قافیه كه تنگ آید

نفیسه اقبال- همه او را می­شناسیم، آنقدرها در عرصه سیاست مداخله ­های گاه و بی­گاه داشته که حالا حتی اگر حرف­های خیلی جدی هم بزند کسی باورش نمی­کند، او از همان سال­های دهه هفتاد که به پشتوانه حزب پدر و با حمایت ­های بی­قید و شرط او در عرصه سیاست پاگذاشت، روزهایی که جریان حمایت­گرانه­اش از دوچرخه­سواری زنان از او چهره­ای متفاوت ساخت تا درست در عصر اصلاح­طلبی تریبونی برای خواسته­ های اصلاح­ طلبان باشد.

فائزه هاشمی رفسنجانی، فرزند رئیس فقید تشخیص مصلحت نظام همواره در دهه­ های گوناگون انقلاب اسلامی پرکار بوده است و این روزها البته بعد از کارگزارانی نظیر روزنامه زنجیره­ای آرمان با سایت­ها و رسانه ­های خارجی نیز به بهانه­ های گوناگون مصاحبه کرده و تفکرات خود را اینگونه القاء می­کند که در آستانه چهل سالگی انقلاب اسلامی، نهضتی که یک پایه آن اسلام، پایه دیگر رهبر و مردم هستند از درون درحال فروپاشی است. اما بررسی آراء و عقاید وی که برخواسته از تنگ آمدن قافیه به دلایل گوناگون، از جمله عدم اعتماد دولت به ایشان، پشت کردن بخشی از بدنه اصلاحات به اندیشه آنان و اموری از این دست فرصتی طولانی می­طلبد اما رویکرد وی به موضوعات گوناگون به ویژه در حوزه زنان گواه بر این است که ورود این تفکر به صورت عملی و نظری در حوزه زنان، در طی سال­های تصدی­گری او و هم­مسلکانشان چیزی جز عقب­گرد برای ما به دنبال نداشته است، بررسی این مواضع در پاره­ای از موارد درحالیکه بخشی از جریانات خاص در صدد تنزیه و یا حتی حمایت از این نوع تفکر هستند لازم است.

حجاب، صدای رفراندوم برای امر شرعی

اولین بار رفراندوم حجاب را از زبان شهین­دخت مولاوردی معاونت زنان دولت یازدهم و دستیار مستعفی حقوق شهروندی رئیس جمهور در دولت دوازدهم شنیدیم، اما هاشمی چند وقت قبل درست در بزنگاهی که مسئله دختر خیابان انقلاب مطرح شد، به سادگی با بیان رفراندوم حجاب در پازل این نقش مکملی را ایفا کرد، البته او پیش از این­ها نیز همسو با جریانات متعدی به حجاب فعالیت­ هایی را به انجام رسانیده است، به طور مثال در جریان دیدار وی با زنان بهائی و انتشار تصاویر وی در شبکه ­های اجتماعی و البته اظهارنظرش مبنی بر دوستیش با آنان نوعی ساختارشکنی جدی به حساب می­ آید، او در آن مقطع بدون هیچ برخورد جدی قضائی حتی توصیه پدرانه پدر را نادیده گرفت، انتشار تصویر او در کنار این زنان که پوشش مناسبی نداشتند موجی از واکنش ­های گوناگون در فضای مجازی و حقیقی را به دنبال داشت. اما این مقوله که وی بدون دانستن حقیقت شریعت و اینکه اصولا امر شرعی قابل رفراندوم نیست مسئله­ ای است که هربار در شانتاژ رسانه­ای جناح همسویش گم می­شود.

نقش­آفرینی از فتنه 88 تا فتنه 98

روزهای پرالتهاب 88 از همان کلیدواژه معروف «اگر میرحسین موسوی رأی نیاورد به خیابان­ها بریزید»، شاهد نقش پررنگی از حضور زنانی بودیم که فتنه را در بخش­ هایی خواسته و ناخواسته مدیریت می­کردند، فائزه هاشمی میدان­دار روزهایی بود که دیگر حدفاصل جریان فتنه سبز و شدت خصومت آن با نظام مردم سالاری دینی در جمهوری اسلامی مشخص بود، روزهایی که شعارها رنگ و بوی ضد دیانت و ضدشریعت داشت درست در همین ایام پخش تصاویر حضور وی در آشفتگی­های خیابانی از شبکه خبر، ادعای کشته ­سازی، ادعای تجاوز به دختران و... موضوعاتی بود که به سادگی نمی­شد از کنار آن عبور کرد.

آن روزها اگر او نقش جدی در فتنه با حضور فیزیکی داشت این روزها نیز با سخنان هنجارشکن درصدد نوعی ایجاد تنش است در همین زمینه با همنوایی با جریان خانوادگی که مدعی است فوت حجت­الاسلام هاشمی مشکوک است به نوعی در سایه بیان این مطلب نظام اسلامی را ناکارآمد معرفی می­کند این نقش­آفرینی دائمی او برای جریان ضدونقیض مدت این روزها نیز با سخنان هنجارشکن درصدد نوعی ایجاد تنش است در همین زمینه با همنوایی با جریان خانوادگی که مدعی است فوت حجت­الاسلام هاشمی مشکوک است به نوعی در سایه بیان این مطلب نظام اسلامی را ناکارآمد معرفی می­کند این نقش­آفرینی دائمی او برای جریان ضدونقیض مدت­هاست که امتداد دارد.

پاسخگویی به جای حرف

فائزه هاشمی در روزهای انتخابات با حمایت از جریان منسوب به اعتدال که ریشه­های نوظهور خود را بر باورهای کارگزاران سازندگی و اصلاحات بنا گذاشته بود مانند بسیاری از افراد و جریانات حامی اعتدال، مدعی تغییر و دگرگونی در اوضاع شده و در دوره دوم نیز امتداد مسیر روحانی مانع از جنگ و اموری از این دست دانست حال در این شرایط و در احوال و حالی که دولت از اعاده مطالبات مردمی ناتوان است پاسخگویی به وعده­ها و ترغیب افکار عمومی نسبت به مقوله­هایی مانند جنگ و... باید در صدر اولویت­ها قرار بگیرد و به همان میزان که شخص رئیس جمهور نسبت به آن باید پاسخگو باشد افرادی که حامی این جریان بودند اعم از سلبریتی­ها و سیاسیون نیز بدون خالی کردن پشت دولت از آن حمایت کرده­اند.

اما آنچه مسلم است این است که اکنون در قبال کاستی­های موجود و نابسامانی­ها تنها قوه مجریه به تنهایی مقصر نیست بلکه افراد، گروه­ها و صاحب نفوذان نیز مقصرند و اکنون در این برهه با بیان مسائلی نظیر عدم کارآمدی نظامی که بخشی از روزهای آن اختصاص به حضور فیزیکی این طیف بر قدرت و یا با اعلام حمایت آنان دارد تنها نوعی شوخی بسیار سطحی به ذهن نزدیک می­­شود، شوخی که نتیجه آن چیزی جز تشویش اذهان عمومی نخواهد بود.