ماه بندگی

ماه مبارک رمضان، ماه رحمت و عشق و ضیافت است. در چنین ماهی کلام الهی برای عروج انسان به سوی ربنای خالق نازل شده است و در لحظه‌های ناب دعا و توسل از خداوند اجر جزیل دریافت می‌‌کند؛ اینجاست که زمان و لحظه‌ها ارزش وافر می‌یابند؛ ماهی که نزد خدا از همه ماه‌ها برتر و شب‌های قدرش از هزار ماه برترند، روزهایش از همه روزها و شب‌هایش از همه شب‌ها و ساعاتش از همه ساعت‌ها برتر است.
همه موجودات اعم از غنی و فقیر در طول سال مهمان سفره الهی هستند؛ اما خداوند، روزه‌داری را که علاوه بر گرسنگی و تشنگی در مراقبت از نفس کوشیده است، به ضیافت خود فرا می‌خواند؛ زیرا در این مهمانی است، که به نیازمندی خود در آخرت پی می‌برد و روزه‌دار بر اثر گرسنگی و تشنگی؛ خاشع، متواضع و فروتن، مأجور، طالب رضا و ثواب خدا، عارف و صابر شده و از همین رو مستحق ثواب است.
ماه رمضان در کشور ما جلوه‌ها و زیبایی‌های خاصی دارد و سفره‌های افطاری کوچک و بزرگ در محله‌ها، مساجد و تکایا و حتی بر سر چهار راه‌ها و میادین نشان از توجه مردم به بحث اطعام روزه‌داران و کسب اجر و ثواب دارد؛ زیرا پیامبر خدا(ص) فرمودند هر كس یك مؤمن روزه‏دار را در این ماه افطارى دهد، پاداشى برابر با آزاد كردن یك بنده نزد خدا داشته و مایه آمرزش گناهان گذشته وى نیز خواهد بود. تأکید دین مبین اسلام بر این فضیلت به دلیل افزایش مودت، انفاق و ترویج خوبی‌هاست و موجب می‌شود جامعه اسلامی از یک سرمایه اجتماعی، مانند ماه مبارک رمضان در راستای همبستگی و وحدت بهره‌مند شود.
در شرایطی که کشورمان با تهدیدها و تحریم‌های آمریکا برای ایجاد شکاف و تضاد اجتماعی مواجه است، نباید از موهبت‌های این ماه برای افزایش قدرت نظام اسلامی غافل شد و به سادگی از کنار آن گذشت؛ زیرا ما پیروزی‌های بزرگ‌مان را در نتیجه آثار این ماه‌ کسب کرده‌ایم.
در هر حال افطاری موجب انس و الفت، تجدید دیدارها، پیوند ارحام، انفاق، و ترویج خوبی‌ها و دوستی‌هاست؛ اما مهم‌ترین اثر آن ترویج فرهنگ روزه‌داری است؛ ضمن آنکه شادی و طراوت فوق‌العاده‌ای هم به ماه مبارک رمضان می‌بخشد. افطاری موقعیتی فراهم می‌کند تا روزه‌داران در برخورد با یکدیگر از ایمان و صبر یکدیگر تأثیر بگیرند و اعتقادات خود را تقویت کنند.