ضعف برنامه ریزی مهم ترین عامل شكست طرح اشتغال فراگیر

جهارم تیر ماه بود که برنامه اشتغال فراگیر از سوی رییس ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی به کلیه دستگاه های اجرایی ابلاغ شد
این طرح با هدف افزایش جمعیت شاغل کشور به میزان 970 هزار نفر و ایجاد 700 هزار شغل جدید در بازار کار ایران نوشته شد.
گزارش های مرکز آمار ایران حکایت از کاهش 7/0 درصدی نرخ بیکاری در شش ماهه اول سال 96 از 4/12 به 7/11 درصد دارد.
یک کارشناس اقتصادی در این باره می گوید: مهم ترین دلیل ملموس نبودن آمارهای اشتغال جنس شغل های ایجاد شده در بازار کار است.عرضه شغل در بازار کار نتوانسته به نیاز بیکاران تحصیل کرده پاسخ دهد و اغلب شغل ها مناسب افرادی بوده است که هیچ نوع تحصیلات دانشگاهی نداشته و همین عامل عدم حضور اشتغالزایی و برجسته بودن سطح بیکاری را رقم زده است.
در واقع آنچه که موفقیت این برنامه اشتغالی را با چالش رو به رو می کند تنها نبود اعتبار نیست بلکه ضعف برنامه ریزی و استراتژی اجراست.
در کشور همواره این طرح مطرح شده و شاهد بودیم که طرح های زود بازده به سرانجام رسیده اند و به زعم بسیاری از کارشناسان جز هدر رفت منابع چیز دیگری در بر نداشته است.
یکی دیگر از برنامه های طرح اشتغال فراگیر، طرح حمایتی است که معاون وزیر کار عیسی منصوری در این رابطه می گوید: در سیاست گذاری های جدید توسعه اشتغال در نظر داریم به گونه ای رفتار کنیم که همه ی دستگاه های اجرایی و مرتبط با اشتغال با هماهنگی وزارت کار ذیل یک چارچوب کلی تحت عنوان طرح اشتغال فراگیر فعالیت کنند.
به نظر می رسد باید مجموعه سیاست هایی در نظر گرفته شود و زمانی می توانیم اشتغال پایدار در کشور داشته باشیم که اقتصاد کشور رونق داشته باشد و اگر دولت به سمت کوچک سازی خود پیش رود و اصل 44 قانون اساسی را رعایت کند و بسیاری از بنگاه ها را به بخش خصوصی واگذار کند قطعا براشتغال کشور تاثیر گذار خواهد بود.