مبارزه ادامه دارد!

امسال در حالی به استقبال روز ۱۶ آذر و بزرگداشت روز دانشجو می‌رویم که ۶۳ سال از زمانی که سه دانشجوی ایرانی جان‌شان را برای اعتراض به استبداد داخلی و استعمار خارجی حامی نظام دیکتاتوری در آستانه ورود ریچارد نیکسون، معاون رئیس‌جمهور وقت آمریکا به تهران از دست دادند، می‌گذرد. اما اینک در آستانه پاسداشت رشادت آن حماسه‌آفرینان، در حالی که جهان شاهد اعتراض مردم و دانشجویان آمریکایی به سیاست‌ها و هدف‌گذاری‌های کنگره و کاخ سفید در ابعاد داخلی و خارجی بوده و حتی رأی آنها در پنجاه‌و‌هشتمین انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به کسی تعلق می‌گیرد که بیشترین اعتراض را به نظام و حاکمیت آمریکا وارد می‌کند، تحلیل‌هایی در داخل نسبت به حرکت دانشجویی بر تارک رسانه‌ها می‌نشیند که قصد دارد با ایجاد اشتباه محاسباتی در بین جوانان، دانشجویان و مردم، جنبش دانشجویی ایرانی را از روح و هدف متعالی‌اش، یعنی اعتراض توأمان به استبداد داخلی و استعمار خارجی حامی دیکتاتوری پهلوی که نماد نظام سلطه آمریکای جنایتکار بود، تهی کند.
نقض اخیر برجام توسط آمریکایی‌ها مصداق ستم‌پیشگی دشمنان است که این روزها حتی رئیس‌جمهور و دست‌اندرکاران مذاکره با اعضای ۱+۵ نیز به آن اذعان دارند. جنبش دانشجویی ایرانی زمانی میراث‌دار واقعی خون‌هایی است که در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ کف دانشگاه تهران را رنگین کرد که همچنان روح اصلی مبارزه با استکبار و نماد آن، یعنی آمریکای جنایتکار را در صدر اهداف خود تعریف کند و بداند که دشمنی با آمریکا و نهضت جهانی «مرگ بر آمریکا»؛ اولاً تنها مربوط به زمان حال نیست؛ بلکه در گذشته هم بوده و استمرار داشته است؛ ثانیاً افزون بر ایران بسیاری از طیف‌های فکری جهان به این شعار باور داشته و به این دشمنی اذعان کرده و به آن افتخار می‌کنند. ثالثاً دشمنی با آمریکا دشمنی با یک ملت نیست؛ بلکه با سیاست‌ها و راهبردهای دستگاه حاکمه و نظام سیاسی آمریکاست که به دنبال نقض عهد و سلطه‌طلبی و تضییع حقوق سایر ملت‌هاست و تا زمانی که این ویژگی‌ها هست، مبارزه دانشجویی عدالتخواه پایانی ندارد.