آیا سخنگوی دولت به روحانی كنایه می زند!؟

به گزارش نما به نقل از رجانیوز، محمد باقر نوبخت در نشست خبری امروز خود، منتقدین و مخالفان دولت را متهم به سیاه نمایی و غیر واقعی نشان دادن وضعیت فعلی اقتصادی کشور نمود و آنان را متهم کرد که مدعی عدم وجود منابع مالی کافی در کشور هستند و این ادعا، اراده دشمن را در ادامه جنگ اقتصادی با ایران تقویت می کند. این ادعای سخنگوی دولت، نه تنها خلاف واقع است، بلکه به نظر می رسد بازی رو به جلو خلاف منافع کشور است تا به جای پذیرش تاثیر اقدامات دولت اعتدالی در شکل گیری تصمیمات اخیر امریکا، دعوای داخلی شکل گیرد.

امروز محمد باقر نوبخت در نشست خبری سخنگوی دولت گفت:

« من از کسانی که با دولت مخالفت‌هایی دارند تقاضا می‌کنم در حال حاضر وحدت را در کشور به نمایش بگذارند و مدام نگویند که منابع مالی ما برای اداره کشور کم است. ما می‌کوشیم با فعال کردن طرح‌های عمرانی و واگذاری بخش‌های دولتی به خصوصی، چرخ اقتصاد را بگردانیم و در این زمینه در شش ماهه نخست سال رشد اقتصادی بدون نفت‌، مثبت هفت درصد بود. وقتی ما اعلام می‌کنیم نرخ رشد اقتصادی‌مان چقدر است، عده‌ای در داخل می‌گویند این آمار بر اساس فروش نفت است، ما اگر این حرف‌ها را از زبان خارجی‌ها می‌شنیدیم فرق می‌کرد اما از هموطنان عزیزی که از نظر سیاسی با دولت زاویه دارند، انتظار نداریم که با بهتر شدن وضعیت مردم، غصه‌دار شوند. من از کسانی که با دولت مخالفت‌هایی دارند تقاضا می‌کنم در حال حاضر وحدت را در کشور به نمایش بگذارند و مدام نگویند که منابع مالی ما برای اداره کشور کم است. کسانی که بیرون از مرزها نشسته‌اند اگر ببینند که ما وضعیت اقتصادی خوبی نداریم و منابع مالی در اختیارمان کافی نیست در اقداماتشان جری‌تر می‌شوند. با این حال، چرا عده‌ای در داخل کشور می‌خواهند گرا بدهند که منابع مالی کم داریم؟ ما منابع مالی داریم و با همان هم می توانیم به توسعه کشور بپردازیم.»

این صحبت های نوبخت در حالی صورت می گیرد که هیچگاه منتقدین دولت، انتقاد از منابع مالی خالی نکردند و برعکس، انتقادشان در سالیان اخیر از دولت این بوده که چرا در آستانه و حین مذاکرات هسته ای، دود افکن دولت فعال بوده و ضمن سیاه نمایی از وضعیت اقتصادی در آن زمان، مدعی بوده که دستان دولت برای اداره کشور خالی است و پر شدن آن به مذاکره با کدخدا و برداشته شدن تحریم ها وابسته است.

این انتقادهای منتقدین به صحبت های متعددی بود که از صدر تا ذیل مقامات دولت یازدهم بر می گشت. شروع طوفانی این دود افکنی حسن روحانی در زمانی بود که مذاکرات هسته ای آغاز گشته و تیم دیپلماسی هسته ای مشغول مذاکرات بودند. در 22 مهر 1392 در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه ها، مراکز پژوهشی و فناوری به ایراد سخن می پردازد و در علمی ترین مجمع کشور خزانه کشور را خالی اعلام می کند:

« دولت در شرایطی کار خود را آغاز کرده است که با خزانه خالی با انبوهی از بدهکاری مواجه بوده است. البته این جا خیلی جای کف زدن نیست، معنی این تشویق را می‌دانم چیست و آن اینکه شما در دلتان با ما همراهید. در گزارش هفته گذشته یک صندوق در دولت اعلام کرد که بیش از 50 هزار میلیارد تومان از دولت طلبکار است. این فقط یک صندوق است و همانجا مسئول صندوق دیگری گفت، صندوق ما بیش از این از دولت طلب دارد. این 100 هزار میلیارد تومان یک گوشه ای از بدهکاری‌های دولت است.»

دقیقا در همین زمان، محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه در ژنو به سر می برد و چند ساعت پس از بیان این صحبت ها به ضیافت شام با کاترین اشتون رییس سیاست خارجی اتحادیه اورپا و نماینده 1+5 در مذاکرات با ایران رفت.

روحانی همین حرف ها را در نیویورک هم تکرار کرد و گفته بود که اوضاع اقتصادی ایران بدتر از آن است که من تصور می کردم. دولت در شب مذاکرات هم به جای اینکه پیام محکمی مبنی بر عدم تزتزل ایران در گفتگوها بدهد، به بهانه کسری هزار میلیارد تومانی، واریز یارانه را قطع نمود و محمدرضا نعمت زاده وزیر صنعت، معدن و تجارت نیز دقیقا در همان شب مذاکرات ژنو، نرخ واقعی دلار دولتی را 3000 هزار تومان عنوان کرد تا نشان دهد، تحریم ها تا چه میزان به اقتصاد ایران ضربه وارد نموده است.

آیا صحبت های آقای رئیس جمهور در زمان مذاکرات هسته ای، مصداق عینی همان گرایی نیست که امروز سخنگوی دولت علیه منتقدان مدعی شده است؟ آیا این اقدامات دولت، به امریکا این پیام را مخابره ننمود که با زانوان خونین به پای میز مذاکرات نشسته اند و به دنبال رسیدن به توافق با اعطای هر امتیازی هستند؟ اعلام ضعف های خیالی به جای تکیه بر اقتدار درونی کشور در آن ایام چه معنایی را می داد؟

دولت یازدهم برای رسیدن به توافق با امریکا، منافع ملی کشور را ذبح نمود تا امروز به راحتی شاهد پایمال شدن حقوق مسلم ایران توسط امریکا و از دست دادن سرمایه های گرانقیمت هسته ای کشور باشیم.