درست در روزی که آلودگی هوا در تهران به وضعیت قرمز رسیده است، شاخص هوای پایتخت بر اساس اعلام سازمان کنترل کیفیت هوای شهرداری تهران در برخی مناطق از 200 نیز عبور کرده و مدارس را به تعطیلی کشانده است؛ درست هنگامی که همه مسئولان، رسانه‌ها و مردم از لزوم اتخاذ تدابیر ویژه و برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و کوتاه‌مدت برای حل مشکل آلودگی هوا در تهران و کلان‌شهرها سخن می‌گویند و کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر امروز در حوزه رفع این معضل هزینه نکنیم، سال‌های آینده باید چندین برابر بودجه مورد نیاز برای حل بحران آلودگی در بخش سلامت هزینه کنیم! خبر می‌رسد که کمیسیون تلفیق، بودجه 2700 میلیارد تومانی پیشنهادی برای متروی تهران را به 229 میلیارد تومان کاهش داده است! خبر می‌رسد که بهای بلیط‌های مترو در پایتخت به زودی 20 درصد افزایش خواهد یافت! خبری که معنای ساده آن می‌شود افزایش هزینه‌های استفاده از حمل‌ونقل عمومی در تهران بزرگ و کاهش توانایی سازمان مترو برای توسعه خطوط و واگن‌ها! یعنی سیاستی مغایر گفته مسئولان و تأکید رسانه‌ها و مطالبه مردم؛ تصمیمی که نتیجه قطعی آن کاهش روند توسعه مترو، کاهش استفاده مردم از وسایل حمل‌ونقل عمومی و در نتیجه افزایش استفاده از خودروهای شخصی، افزایش ترافیک، افزایش مصرف سوخت و به طبع آن افزایش آلودگی هوا خواهد بود. این در حالی است که یکی از راه‌حل‌های جدی و تجربه شده برای کاهش آلودگی هوا ارزان و حتی رایگان کردن حمل‌ونقل عمومی و تخصیص یارانه‌های ویژه برای توسعه ناوگان حمل‌ونقل ریلی درون‌شهری و دیگر ناوگان‌های حمل‌ونقل عمومی در کلان‌شهرها است! با این وصف، سؤال این است که این تصمیمات عجیب بر اساس کدام منطق و برای حل کدام مشکل مردم اتخاذ می‌شود؟ آیا مسئولان به ویژه نمایندگان مردم که با رأی آنها و برای پیگیری مسائل و مشکلات‌شان انتخاب شده‌اند به دنبال حل مشکلات هستند یا تشدید آن؟!
