خواهران منصوریان از درخشش در نبرد زندگی تا درخشش روی سكوهای جهانی

به گزارش نما به نقل از خبرآنلاین؛ خواهران منصوریان تا امشب برای مردم تنها قهرمانانی بودند که روی تشک تالو خوش می درخشیدند و با مدال هایشان روی سکو لبخند می زدند. لبخندی که پشت آن دردهای فراوانی پنهان بود. دردهایی که در برنامه «ماه عسل» مردم هم با آن آشنا شدند و با الهه و سهیلا و شهربانو اشک ریختند و از ته دل آنها را تحسین کردند.

قهرمانانی که کمتر از یک ماه پیش هر سه در مسابقات مدال آوردند و کنار هم روی سکو ایستادند و با مدال هایشان عکس یادگاری گرفتند، و بیش از 30 مدال آسیایی و جهانی دارند، زندگی سختی را پشت سر گذاشته اند. زندگی ای که آن قدر سخت بوده که پدر تحمل نمی آورد و دخترانش را تنها می گذارد. پس از آن بار زندگی روی دوش شهربانویی می افتد که تا پیش از رفتن پدر هم پا به پای او کارگری و رعیتی می کرده. خیلی اتفاقی الهه و شهربانو با ووشو آشنا می شوند ولی آن قدر پول نداشتند که هر دو از سمیرم به اصفهان بیایند و به باشگاه بروند. هر روز با پول کمی که داشتند یک نفرشان به اصفهان می رفته، آموزش می دیده و به سمیرم برمی گشته و آموزش هایش را به خواهرش منتقل می کرده. شهربانو از روزهایی گفت که در خانه و باغ مردم کارگری کرده و با پیت حلبی ای که پر از سیمان می کرده، تمرینات بدنسازی اش را انجام می داده. الهه از روزهایی گفت که اولین مدالش را آورده بوده و جایزه 900 هزارتومانی اش برایش بیشترین پولی بوده که تا آن روز داشته. او از قهرمانی در مسابقات گوانگجو گفت. همان مسابقاتی که در راند اول فینالش با برخورد پاشنه پای حریفش گونه و بینی اش می شکند اما از مربی اش خواهش می کند اجازه ندهد داور بازی را تمام کند. از لحظاتی که برای اینکه داور مسابقه را به نفع رقیبش تمام نکند، خونی که از شکستگی بینی اش داخل دهانش می آمده را قورت می داده تا داور نبیند و به خاطر حال نامساعدش بازی را تمام کند. از مدال طلایی که در نهایت گرفت اما حسرت رفتن روی سکویش به دلش ماند چون بعد مسابقه بیهوش شده بود و زمان اهدای مدال در بیمارستان بود. او همه این سختی ها را تحمل کرد چون به پول جایزه اش نیاز داشت برای اینکه می خواست مادرش را خوشحال کند. او برای این همه تحمل سختی یک دلیل داشت: آنقدر در زندگی جنگیده بودم که به جنگیدن عادت داشتم.

خواهران منصوریان در پایان ماه عسل امشب به قهرمانان دل مردم تبدیل شدند. کسانی که همه از آنها نوشتند و از سخت کوشی شان. از علی دایی تا سیدجلال حسینی و از پرستو صالحی تا تهمینه میلانی؛ همه برای قهرمانانی نوشتند که دیگر تنها قهرمان ووشو نبودند، قهرمانان عرصه زندگی بودند.