داد، دستش درد نکند.

نوشاد عالمیان چرا اهل انتقاد کردن نیست. الان هر کسی جای تو بود مدام غر می زد. خیلی از این ورزشکاران چند برابر تو امکانات دارند اما هزار برابر تو از شرایطشان گلایه می کنند.

- چه کار کنم. چیزی نمی توانم بگویم. نمی توانم که زورشان کنم به من جایزه بدهند.

بگذریم. از برنامه هایت برای المپیک بعدی بگو.

- من فقط امکانات می خواهم، همین. سالن خوب، راکت، توپ وزمین خوب. حریف تمرینی خوب می خواهم. در لندن که بودیم در این باره با آقای زارع پور صحبت کردیم.

آنجا نتیجه گرفته بودی، شاید جو گیر بودند.

- نه اگر آنها هم یادشان برود، من خودم پیگیری می کنم.

خوب است اینها برایت مهم هست.

- واقعا برای من فقط پینگ پنگ اهمیت دارد. من برای پول و جایزه بازی نکردم که الان دنبالش باشم. برای من خود پینگ پنگ لذتبخش است و برای آن هم هر کاری می کنم. پول خودش می آید.

خودش که نمی آید، باشگاه می دهد. با نتایج المپیک بیشتر هم می گیری.

- سال پیش که آقای پیمان حسنی لطف کرد برایم از باشگاه پتروشیمی 65 میلیون تومان گرفت، امسال هنوز درباره مبلغ حرف نزدیم.

تو در المپیک لندن بیشتر از چیزی که انتظار می رفت، ظاهر شدی اما از نظر خودت بزرگترین ضعفی که داشتی چه بود؟

- من خودم ضعفی نداشتم. مشکل من این بود که هیچ امکاناتی نداشتم. درسته که تیمو بول آلمانی واقعا حریف سختی بود اما من مقابل او چیزی کم نداشتم.

به هر حال با تمرین در پارکینگ نمی شود بیشتر از اینها انتظار داشت.

- حالا خدا را شکر که این سالن هم هست.

سالنه؟

- منظورم همان پارکینگ است که آنجا تمرین می کنم.

واقعا آدم خاصی هستی، این امکان را که الان هر کسی می تواند داشته باشد. کسی که می خواهد در المپیک نتیجه بگیرد که نباید برای این امکان که خودش فراهم کرده، شاکر باشد.

- اگر این نبود، چه کار می کردم؟ من شانس آوردم که این پارکینگ هست، پدر و برادرم هستند و خانواده پینگ پنگی دارم. اگر پدرم نبود که این نتایج را نمی گرفتم.

برای المپیک بعدی کار را شروع کردی؟

- برنامه هایم را به فدراسیون داده ام. دارم تمرین می کنم.