دوقطبی تازه‌ای به نام برجام روحانی‌ـ برجام نظام

خروج یکجانبه و عهدشکنانه آمریکا از برجام و نوع موضع‌گیری دولت که به زعم برخی‌ها از سر اقتدار نبود، زمینه‌های نضج و رشد فضای نقد و نظر جدیدی را در رسانه‌ها با چاشنی ملامت تیم مذاکره‌کننده به دلیل اعتماد غلط به آمریکا فراهم کرده است. این فضا در روزهای اخیر به گونه‌ای در مسیر صعود قرار گرفت که پای برخی از شخصیت‌های اسم و رسم‌دار در حمایت از دولت را نیز به میان رسانه‌ها کشاند و با طرح این موضوع که برجام تنها محصول دولت نیست، بلکه سیاست نظام بوده و حمایت رهبری را نیز داشته است، بیشتر بر این موج رسانه‌ای در داخل دامن زده شد و بستر رویش خط تحلیلی جدیدی در رسانه‌های معاند برای ایجاد و تعمیق دوقطبی تازه‌ای به نام «برجام روحانی‌ـ برجام نظام» را با هدف‌گذاری تعمیق اختلافات داخلی فراهم کرد.
موضوع نوشته حاضر ارزش‌گذاری بر سر این نیست که کدام طرف حرف حق و کدام طرف ناحق می‌گوید و تنها از موضع پیامدسنجی، نگران بهره‌گیری سیاسی و رسانه‌ای دشمنان از این فضا و تبدیل آن به اختلافات بزرگ‌تری است که در وضعیت کنونی نه تنها وجهی ندارد؛ بلکه با پیامدهای خطرناک‌تر از خروج آمریکا از برجام مصداق بارز ریختن آب در آسیاب دشمن است که کمترین پیامد آن، ایجاد تشتت و تفرقه در جامعه‌ای است که بیشتر از هر زمانی امروز به وحدت و انسجام ملی و تبدیل شدن به ید واحده در برابر دشمنان انقلاب نیاز دارد.
آنچه مسلم است و باید فصل مشترک اعتقادات منتقد و حامی قرار گیرد، این است که برجام سیاست دولت آقای روحانی برای برون‌رفت از وضعیت بسیار سخت تحریمی بود که مورد تأیید نظام هم قرار گرفت؛ اما در روندها و فرآیندهای آن به گونه‌ای که قوانین و مصوبات شورای عالی امنیت ملی، مجلس شورای اسلامی و بندهای نه‌گانه رهبری در بحث مراقبت و صیانت از منافع ملت در توافق‌نامه هشدار داده شده بود، عمل نشد و تضمین‌های محکم گرفته نشد. با این حال، الگوی عملی و فصل‌الخطاب جلوی چشم همگان مواضع رهبری است و اگر ایشان با استناداتی امروز نیز اروپایی‌ها را غیر قابل اعتماد می‌دانند، برای این است که با عبرت‌آموزی از وضعیت امروز از پشیمانی و هزینه‌های فردای ملت ایران جلوگیری شود، والّا نباید با صحنه‌آرایی و تبلیغات روانی و رسانه‌ای غرب دشمن اصلی را گم کنیم.