کمی به حافظه تاریخی نزدیکمان رجوع کنیم سال 92 در کنار وعده وعیدهای انتخاباتی حجت‌الاسلام حسن روحانی این‌طور گفت: «هرکس وعده دهد و عمل نکند، گناه بزرگی کرده است. حتی اگر من مسئول شوم و نتوانم به وعده‌های خود عمل کنم، باید جرأت این را داشته باشم که آن را به مردم بگویم….» امسال اما در ماه‌های پایانی ریاست جمهوری خود مدعی شد: «به تمام وعده‌هایی که در 7 سال گذشته به مردم دادیم عمل کردیم».
بدون تردید این روزها در حکم شنبه 25 خرداد 92 و روز بعد از انتخابات نیست که گروه‌ها و طیف‌های مختلف حامی دولت امید در تکاپوی این باشند که دیگران را با تعبیر مجاهدان شنبه از اطراف پیروز انتخابات به درکنند، بی‌ثمری وعده‌ها چنان آشکار است که با یک رصد کلی می‌توان به عدم تحقق‌پذیری پاره‌ای از آن‌ها اشاره کرد.
فقرزدایی یا فقر افزایی
روحانی در روز تنفیذ در خصوص تولید و اشتغال این‌طور گفت: اولویت اصلی دولت دوازدهم افزایش تولید و اشتغال است و از همه‌کسانی که به عظمت ایران می‌اندیشند، برای ساختن آینده‌ای درخشان کمک می‌طلبم. همچنین مدعی در آن مراسم مدعی ایجاد یک انقلاب اقتصادی با تداوم حرکت در مسیر دولت یازدهم شد، وعده ریشه کردن فقر مطلق و ایجاد نظام جامع تأمین اجتماعی نیز مهم‌ترین مسائل مطروحه از سوی رئیس دولت بود.
مشتی نمونه خروار
نوسازی و بهینه‌سازی صنعت حمل‌ونقل، آزادی بیان و انتقادپذیری، جوان‌گرایی در دولت و به‌کارگیری زنان، طرح کارورزی و اشتغال جوانان با علامت اختصاری کاج، توسعه گردشگری، مقابله با افزایش تحریم‌ها، افزایش صادرات ایران، افزایش یارانه دهک‌های پایین، توانمندسازی روستاها و... مشتی نمونه خروار از وعده‌های تهی رئیس دولت اعتدال است. این موارد در حالی مورد بی‌مهری قرارگرفته است که کشور در شرایط تحریم، شیوع ویروس کرونا و همچنین مدیریت مدیران اقتصادی دولت در بدترین شرایط به سر می‌برد؛ بنابراین بهتر است دولتمردان در این فرصت باقی‌مانده برای تحقق برنامه‌ها و وعده‌های داده‌شده تلاش کنند و با عنوان اینکه به وعده‌هایمان عمل کردیم زیر بار مسئولیت شانه خالی نکنند.
