«رسول خادم استعفا داد»، تیتری که بسیاری از رسانه‌های جریان خاص از آن استفاده کردند تا که خادم را در موضوع به رسمیت شناختن ورزشکاران رژیم صهیونیستی در برابر نظام قرار دهند؛ اما آیا واقعیت چنین است؟ حرف خادم چیست؟ پس از شکست خودخواسته علیرضا کریمی، کشتی‌گیر کشورمان در مسابقات جهانی زیر 23 سال برای روبه‌رو نشدن با ورزشکار صهیونیست و ماجرای محرومیت وی به همین دلیل و انفعال دستگاه‌های مسئول در این زمینه، رسول خادم در اعتراض به این انفعال و تهدیدات فدراسیون بین‌المللی کشتی برای محرومیت و تعلیق فعالیت‌های دائمی ایران استعفا می‌دهد؛ استعفایی که همان‌گونه که گفته شد برخی به دنبال سوءاستفاده از آن برای زیر سؤال بردن آرمان فلسطین بودند که در این زمان رسول خادم در بیانیه دقیق و هوشمندانه‌ای در این باره می‌نویسد؛ «تمام سخن من به عزیزانی که نام «رژیم صهیونیستی» آنها را به یاد خط قرمز نظام سیاسی می‌اندازد این است که اگر به آنچه می‌گویید به عنوان یک اصل در مواضع نظام سیاسی کشور اعتقاد دارید، به شهید مصطفی چمران و سردار قاسم سلیمانی تأسی نمایید، سلاح بردارید و پیشاپیش ورزشکاران ملی‌پوش حرکت کنید. نه اینکه قهرمانان ملی را سپر بلای خود قرار دهید. شما می‌توانید رسماً و با صدای بلند مواضع نظام سیاسی ایران را در ارتباط با عدم انجام مسابقه با حریفان رژیم صهیونیستی به کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کنید و در این مسیر از توان دیپلماتیک خود نیز استفاده نمایید. مطمئناً اگر به اهمیت کسب افتخارات ملی از سوی قهرمانان ملی کشور اعتقاد داشته باشید، می‌توانید کمیته بین‌المللی المپیک را در تعاملات دیپلماتیک خود از فضای یک‌طرفه امروز که متأثر از لابی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس علیه این سیاست ایران است، به تعادلی مناسب‌تر برسانید.» تا این پیام را بیش از پیش روشن کند که آنچه موجب نگرانی از آینده و محرومیت‌های ما خواهد بود نه اصل عدم شناخت رژیم صهیونیستی، بلکه مدیران ناکارآمد و تنبل هستند که اگرچه تعداد آنها کم است، اما به بزرگ‌ترین آسیب کشور تبدیل شده‌اند.
