پایگاه خبری تحلیلی نما/ ندا کرمانشاهی- «مطرب» فیلمی کمدی است که برعکس بسیاری از فیلم‌های مشابه خود در سال‌های اخیر که بی‌هدف و تنها برای سرگرمی ساخته می‌شوند، هدفی مشخص را دنبال کرده و اتفاقاً در بیان آن نیز کاملاً موفق بوده است. این اثر سینمایی با استفاده از موسیقی تلاش دارد حرف‌های خود را به خورد مخاطب دهد؛ حرف‌هایی که به گروهی خاص از جامعه پیش از انقلاب تعلق دارد؛ خوانندگانی که در کاباره‌ها می‌خواندند؛ اما پس از انقلاب بساط‌شان برچیده شد و مجبور به خانه‌نشینی یا مهاجرت شدند.
انقلاب با دستاورد غم!
اصلی‌ترین هدف کیایی از ساخت «مطرب» راست‌نمایی از این دروغ است که انقلاب خوشی‌های مردم را گرفت! و به جایش غم و اندوه و سختی را به ارمغان آورد. در زدن این حرف هیچ‌گونه رودربایستی یا تعارفی هم ندارد، کاملاً واضح این موضوع را مطرح می‌کند و مخاطب را در تمامی طول فیلم به همذات‌پنداری با شخصیتی وادار می‌کند که از همین قشر، یعنی خوانندگان پیش از انقلاب بوده است.
«ابراهیم» که مخفف نام او، یعنی «ابی» ناخودآگاه مخاطب را به یاد خواننده معروفی می‌اندازد که سال‌هاست از ایران مهاجرت کرده است، شخصیتی بسیار مهربان، خانواده دوست و دوستدار وطنش که هیچ ایرادی در او وجود ندارد مگر یک چیز، عشق به موسیقی.
او حتی در بسیاری از قسمت‌های فیلم محدودیت‌های فرهنگی و اعتقادی را باور داشته و آنها را رعایت می‌کند، در حقیقت فیلم‌ساز تلاش دارد چهره‌ای کاملاً دوست‌داشتنی از ابراهیمِ مطرب بسازد.
تصویر دیروز و امروز یک مطرب
در این فیلم بازیگران توانمندی، مانند پرویز پرستویی، مهران احمدی، الناز شاکردوست و محسن کیایی نقش ایفا کرده‌اند و به خوبی نیز توانسته‌اند مخاطب را با خود همراه کنند. فیلم با روایتی از زندگی ابراهیم که نقش آن را «پرویز پرستویی» بر عهده دارد، آغاز شده وبا فلش بک به زندگی گذشته او ادامه می‌یابد و پس از آن نیز با ابراهیم دهه ۹۰ داستان به نقطه نهایی خود می‌رسد.در تمامی طول فیلم نیز این روایت را به صورت نریشن از زبان پرویز پرستویی یا همان ابراهیمِ مطرب می‌شنویم.
شوخی‌هایی که عادی شده‌‌اند
موضوعی که دامن‌گیر بیشتر فیلم‌ها شده و مطرب هم از آن مستثنی نیست، این است که متأسفانه، در چند سال اخیر استفاده از شوخی‌های جنسی به یک امر عادی و گویا ضروری در فیلم‌های کمدی تبدیل شده است، نهنگ عنبر، رحمان ۱۴۰۰ و حالا مطرب!
هر چند شوخی‌های جنسی مطرب به اندازه دو فیلم اشاره شده نیست، اما این فیلم کمدی نیز مانند بسیاری از کمدی‌هایی که در سال‌های اخیر بر روی پرده سینماها اکران می‌شود، از شوخی‌های سخیف برای خنداندن مخاطب استفاده کرده و این در حالی است که هیچ‌گونه رده سنی نیز برای آن در نظر گرفته نشده است.
از سویی، یکی از ارکان داستان را بر روی هم خانه بودن پسر ابراهیم با خواننده ترک زن بنا کرده است و بهانه آن را پرستاری از فرزند این خواننده می‌داند؛ این در حالی است که این سبک زندگی در فرهنگ ایرانی پسندیده نبوده و کاملاً غریبه است.
ممیزی‌هایی که رعایت نمی‌شود
قسمتی از فیلم در ایران و بخشی در ترکیه فیلم‌برداری شده و جالب است که این نوع ساخت فیلم، یعنی انتخاب لوکیشن در خارج از کشور مدتی است که در آثار تولید سینمای ایران باب شده است. استفاده از بازیگران زن خارجی نیز مدتی است که پای ثابت فیلم‌های سینمایی است و بنابراین فیلم‌سازان با این بهانه که بازیگرشان ایرانی نیست، چه از نظر حجاب و چه از نظر موضوعاتی چون آوازخواندنِ زنان دست خود را بازتر از گذشته می‌بینند.
خوانندگی یک زن ترک در فیلم مطرب نیز از این پیش‌فرض پیروی کرده است، حالا این سؤال مطرح می‌شود که چطور وزارت ارشاد به این راحتی اجازه می‌دهد که سالن‌های سینمای ایران با صدای زن پر شود! شاید هم وزارت ارشاد بدش نمی‌آید در این زمینه برخی ممیزی‌ها را بردارد!
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان اصلی‌ترین نهاد دولتی در کنار وظیفه اصلی‌اش، یعنی سیاست‌گذاری و بسترسازی برای رشد و توسعه فرهنگ و هنر اسلامی ایران در حوزه‌های مختلف، مسئولیت نظارت بر محتوای آثار تولیده شده در عرصه‌های هنری را نیز برعهده دارد.
منبع: هفته نامه صبح صادق
