هشت سال گذشت از ۱۳۸۸، از آن سالی که در انتخاباتی باشکوه، مشارکت نزدیک به ۹۰ درصدی مردم رکورد بی‌نظیری در جهان رقم زد و قدرتی را برای کشور به وجود آورد که می‌توانست حرکت پیش‌رونده جمهوری اسلامی ایران را شتابی دوچندان دهد؛ اما متأسفانه بازندگان انتخابات ۸۸ با بی‌ظرفیتی تمام، جشن مردم‌سالاری دینی و اتفاق بزرگ ملی را به دلیل آنکه خود منتخب مردم نبودند، برهم زدند و به جای کمک به دولت منتخب مردم، طرح دروغ بزرگ تقلب را کلید زدند و نه تنها به مردم و فرد منتخب تبریک نگفتند؛ بلکه با القای این موضوع که نظام رأی و نظر شما را ندیده است و برخلاف نظر شما فرد دیگری را پیروز انتخابات اعلام کرده، هواداران‌شان را به کف خیابان کشیدند و آن شد که نباید! اینها با به راه انداختن آشوب در پایتخت و کشیدن ترمز حرکت کشور، دشمن را به اختلاف مردم و ضربه زدن به جمهوری اسلامی ایران امیدوار کردند(!)؛ اما عجیب‌تر از فتنه‌انگیزی و خیانت آن روز، طلبکاری امروز آنهاست. آنها امروز پس از هشت سال تلاش می‌کنند با تحریف تاریخ از سران فتنه ۸۸ قهرمانان ملی بسازند؛ گویا اینان تاریخ را فراموش کرده‌اند و صبوری و مدارای نظام با افرادی را که از زدن هیچ تهمتی به نظام جمهوری اسلامی دریغ نکردند، از خاطر برده‌اند که شعار علیه آرمان فلسطین، شعار علیه اصل نظام، اهانت به بنیانگذار جمهوری اسلامی، حرمت‌شکنی در تاسوعا و عاشورای حسینی، آشوب در پایتخت و... همه و همه از سوی نظام تحمل شد و هیچ محدودیتی برای سران فتنه اعمال نشد تا نزدیک به دو سال بعد، بهمن ماه سال ۸۹ و پس از انقلاب‌های منطقه، آن زمان که این افراد درصدد شبیه‌سازی این انقلاب‌ها در ایران بودند و بار دیگر فراخوان حضور در خیابان را دادند؛ یعنی تبدیل شدن اعتراض به انتخابات به براندازی و تغییر نظام! که نمی‌توان به سادگی از آن عبور کرد.
