آورده بودنش آن بالاي بالا؛ بالا كه مي گويم يعني همان بام٬ برج دارلاماره! و گفته بودنش زيادي حرف مي زني؛ زيادي زنده اي!
حكما! از آن بالا هيچ چيز را نمي ديد؛ حكما! تنها دلش براي نرساندن خبري كه «ديگر نيا...» آشفته مي شد؛ حكما! دلش به ياد قدم هايي كه به سمت سرزمين چشم هاي ناپاك نزديك مي شد به شدت مي تپيد؛ حكما! در دلش نفرين مي كرد اين اهل ناپاك عهد شكن بي وفا را كه سابقه اشان را از مدتي پيش از اين سراغ داشت، حكما! دلش باز به اين‌جا كه مي رسيد؛ صداي "او" را مي شنيد كه... «هميشه گريزي به خوبي هست؛ بايد اميدوار بود جناب سفير!»، حكما! در دلش يك بار ديگر مي خواست كه ببيندش كه بگويدش... «اهل ناپاك را چه به گريز٬ آن هم به خوبي چون تويي عزيز!» ...
آورده بودنش آن بالاي بالا؛ بالا كه مي گويم يعني همان بام٬ برج دارلاماره! همان جايي كه انداخته بودنش پايين، همان جايي كه سرش را از تنش جدا كرده بودن، همان جايي كه چشم هاي اهلش عادت به ديدن پيكرهاي بي سر داشتن!
حكما! دلش... نه! ديگر دلي نداشت كه در غربت بگيرد يا اصلا نفريني بكند يا حتا بخواهد كه يك بار ديگر ببيندش...
نه! ديگر دلي نداشت... كه تمام دلش را گذاشته بود و آمده بود كه... سفير "او" شده بود... كه "مسلم" تسليم شده بود...
---
پر بي راه هم نيست! حتا اگر هم گمان نبري كه «كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا» و حتاتر كه باز هم گمان نبري كه حركت آن روز آقاي سفير امام عشق در ماه مبارك رمضان آغاز شد و تو هم في الحال مشرف حضور در چنين ضیافتی شده اي اما ...
حكما! اما مي تواني كه گمان ببري – رسيدن تا يقين هميشه سخت است! – كه برج هاي این شهر دارند آن قدري مي‌شوند كه اين روزها دلت هواي جناب سفير را كرده باشد كه به ياد "مسلم بن عقيل" افتاده باشد!
*v*showvideo@/MediaFile/91/08/momeni 1moharam.mp3*v*
سلام بر محرم
سلام بر محرم. محرمی که امسال با جمعه آغاز می شود با کمیل و ندبه و انتظار. روزهای هفته را برای بغض جمعه دوست دارم. حالا که این انتظار بوی حسین دارد دلم دیگر طاقت این بغض را ندارد حالا دیگر با غم غیبت تو به کربلا می روم و لحظه هاي سنگین عصر جمعه را با نجوای یا حسین برپا می کنم چشمانم را می بندم و با ذکر یا حسین بر صاحب این روز درود و صلوات میفرستم
