جایگاه ورزش معلولین در كشورهای جهان/ ایران الگوی منطقه در توجه به معلولین

به گزارش نما در آستانه هفته جهانی پارالمپیک به سراغ بررسی میزان اهمیت این مهم در کشورهای مختلف جهان می‌رویم. در این فرصت نگارشی البته هدف اصلی فرهنگ‌سازی در خصوص جایگاه افراد کم توان جسمی یا معلول نیست که البته این موضوع باید نه به بهانه روز و هفته جهانی پارالمپیک بلکه هر روز و هر ساعت مدنظر اصحاب رسانه باشد و در حوزه‌های مختلف مورد توجه قرار گیرد اما به بهانه این روز جهانی به جایگاه ورزش در زندگی روزمره این قشر مهم وتعیین کننده در جامعه می‌رویم.

متاسفانه در بسیاری از کشورهای قاره کهن و آفریقا به خصوص منطقه دارای همپوشانی خاورمیانه، معلولیت دلیل قانع‌کننده‌ای برای انزوا و جدا شدن از جامعه و به خصوص با توجه به موضوع این فرصت نگارشی جدا شدن از دنیای ورزش محسوب می‌شود. این فرهنگ اشتباه از ریشه وارد درخت فاسد ورزش معلولین می‌شود و متاسفانه نتیجه آن ناکامی‌های بین‌المللی این کشورها در سطح ورزش جهانی است.

در کشور ایران به واسطه حضور محترم و ارزشمند (نزد مردم جامعه) جانبازان و معلولان این موضوع همیشه در صدر توجه وزارت ورزش و مقامات ورزش کشور بوده و هست. هر چند این میزان از توجه نوساناتی در دولت‌های مختلف داشته اما می‌توان قبول کرد همواره جزو دغدغه‌های مقامات ورزشی کشور بوده است.

فدراسیون‌ ورزش‌های جانبازان و معلولان در دوران مختلف ثابت کرده که با توجه به جمیع مشکلات حقوقی، قانونی و مالی در بهترین شکل ممکن و در حد بضاعت خود خدمت‌رسانی کرده و برای پیشرفت در این عرصه قدم برداشته است.

جایگاه ورزش معلولان به طور خاص در عرصه پارالمپیک در کشورهای مختلف به چه صورت است؟ از آمریکای شمالی آغاز می‌کنیم. جایی که نزدیک به یک دهه از برجسته شدن این موضوع می‌گذرد و پیشرفت‌های کانادا در این عرصه و در همین مدت زمان کوتاه چشمگیر و قابل تحمل است. بودجه فدارسیون‌های مختلف در بخش معلولان (انواع معلولیت‌ها) نسبت به سایر رشته‌های ورزشی بسیار بیشتر است و قانون اساسی کانادا چنین اجازه‌ای را به وزارت ورزش این کشور می‌دهد تا به خاطر برجسته بودن حقوق شهروندی معلولان برای ورزش آنها نیز بودجه بیشتری در نظر بگیرد. تا پایان سال 2015 بیش از 70 درصد پارک‌های مشهور شهرهای مونترال،تورنتو و ونکوور جهت استفاده آسان و بدون مشکل معلولان، بازسازی و افتتاح مجدد شد.

مدال طلا در پارالمپیک پاداشی تا مرز 3 برابر نسبت به همین مدال در المپیک داشته و نشان می‌دهد مقامات ورزش کانادا تا چه حد به موفقیت افراد معلول در تیم‌های ملی اهمیت می‌دهد.

در آمریکای جنوبی با توجه به وضعیت اقتصادی شاید نتوان این شرایط را با کانادا مقایسه کرد اما فرهنگ عمومی نهادینه شده در جامعه همچنان قابل توجه و احترام است و کشورهایی مانند کوبا، برزیل و کلمبیا در چند سال گذشته پیشرفت‌های قابل توجهی در عرصه ورزش معلولان داشته‌اند.

در خاورمیانه معمولا نام ایران در تحلیل‌های آماری منابع خبری معتبر به عنوان کشور الگو به چشم می‌خورد اما متاسفانه در نگاهی کلی سایر کشورهای خاورمیانه مسیر درست و رو به رشدی را در این عرصه طی نکرده است.

جنوب شرق آسیا نیز هر چند هرگز ساز مخالف نزده اما پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در عرصه ورزش معلولان در این منطقه مشاهده نمی‌شود.

کاتلین مارتین جینیس محقق و استاد دانشگاه اوهایو و مؤسس مرکز ملی سلامت و بهداشت روان در آمریکا در آستانه روز جهانی پارالمپیک در یادداشتی می‌نویسد: نزدیک به 500 قهرمان از 17 کشور در شهر تورنتو که مدت یک هفته گرد هم آمده بودند. امید و شور زندگی در آنها موج می‌زد و من که در آن یک هفته به عنوان میهمان و کارشناس در بین آنها قدم می‌زدم لحظه به لحظه ضریب امید به زندگی‌ام افزایش پیدا می‌کرد. ایا واقعا باید بگویم این 500 ورزشکار معلول بودند؟ اصولا چرا باید به این ویژگی اشاره کرد تا منظور را رساند؟ آنها 500 انسان خوشبخت، شاد و سرشار از زندگی بودند که به مدت یک هفته در یک رقابت زیبا به مبارزه پرداختند و رفتند.

وی در ادامه یادداشت تاثیرگذار و احساسی خود می‌نویسد: امروز همه می‌دانیم ورزش حرف اول را در افزایش قدرت بخش مهمی از جامعه یعنی افراد معلول می‌زند. اگر در این عرصه به آنها کمک نشود مرتکب یک بی‌عدالتی ملی شده‌اید. هر کشوری که بهترین خدمات را از افراد ناتوان و کم‌توان خود دریغ کند بدون تردید مرتکب بی‌عدالتی شده است. امروز یکی از شاخصه‌های مهم تصمیم‌گیری در مورد پیشرفته بودن و فرهنگی بودن کشورهای دنیا میزان توجه آنها به افراد معلول است. اگر از من بخواهند معیاری برای قضاوت درباره عظمت کشورهای جهان، ارائه دهم می‌گویم به دنبال کشورهایی باشید که به افراد معلول خود در جامعه، توجه می‌کنند.