دلایل سقوط دوچرخه سواری به گروه چهار آسیا/ ایران چوب چه چیزی را می خورد؟

به گزارش نما، مصطفی چایچی در مورد اینکه چرا ایران در گروه بندی اتحادیه جهانی دوچرخه سواری در گروه چهار آسیا قرار گرفته است، بیان کرد: اتحادیه جهانی، براساس عملکرد، مبارزه با دوپینگ، مدال آوری ، مسائل مالی و آشنایی به قوانین و مقررات اتحادیه جهانی و حرکت در راستای اعتلای ورزش دوچرخه سواری، فدراسیون ها را در چهار رتبه تقسیم بندی کرده است و دوچرخه سواری ایران در حال حاضر در گروه چهار در کنار کشورهای آسیایی چون افغانستان، کامبوج، لائوس، میانمار، برونئی و غیره قرار دارد . دلیل آن هم اقداماتی بود که یا برخلاف قوانین انجام دادند و یا خیلی ضعیف عمل کرده اند. این در حالی است که ایران با توجه به دوچرخه سوارانی که دارد، تورهایی که برگزار می کرد، باید جایگاه بهتری داشته باشد. سال ۲۰۱۶ ایران در گروه دوم بود سال ۲۰۱۸ به گروه سوم تنزل کرد و اکنون هم در گروه چهار قراردارد.اگر فدراسیون دوچرخه سواری به این نقطه رسید برای این بود که قوانین بین المللی و داخلی را رعایت نکرد.

او ادامه داد: اینکه ورزشکاری دوپینگش مثبت شود و رسانه ای نشود، یعنی تخلف. از وظایف صریح و آشکار فدراسیون دوچرخه سواری مبارزه جدی با دوپینگ و رعایت قوانین و مقررات اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری است. با اعلام و توبیخ ورزشکار خاطی باید به ورزشکاران یاد داده شود که تخلف، توبیخ به همراه دارد نه همراهی و پست دادن. با این کار قبح این کار یعنی دوپینگ در دوچرخه سواری ریخته شد و ورزشکار جوانان، بزرگسالان، پیشکسوتان، خانم و آقا دوپینگ را جزء لاینفک دوچرخه سواری می دانند و به دنبال راه هایی هستند که تست دوپینگشان مثبت نشود.

مدیر سابق تیم های ملی دوچرخه سواری افزود: اتحادیه جهانی خیلی روی مسئله دوپینگ حساس است و بخاطر کارهایی که ایران انجام داد جایگاه خود را در اتحادیه جهانی از دست داد. چون می داند فدراسیون ایران در این زمینه کم کاری و حتی تخلف کرده است. این مسئله حتی روی دعوت تیم های باشگاهی و تیم ملی ایران به تورهای آسیایی هم تاثیر گذار بوده است. برگزار کنندگان تورها تیمی که سابقه دوپینگ داشته باشد را دعوت نمی کند چون نمی خواهند اعتبار مسابقات خود به خطر بیفتد. این می شود که باشگاه ها دعوت نشده، به مسابقه نمی روند و بی انگیزه می شوند و در نهایت شاهد انحلال آنها هستیم.

بیشتر بخوانید:
دفترِ هیات در تهران و رئیس در قشم!/ دوچرخه‌سواری پایتخت به حال خود رها ‌شده است

چایچی در مورد اینکه دوچرخه سواری ایران چه کم کاری هایی انجام داده که روی جایگاهش تاثیر گذاشته است، تاکید کرد: نه تنها دیدگاه اتحادیه جهانی بلکه کل جامعه دوچرخه سواری دنیا نسبت به دوچرخه سواری ایران بسیار بد شده است و این غیر قابل انکار است. چون فدراسیون ایران در زمینه های مختلف مطابق با قوانین بین المللی عمل نکرد. برای مثال یک ورزشکار محروم را به عنوان سرمربی انتخاب کرد که این مسئله باعث واکنش اتحادیه جهانی شد. حتی رییس وقت فدراسیون را دوبار برای توضیحات و پاسخگویی به این مورد و چند مورد دیگر به فدراسیون جهانی احضار کردند.


او ادامه داد: همچنین اجازه شرکت ورزشکار محروم در مسابقات، انجام خودسرانه تست های به اصطلاح سلامت، اطلاعات غلط و نادرست در خصوص برگزاری اردوهای تیم ملی و خیلی موارد دیگر که همگی ارزش و شان دوچرخه سواری ایران را در اتحادیه جهانی پایین آورد. نتیجه بی اعتمادی به فدراسیون دوچرخه سواری از طرف اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری باعث شد که برای بیشتر ورزشکاران ایران دستور صدور پاسپورت بیولوژیکی صادر شد. جالب توجه است که ورزشکاران کشورهای دیگر صاحب عنوان و مقام در دوچرخه سواری در آسیا که سالانه ۲۰-۳۰ مدال قهرمانی آسیا را درو می کنند به اندازه ایران دارای پاسپورت بیولوژیکی نیستند. این ها واقعیت هایی است که هیچ زمانی پوشیده نخواهد ماند و هر فردی به عنوان ریاست فدراسیون انتخاب شود، می تواند به راحتی تمام این موارد را از اتحادیه جهانی استعلام بگیرد و دلیل این موارد را جویا شود.

چایچی با اشاره به تست سلامت که فدراسیون یک زمان از ورزشکاران می گرفت و ورزشکاران را از شرکت در مسابقات رسمی محروم می ساخت گفت: از لحاظ قانونی فدراسیون حق گرفتن تست برای جلوگیری یک ورزشکار از شرکت در مسابقه ای را ندارد مگر اینکه از طریق مجاری قانونی مانند نادو و زیر نظر اتحادیه جهانی باشد. زمانی که فدراسیون دوچرخه سواری چنین کاری را انجام داد، اتحادیه جهانی متوجه این مسئله شد و واکنش نشان داد. اگر چنین نبود چرا ادامه پیدا نکرد؟ آن زمان هزینه گزافی برای انجام این تست ها پرداخت شد. حتی از ورزشکاران ضمانت ۵۰ میلیونی گرفته شد اما چه تاثیری در مبارزه با دوپینگ داشت؟


چایچی در پاسخ به این پرسش که چقدر دوپینگ در بین دوچرخه سواران رخنه کرده است، تصریح کرد: تعداد افراد محروم چه در جدول محرومین فدراسیون جهانی و چه در نادو ایران گویای این واقعیت است. ببینید از نحوه رکاب زدن یک دوچرخه سوار، انجام تست های منظم دوپینگ توسط ستاد مبارزه با دوپینگ کشور می توان این موضوع را کنترل کرد. البته ورزشکاران بسیار خوبی هم اکنون وجود دارند که سالم هستند و رکاب می زنند. مهم تر اینکه در بین ورزشکارانی که اقدام به این کار می کنند ورزشکارانی نیز هستند که اگر از چنین کارهایی دست بردارند عملکرد بهتری می توانند داشته باشند.


او افزود: زمانی که من به عنوان مدیر تیم های ملی انجام وظیفه می کردم، تمام سعی و تلاشم بر این بود ورزشکاران را از این معضل دور کنیم، ورزشکاران جدید و توانمند را حمایت کنیم و از روی آوردن این ورزشکاران به این معضل جلوگیری کنیم. اگر ورزشکاری ببیند که با سالم رقابت کردن به جایی نمی رسد مطمئنا به سمت دوپینگ کشیده می شود.اما نکته مهم الان این است که آبروی ایران در دوچرخه سواری جهان رفته است. وقتی رکابزنان ما در مسابقات بزرگ و کوچک شرکت می کنند با چشم ورزشکاران دوپینگی به آنها نگاه می کنند. این واقعیتی است که چه بخواهیم و چه نخواهیم وجود دارد. این اتفاق به یک باره صورت نگرفته است. تلاش باید بر این باشد که این ذهنیت پاک شود وگرنه ورزشکاران سالم، جدید و جوان تحت الشعاع این موضوع قرار می گیرند. جذب تیم های خوب و خارجی نمی شوند و با توجه به این مشکل حتی تیم های باشگاهی خوب ما مجوز شرکت در مسابقات را نمی گیرند و مسلما تیم های باشگاهی یکی یکی منحل می شوند.
منبع: ایسنا