گلایه های ابوالقاسم طالبی از اكران در سینما

به گزارش نما به نقل از خبرگزاری صداوسیما، سال 95 تا این لحظه یکی از بهترین سال‌های سینما از لحاظ تنوع گونه های سینمایی و فروش فیلم های سینمایی بوده است.

اما اگر از اول سال نگاهی گذرا به فیلم های در حال اکران بیاندازیم خواهیم دید که برخی از این آمار فروش قدری جای تامل دارد.

فیلم سینمایی«من سالوادور نیستم» و «50 کیلو آلبالو» فیلم هایی بودند که با مضامینی طنز در ماه اول سال 95 به نمایش در آمدند؛ فیلم‌هایی که یکی 15 و دیگری 13 میلیارد تومان فروش داشت.

همزمان با این فیلم‌ها فیلمی چون «بادیگارد» به نمایش درآمد که از لحاظ ساختار و محتوا چند سر و گردن بالاتر بود، اما شورای صنفی نمایش صلاح دانست تعداد سینماهای اکران کننده این دو فیلم که دومی یکی از سخیف‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای کشور است و چندین بار اعتراض سینماگران دغدغه مند را در بر داشت بیشتر از فیلم ابراهیم حاتمی کیا باشد.

جلو تر که آمدیم فیلم‌های «بارکد»، «دراکولا» و «ایستاده در غبار» به نمایش درآمدند و باز همان اتفاق قبلی افتاد و تعداد سینماهای دو فیلم کمدی بیشتر از برنده سیمرغ بلورین سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر و روایت گر بخشی از زندگی حاج احمد متوسلیان بود.

این روزها نیز فیلم های «یتیم خانه ایران» روایتگر جنایات انگلیس به ایران در 100 سال پیش، «سیانور» در برگیرنده بخش هایی از زندگی مجید شریف واقفی و «سلام بمبئی» و «آس و پاس» روی پرده نقره ای هستند و مجموع تعداد سینمای دو فیلم ارزشی کمتر از نصف فیلم تجاری سلام بمبئی است.

ابوالقاسم طالبی کارگردان فیلم سینمایی «یتیم خانه ایران» در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما گفت: من از شرایط اکران فیلمم گله مند هستم، برای این فیلم زحمات زیادی کشیده شده است و «یتیم خانه ایران» قصه مردمی را به تصویر می کشد که در حدود 100 سال پیش مظلومانه بر اثر استعمار انگلیس کشته شدند و در تاریخ روزی برای آن ها در نظر گرفته نشده است.

وی افزود: ای کاش شرایطی فراهم می شد که مردم حداقل بر پرده سینما گوشه ای از این جنایت را می دیدند اما سینمای کافی به ما داده نشده است و از این مسئله ناراحت هستم.

در اینجا سوال پیش می آید چرا سازمان سینمایی و شورای صنفی نمایش از فیلم هایی که پرونده های روی زمین مانده سیاسی و اجتماعی کشورمان را به تصویر می کشند حمایت لازم را نمی کنند؛ نکته ای که بسیاری از سینماگران و منتقدان هم درگیر آن هستند.

جبار آذین منتقد سینما در مصاحبه اختصاصی با خبرنگار ما گفت: اعطای شرایط اکران مناسب به فیلم هایی که تنها برای خالی کردن جیب مخاطب ساخته می شود زمینه را برای تولید فیلم های بیشتر با این مضمون فراهم می کند و در سال های آینده سینمایی را خواهیم داشت که در شان کشور اسلامی مان نیست.

وی افزود: متاسفانه این روزها سینماها در اختیار فیلم هایی قرار درد که با قصه هایی تکراری و آبکی و بدون هیچ مضمون و شکل هنری با بهره بردن از فضا های خارجی و زرق و برق دار قصد جذب مخاطب را دارند و مسئولان سینمایی باید فکری برای این قضیه بکنند.

البته خود مخاطبان سینما هم از این موضوع تعجب می کنند و گاها گلایه دارند.

مخاطبی در مصاحبه با خبرنگار ما گفت: چرا باید به فیلم یتیم خانه ایران با این محتوا سالنی با ظرفیت 50 نفر آن هم با سانس هایی محدود اختصاص داده شود؟

مخاطب دیگری نیز گفت: چند روز منتظر ماندم تا سانس و صندلی خالی باشد تا بتوان فیلم «سیانور» را ببینم.

به هر حال اگر چه سینمای تجاری در رشد اقتصادی سینما موثر است، ولی فیلم های ارزشی نیز می توانند سینمای ایران را در جهان مطرح کنند و حرف هایی را که گاها نمی توان با زبان بدن زد با زبان هنر مطرح کرد.

بنابراین ضرورت حمایت از سینمای اصیل و حرفه ای که حاوی پیام های ارزشی است از سوی نه تنها مسئولین و سازمان های سینمایی کشور، بلکه عموم مخاطبان نیز احساس می‌شود؛ این گونه سینمایی است که برای آیندگان باقی خواهد ماند و حرفی برای گفتن خواهد داشت.