کرونا طی یک سال گذشته میلیاردها انسان کره خاکی را تحت تاثیر خود قرارداد.آثار سوئی بر اقتصاد جهان گذاشت و از همه بدتر ورزش دنیا و ایران را در منگنه مشکلات قرار داد. شیوع این ویروس کشنده چنان خطرناک بود که باعث شد برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم، بازی های المپیک به تعویق افتد، فعالیت های ورزشی در سراسر جهان مختل و تمام ورزشگاهها به تعطیلی کشانده شوند. کشورها برای از میان بردن این پدیده نامیمون تلاش بسیار کردند. موفقیت های بسیاری به دست آمد اما جامعه بشری همچنان درگیر این بیماری مهلک است زیرا هنوز با ریشه کنی آن در دنیا فاصله داریم. ورزش از جمله مقوله هایی بود که بیشترین ضربه را از کرونا خورد، اقتصاد و کسب و کار این عرصه از بین رفت و سلامت جوامع به خاطر عدم تحرک جسمانی به مخاطره افتاد. بدیهی است کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نبود با این تفاوت که تعطیلی طولانی مدت ناشی از کرونا به نوعی برای مسئولین ورزش فرصتی فراهم کرد تا ضعف مدیریت و عملکرد خود را به گردن شیوع کرونا انداخته و بی آنکه در دوران تعطیلی به برنامه ریزی، آینده نگری و ترمیم کاستی ها بپردازند توجه خود را معطوف به مهندسی انتخابات و جابه جایی مدیران مورد نظر کردند. این وضعیت برای فدراسیون هایی که شانسی برای حضور در المپیک نداشته و ندارند فرصتی ایجاد کرد تا فارغ از برگزاری مسابقات، اردوهای آمادگی و اعزام ها، با تکیه بر بودجه دولتی به استراحت کامل پرداخته و در صورت امکان، وقت خود را در راستای تحکیم موقعیت خود و برنامه ریزی برای انتخابات آینده و حضور مجدد در راس فدراسیون معطوف کنند.
بدترین دوران ورزش
به اعتقاد قاطبه جامعه ورزش و بزرگان این عرصه، دوران صدارت سلطانی فر شاید بدترین دوران ورزش بود که قطعا آثار زیانبار آن در المپیک توکیو نمود عینی پیدا خواهد کرد. در این دوره سیاست زدگی و سیاسی کاری در کنار پاره ای زدوبندهای پشت پرده وجه رایج فعالیت‌های ورزشی شد. این شیوه عملکرد، چنان آثار منفی برجای گذاشته که به نظر نمی رسد به این زودی ها قابل ترمیم باشد. تعلیق فدراسیون جودو، مشکلات ناشی از قرادادهای یک طرفه با مربیان خارجی فوتبال، نتایج ضعیف تیم های ورزشی در میادین بین المللی، تعلل در توسعه زیرساخت ها، بی توجهی نسبت به بخش همگانی ورزش، خروج ورزشکاران نخبه از کشور، ضعف مفرط دیپلماسی ورزشی، نارضایتی جامعه ورزش از وضعیت موجود و بسیاری کم و کاستی ها در عرصه جوانان از جمله پیامدهای ضعف مدیریت در عرصه ورزش بوده است.
امید به آینده
از مجلس دهم و فراکسیون ورزش که همسو با دولت بود انتظار زیادی نمی رفت تا به وظیفه نظارتی خود در این عرصه عمل کند. آنها بارها و در موارد مختلف وزیر ورزش را تهدید به استیضاح و پاسخگویی کردند اما در نهایت ماجرا با تفاهم طرفین و صرف چای به پایان رسید.از مجلس انقلابی یازدهم انتظار فراوان می رفت بی درنگ وارد ماجرا شده در جهت رفع مشکلات و کم و کاستی های موجود ورزش قد علم کند اما به نظر می رسد فرصت کوتاه باقیمانده از عمر دولت کنونی و عدم انسجام و هماهنگی لازم در جمع فراکسیون ورزش باعث شده تا در این ماههای پایانی عمر مدیریت وزیر ورزش اقدامات تنها در حد تهدید و شعار باقی بماند. به همین دلیل وزارت ورزش با خیال راحت و بی آنکه بیمی از استیضاح یا سؤال داشته باشد اهداف و برنامه های مورد نظر را پیگیری و به خواست و علائق جامعه ورزش بی اعتناست. اهداف و برنامه هایی که به نظر نمی رسد در این فرصت باقی مانده دردی از ورزش کشور دوا کند جز اینکه مهره های مورد نظر در مناصب و مسئولیت های مختلف مستقر شوند تا به نوعی فضای آرامش برای دوران پس از وزارت فراهم شود. حاصل کلام و در یک جمع بندی اجمالی باید اذعان کرد حال ورزش در سالی که گذشت همانند سال های قبل از آن خوش نبود. با این وجود جامعه ورزش همچنان چشم امید به آینده دارند تا با انتخاب فرد اصلح به عنوان رییس جمهور و انتخابات جمعی از چهره‌های خدوم در شوراهای شهر و روستا شاهد تحول عمیق و پیشرفت و ترقی در تمام بخش های کشور از جمله ورزش باشیم.
