استراتژی اصولگرایان وحدت حول محور ولایت است

یکی از مباحثی که در مقاطع مختلف زمانی، به‌خصوص نزدیک انتخابات‌ها موضوعیت می‌یابد و برجسته می‌شود وحدت است. اصلاً وحدت در چه فضایی شکل می‌گیرد. لازم به ذکر است اختلافاتی که در فضای وحدت اصولگرایی شکل می‌گیرند اقبال به رقیب را افزایش می‌دهند. آیا با چنین فضایی در اصولگرایی این مقوله ضرورت دارد؟ پاسخ را در گفت‌وگوی خبرنگار نما با احمد کریمی اصفهانی، عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی که در ادامه آمده است بیابید.

آیا صرفاً وحدت در اصولگرایی بدون در نظر گرفتن سایر شاخص‌ها برای افزایش اقبال بدنه جامعه کافی است؟

اگر بحث از استقلال می‌کنیم به معنی بیگانه شدن از کسانی نیست که با هم و هم‌ردیف یکدیگر حرکت می‌کنیم و در یک جناح هستیم. در هر صورت استقلال به این معنی است که باید به آنچه که خیر و صلاح مجموعه اصولگرایان را رقم می‌زند عمل کنیم. استقلال از بیگانه، در مقابل رقیب، فتنه‌ها و انحرافات است، ولی به معنی این نیست که بخشی از اصولگرایان بدون در نظر گرفتن مصلحت کل اصولگرایان روی نظریات خودشان پافشاری کنند و وحدت بین اصولگرایان شکل نگیرد. این منافات با استقلال دارد. به این صورت حرکت کردن یعنی میدان را به رقیب سپردن است.


یعنی در ظاهر وحدت، ولی در باطن اختلاف.

بله، اگر در مجموعه همفکرهایمان نتوانیم با تعامل در کنار هم قرار بگیریم و تبدیل به چیزی شویم که مصلحت مجموعه اصولگرایان است و تکروی کنیم با دست خودمان میدان بازی را تحویل رقیبمان داده‌ایم. این کاملاً ضد استقلال و وحدت است.


وحدت برای اجماع اقبال به اصولگرایی است، ولی معمولاً عکس این اتفاق می‌افتد.

وحدت حول یک هدف و محور ایجاد می‌شود. هدف ما اصولگرایان رسیدن به این است که حول محور ولایت قرار بگیریم، تبعیت از روحانیت کنیم و حداقل زندگی و معیشت مردم تأمین شود. همه ما با این هدف مشترک که بتوانیم استقلال و تمامیت کشور به تبعیت از ولایت و مسائل دیگر را حفظ کنیم وحدت می‌کنیم. طبعاً نظرات متفاوتی در مجموعه‌ها و تشکل‌های مختلف وجود دارند که باید بتوانیم با تعامل به‌گونه‌ای عمل کنیم که به یک نظر مشترک برسیم. در این صورت وحدت و حرکت به طرف هدف اتفاق می‌افتد.
 
 تا حالا چنین اتفاقی بین اصولگراها نیفتاده است.

نمی‌شود بگوییم به‌طور کامل چنین شده است، چون خیلی مواقع بخشی از ما اصولگرایان نتوانسته‌ایم به صورت تامّ و تمام با یکدیگر هم‌نظر شویم. طبیعی است که هیچ‌گاه وحدت کامل حاصل نمی‌شود. همیشه سعی کرده‌ایم وحدت حداکثری را در اصولگرایان به وجود بیاوریم که بحمدالله تا حدود زیادی موفق بوده‌ایم، اما نه کاملاً.


مصادیقی از این موفقیت را بفرمایید، چون هر بار وحدت شکل گرفت اصولگرایان شکست خوردند.

در برهه‌های قبل نتوانستیم با یکی دو تشکل مثل جبهه پایداری و ایثارگران به جمع‌بندی و وحدت نظر برسیم. این بار هم تقریباً با توجه به اینکه جمنا کوشید اکثریت را داشته باشد خیلی‌ها کنار بودند. مؤتلفه‌ای‌ها قبول نداشتند و در همین جا باز هم جبهه پایداری قبول نکرد در جمنا قرار بگیرد. با وجود اینها باز هم به صورت کامل به وحدت نرسیدیم، ولی به هر حال به وحدت حداکثری دست یافتیم و در مسائل مختلف توانستیم این وحدت حداکثری را داشته باشیم. کسی که وارد وحدت می‌شود و آن را می‌پذیرد، باید خودش را تعدیل و از نظراتش قدری پایین بیاید، وگرنه وحدت شکل نمی‌گیرد. نمی‌شود هر کسی روی نظر خودش پافشاری کند. نظرها مطرح می‌شوند، ولی لازمه رسیدن به وحدت این است که تنزلی داشته باشند، وگرنه وحدت انجام‌شدنی نخواهد بود.


 آیا با چنین شرایطی که اسماً وحدت هست و رسماً اختلاف، لازم است این روند ادامه یابد؟

وحدت یک مقوله منطقی است، ولی نه اینکه چماقی شود و بعضی‌ها روی نظریاتشان پافشاری کنند. موقعی که مرحوم عسگراولادی بودند وقتی صحبت از وحدت می‌شد، بعضی از گروه‌ها مثل جبهه پایداری و ایثارگران که به حساسیت مرحوم عسگراولادی و دوستان ما در پایبندی و اعتقاد به وحدت واقف بودند مجدداً روی نظریاتشان پافشاری می‌کردند و می‌ایستادند. اینکه وحدت نیست. ما می‌دیدیم مصلحت هست در بخشی از مسائل کوتاه می‌آمدیم تا وحدت شکل بگیرد. وقتی همه گروه‌ها صادقانه وارد میدان شوند و نظریاتشان را تعدیل کنند تا بتوانیم جمع نظریات را داشته باشیم، به وحدت منطقی می‌رسیم.


 آیا می‌شود به جای آن روی سایر موضوعات برای افزایش اقبال عمومی تمرکز کرد؟
 نه، در تمام دنیا متداول است که برای پیروزی یک گروه یا بخشی از جامعه باید بین گروه‌های مختلف اتفاق نظر و وحدتی به وجود بیاید که در مقابل رقیب بتوانند عرض اندام کنند. اگر بخواهیم پراکنده عمل کنیم عرصه را واگذار کرده‌ایم. درعین حال طرف مقابل هم معتقد به این مسئله است. می‌بینید برای رسیدن به وحدت گروه‌های مختلف اصلاح‌طلب به جمع‌بندی می‌رسند. وحدت آنها هم ممکن است به صورت کامل نباشد و حداکثری هست. در مقابل ما باید اتحاد و وحدت حداکثری داشته باشیم. خیلی مواقع با اینکه به وحدت رسیدیم نتوانستیم توفیق پیدا کنیم چه برسد به اینکه پراکنده باشیم. پراکندگی حتماً پذیرفتن شکست و موجب عدم پیروزی خواهد شد و بحثی در آن نیست. در هر شرایطی وحدت ضروری است.