هر کس که تجربه پیاده‌روی اربعین سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) را داشته باشد، بی‌تردید شور و شوق وصف‌ناشدنی شیعیان عراق برای میزبانی و خدمت به زائران امام حسین(ع) را به چشم دیده است. حتی کسانی که پا در این مسیر نگذاشته‌اند و تنها روایت خدمت‌گذاری مردم آن دیار را شنیده‌اند یا در قاب‌های تلویزیونی دیده‌اند، به راحتی شیفتگی و اخلاص بی‌بدیل و بی‌نظیر آنان را حس کرده و می‌فهمند. مردمانی که بدون آنکه منتظر کسی باشند یا چشم‌شان به نگاه دولت‌شان باشد، همه دارایی و توان خود را برای میزبانی زائران حضرت اباعبدالله(ع) پیشکش آن حضرت می‌کنند؛ اخلاص و ارادتی بی‌نظیر که می‌توان آن را یکی از رموز متفاوت شدن و برجستگی این همایش بزرگ جهان تشیع دانست؛ اما حالا این ویژگی خاص و این مردمی بودن و سادگی همایش عظیم با یک تهدید بزرگ روبه‌رو است و آن، مدیریت رانت‌زده و متمول مسئولانی از کشور همسایه که خیال می‌کنند با جبروت و جلال‌های ساخته شده از پول‌های دولتی می‌توان به این همایش بی‌نظیر رونق بیشتری داد؛ تصوری که غلط در غلط است و تأثیر کاملاً عکس دارد و بزرگ‌نمایی نخواهد بود اگر بگوییم می‌تواند این راه‌پیمایی باشکوه را در معرض تهدید و تغییر ماهیت قرار دهد. احداث موکب‌های دولتی با هزینه‌های هنگفت و با شکل و شمایلی نچسب در میان چادرها و خانه‌های گلی و البته پر نور و اخلاص عراقی خدمت به فرهنگ حسینی و راه‌پیمایی اربعین نیست؛ بلکه درست تهدید این فرهنگ است! وقتی رئیس ستاد اربعین یکی از اماکن مقدسه اعلام می‌کند که چند میلیارد برای احداث موکبی در مسیر نجف به کربلا هزینه شده است، مشخص است که این فرهنگ و این همایش در معرض تهدید قرار گرفته است؛ اما عجیب‌تر آنکه رهبر معظم انقلاب در همه این سال‌ها به مسئولان امر به تکرار سفارش کرده‌اند که مبادا اقدامات آنها موجب شود این مراسم خصلت مردمی بودن خود را از دست بدهد اما... .
