نگاهی به رقم قرارداد اسپانسرها با تیم‌های ملی و باشگاه‌های دنیا

به گزارش نما - تسنیم نوشت: فدراسیون فوتبال ایران در حالی در دبی به دنبال قرارداد با آدیداس است که نگاهی به قرارداد تیم‌های ملی و باشگاهی در دنیا نشان می‌دهد ما در این زمینه تا چه اندازه عقب هستیم.

دبیرکل فدراسیون فوتبال و برخی از مسئولان فدراسیون در حالی برای امضا و نهایی کردن قرارداد با شرکت تولید کننده پوشاک ورزشی آدیداس به دبی رفتند که شنیده‌ها حاکی از آن است که این قرارداد نیز همچون سایر قراردادهایی که در چند سال اخیر با تولیدکنندگان پوشاک خارجی بسته شده چنگی به دل نمی‌زند و با قراردادهای حرفه‌ای و روز دنیا اختلاف فاحشی دارد.

فدراسیون فوتبال تاکنون در خصوص جزییات این قرارداد مطلبی منتشر نکرده و پیگیری‌های خبرنگاران تسنیم برای اطلاع از این موضوع تاکنون نتیجه‌ای نداشته اما سفر به امارات و نه آلمان،‌ مرکز اصلی شرکت آدیداس و امضای قرارداد با یک پخش کننده محلی و نه حضور سران شرکت آدیداس در ایران - اولین تیم آسیایی صعود کننده به جام جهانی 2018 روسیه- نشان از ضعف در ارتباطات بین المللی فدراسیون و هنر چانه‌زنی آنها داشته و همه اینها نشان از یک قرارداد یک طرفه به نفع شرکت تامین کننده پوشاک دارد.

فدراسیون فوتبال، باشگاه‌های مطرح ورزشی و حتی کمیته ملی المپیک در سال‌های اخیر قراردادهای مختلفی را با برندهای گوناگون منعقد کرده‌اند که در اکثر آنها نه تنها شرکت تولید کننده پوشاک مبلغی را بابت اسپانسرشیپ به آنها پرداخت نکرده بلکه مبالغ قابل توجهی را به عنوان هزینه پوشاک خود دریافت و صرفاً به ارائه تخفیف‌های چه بسا جزیی به تیم‌ها بسنده کرده و از این فضای ایجاد شده نهایت بهره را برده و سودهای هنگفتی عاید خود کرده‌اند.

این اتفاق نادر در حالی در ایران تبدیل به یک رویه شده که با نگاهی گذرا به ورزش روز دنیا اختلاف فاحش میان رویکرد مدیران ورزشی ایران و سایر کشورهای حرفه‌ای را متوجه می‌شویم. وقتی برنامه مدونی برای در اختیار گذاشتن جایگاه تیم‌های ملی خود نداشته باشیم قطعا در مسیر جذب حامیان مالی و تامین البسه تیم‌ها با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو می‌شویم.

بد نیست برای روشن شدن بیشتر موضوع مروری بر جزییات قراردادهای تیم‌های ملی و باشگاهی داشته باشیم.

در سطح فدراسیون‌های ملی

تیم ملی برزیل:قرارداد برزیل با شرکت نایکی که از سال 2008 تا 2018 اعتبار دارد 34 میلیون دلار است که آن را تبدیل به چهارمین رقم سنگین قرارداد بین المللی کرده است.

تیم ملی اسپانیا: قرارداد آدیداس با اسپانیا تا پایان سال 2018 از 27.3 میلیون دلار در سال که در 2010 بسته شد به 32.73 میلیون دلار در سال افزایش یافته است.

تیم ملی انگلیس: نایکی توانست امبرو را کنار بزند و با انگلیس تا پایان سال 2018 قرارداد 45 میلیون دلاری در سال ببندد که دومین قرارداد بزرگ فوتبال بین المللی است. نایکی پنج قرارداد از 10 قرارداد بزرگ بین‌ المللی را بسته است.

تیم ملی آلمان:آدیداس مبلغ سالانه 37 میلیون دلار سالانه به فدراسیون این کشور می‌پردازد که آن را بدل به سومین قرارداد بزرگ کرده است.

تیم ملی ایتالیا: پومای آلمانی که فقط یکی از 10 قرارداد بزرگ بین المللی را دارد با ایتالیا از سال 2002 قرارداد بسته و از سال 2012 هم آن را تا پایان 2018 تمدید کرد، با رقمی بالغ بر 27.5 میلیون دلار در سال.

تیم ملی آرژانتین: آرژانتین از سال 1974 تاکنون با آدیداس قرارداد دارد و در سال 2011 قرارداد خود را برای 11 سال تا پایان 2022 به مبلغ 11 میلیون دلار سالانه تمدید کرد.

تیم ملی فرانسه: قرارداد فرانسه با نایکی در سال 2011 به مبلغ 474 میلیون دلار برای 7 سال و نیم (سالانه 70 میلیون دلار) که منجر به پایان همکاری 32 ساله فرانسه با آدیداس شد. این فدراسیون توانسته با فولکس واگن آلمان هم قرارداد پنج ساله به ارزش 27.5 میلیون دلار ببندد.

تیم ملی سوئیس: پوما با سوئیس قرارداد 4 ساله به مبلغ 1.5 میلیون دلار در سال تا پایان سال 2016 بسته و هنوز از تمدید آن اطلاعی در دست نیست.

تیم ملی کره جنوبی: نایکی قرارداد اولیه خود که 16.3 میلیون دلار برای 5 سال بود و در 2007 تمام می‌شد را برای چهار سال به مبلغ 27 میلیون دلار (24 میلیارد وون کره) تمدید کرد. آدیداس برای این قرارداد با نایکی رقابت می‌کرد و پیشنهاد چهار ساله به مبلغ 29.3 میلیارد وون کره (پنج میلیارد وون بالاتر از نایکی) ارائه داده بود. با این حال کره‌ای‌ها نگران بودند که قرارداد جدید با آدیداس سبب شکایت قانونی نایکی به دلیل بندی از قرارداد قبلی شود و به همین دلیل ناگزیر از امضای قرارداد با نایکی شدند. نکته اینکه در آستانه جام جهانی 2014 هم این مبلغ 27 میلیون دلار ذکر شد.

در سطح باشگاهی:
رئال مادرید: قرارداد جدید آدیداس با رئال مادرید محرمانه و جمع‌آوری شده توسط منابع خبری گوناگون است. طبق این اطلاعات آدیداس بین سال‌های 2015 تا 2024 مبلغ یک میلیارد یورو به رئال می‌پردازد که شامل سالیانه مبلغ ثابت 70 میلیون یورو است به اضافه 22.5 درصد از فروش کالاهای با برند رئال مادرید که پیش‌بینی می‌شود به سالانه 30 میلیون یورو بالغ شود. (نشریه فوربس معتقد است که این قرارداد 1.6 میلیارد دلار است که رقم بالاتری را شامل می‌شود.)

همچنین در صورت قهرمانی رئال در لیگ، آدیداس 2.5 میلیون یورو اضافه می‌پردازد (این اطلاعات مربوط به سال 2015 است) که این رقم در 2020 به 3.5 میلیون یورو افزایش خواهد یافت. برای قهرمانی در جام قهرمانان اروپا هم 5 میلیون یورو در 2015 در نظر گرفته شد که در سال 2020 به 7 میلیون یورو افزایش خواهد یافت.

در ازای این مبالغ، آدیداس حق انحصاری سازماندهی مراسم قهرمانی رئال در مرکز شهر مادرید و آبشار مرکزی مادرید را خواهد داشت تا عنوان خود را در مرکز و با حداکثر توجه عرضه کند.

چلسی: چلسی با آدیداس قراردادی از سال 2006 بسته بود که در 2010 با رقم 160 میلیون پوند برای هشت سال تا 2018 تمدید شده بود (سالی 20 میلیون پوند). در تابستان 2017 و دو سال قبل از انقضای این قرارداد چلسی با پرداخت 40 میلیون پوند این قرارداد را لغو کرد و در عوض قراردادی 15 ساله به مبلغ 900 میلیون پوند با نایکی بست که تا 2032 ادامه خواهد داشت (سالی 60 میلیون پوند). چلسی همچنین قرارداد 57 میلیون دلار در سال را با یوکوهاما تایر به عنوان شریک صنعتی بسته است.

منچستریونایتد: منچستریونایتد با آدیداس قرارداد 10 ساله بست و نایکی را پشت سر گذاشت آن هم با مبلغ 110 میلیون دلار در سال. (همچنین AON 22 میلیون در سال برای نامگذاری زمین تمرین تیم و حک برند خود روی پیراهن‌های تمرین تیم می‌پردازد. قرارداد منچستر با شورلت 559 میلیون دلار برای 7 سال و 80 میلیون دلار سالانه است که دو برابر قرارداد قبلی باشگاه است.)

بایرن مونیخ: آدیداس پنجاه سال است که با بایرن مونیخ قرارداد و البته سهامی هم در این باشگاه، دارد. قرارداد این دو، تا سال 2030 با ارزش 111 میلیون دلار در سال تمدید شده است. (این باشگاه سالانه 34 میلیون دلار هم از دویچه تلکام می‌گیرد (شریک صنعتی) و 150 میلیون دلار هم به شرکت آلیانتس می‌دهد تا ورزشگاه را به نامش نگه دارد. این شرکت 8 درصد سهام باشگاه را هم در اختیار دارد.)

در اسپانسری باشگاه‌ها و فدراسیون‌های ملی دو طبقه قرارداد وجود دارد؛ اسپانسری تولیدکننده پیراهن (کیت پارتنر) و اسپانسری شرکتی (کورپوریت پارتنر) که متاسفانه ورزش ایران از بهره‌گیری کامل از ظرفیت‌ها در هر دو مدل این قراردادها عقب مانده است.