دوباره باید جنگید

حیاط خانه و من مشغول شستن لباسها، که تلفن زنگ میزند. تند می دوم و گوشی را بر می دارم صدای نفسهای من و صدای او در هم می پیچد عرق کرده ام پشتم لیچ شده. باورم نمی شود. جانباز سالهای جنگ، بعد از این همه دوری از وطن ، در اینجاست و همین نزدیکی ها..

پشت تلفن یک ریز می خندد. برای یک لحظه خیال می کنم سر کارم گذاشته اما بعد متوجه می شوم موضوع جدیست آنقدر خوشحالم که گوشی را قطع می کنم چادر سر می کنم و دیوانه وار می دوم طرف کوچه. گویی در آسمان هستم و بر روی ابرها پا می گذارم و هرگز به او نخواهم رسید؛ از بس که این راه طولانی می شود. س گ ی شده ام که در دشت له له می زند و به سوی نقطه ای می دود. نیمه جان می شوم؛ به او می رسم و تا می بینمش در آغوشش می کشم در چهره اش خیره می شوم چقدر پیر تر شده، بعد از این همه درمان بازم هم نمی تواند به خوبی نفس بکشد ناگهان روی زمین می افتد می خواهم فریاد بکشم. اگر فریاد نکشم خفه می شوم. چیزی توی گلویم گیر کرده چیزی مثل یک کوه. اما بی حرف کنارش مینشینم دستش را میگیرم و بلندش می کنم به چشمانش زل زده ام و رد دردی عظیم را می بینم، دردی که به اندازه ی تمام دنیا در چهره اش نشسته.

میپرسم: چیزی شده؟ اتفاقی افتاده؟

می گوید: نه فقط وقتی می رفتم فکر نمی کردم همه چیز انقدر زود عوض شود همه ی اخلاصها و فداکاریها و هدفها اینقدر زود از یاد برود جای ارزشها و همه ی .... و ادامه ی حرف هایش را می خورد.و می گوید بیخیال خودت چطوری خانم؟

فکرم به هیچ چیز کار نمی کند. تنها سرم را تکان می دهم که متوجه حرف هایش هستم...

تا مدتی سکوت راوی حرفهایمان می شود...

بعد از چند دقیقه زهر خندی میزنم و ازش می پرسم: حالا چی کار کنیم؟

می پرسد برای چی چکار کنیم؟

می گویم برای همین آرمانها و...

می خندد و با لحنی که نشان از انژی فراوان دارد می گوید: بسم الله دوباره باید بجنگیم و شروع کنیم به درست کردن اوضاع خواهر بسیجی!!!

بلند میخندم و می گویم حتما با بدن ناقص شما و انرژی زیاده بنده نه؟

صدایم را پایین می آورم تا نشنود و می گویم: نمیتونی اگه تونستی؟

محکم به پشتم میزند و می گوید کار نشد نداره دختر....