جمعه، 10 آذر ماه، کاخ کرملین و مراسم قرعه‌کشی جام جهانی 2018 روسیه؛ قرعه‌کشی که طی آن تیم ملی جمهوری اسلامی ایران در گروه دوم مسابقات قرار گرفت؛ گروهی که در آن کشور پرتغال، قهرمان قاره اروپا به کاپیتانی فوق ستاره‌اش که صاحب پنج توپ طلا است، اسپانیا با ستاره‌های نامدار لالیگا و مراکش، یکی از قدرتمند‌ترین تیم‌های آفریقایی حاضر در جام که بدون گل خورده و بدون باخت پا به این مسابقات گذاشته است، حضور دارند. قرعه‌ای از نظر فوتبالی بسیار دشوار که توجه رسانه‌ها و اهالی فوتبال در سراسر جهان را به خود جلب کرد؛ اما مهم‌تر از این قرعه دشوار، واکنش جامعه، به این اتفاق بود؛ بلافاصله پس از پایان مراسم قرعه‌کشی حجم وسیعی از واکنش‌های تعجب‌برانگیز از سوی کاربران در فضای مجازی منتشر شد که نقطه مشترک بیشتر آنان تحقیر تیم ملی کشور و از پیش بازنده دانستن ما در برابر تیم‌های پرقدرت جهان فوتبال بود. برخی از کاربران نیز با حمله به صفحات مجازی ستاره پرتغالی و بازیکنان اسپانیایی از آنها خواستند با ایران مدارا کنند! موضوعی که البته تنها به کاربران شبکه‌های اجتماعی محدود نماند و برخی از چهره‌های ورزشی نیز واکنشی مشابه داشتند! واکنشی حیرت‌آور و تعجب‌برانگیز که یک سؤال مهم را در برابر ما قرار می‌دهد؛ چه اتفاقی افتاده است که در چنین شرایطی تا این حد خودباوری ملی ما کاهش پیدا کرده و خود را از پیش بازنده می‌دانیم؟ در حالی که جام جهانی به منزله یک میدان ورزشی فرصتی است برای مبارزه، برای تمرین خودباوری ملی و تلاش‌هایی که می‌تواند همه معادلات و محاسبات را برهم بزند؛ اما به جای ورود قهرمانانه به جام جهانی، گام اول‌مان در این مسیر را لرزان برداشتیم و در واکنش اول خودمان را کوچک کردیم؛ موضوعی که می‌تواند ریشه ناکامی‌ها و ضعف‌های‌مان در حوزه‌های گوناگون را به نمایش بگذارد و این مطلب را گوشزد کند که ملتی که به خود و نیروهایش ایمان ندارد، شانسی برای پیروزی و پیشرفت هم نخواهد داشت.
