مرضیه بامیری- این روز‌های کرونایی که بازار بیماری و ترس و دلهره داغ است، روز‌هایی که مردم از سایه خودشان هم وحشت دارند و می‌ترسند در اماکن حاضر شوند، روز‌هایی که هیچ کس اعصاب درست و درمانی ندارد و یا بستگان کرونایی دارد و یا خودش از ابتلا می‌ترسد و یا حتی کسب و کارش تحت‌تأثیر پاندمی از رونق افتاده است، لذت روزه‌داری برای خودش دنیایی دارد که باید قدرش را دانست.
حس و حالی معنوی که تحمل قرنطینه و مشقت‌های روزگار کرونا را قابل تحمل می‌کند. عده‌ای جانشان برود روزه‌داری‌شان ترک نمی‌شود. مهم نیست در چه شرایطی باشند. تابستان و زمستان برایشان فرقی ندارد و معتقدند اگر کسی به مهمانی لبیک می‌گوید باید در همه حال بگوید. مگر می‌شود میزبانی را در تابستان رد کنیم به خاطر گرمای هوا و کلافگی‌هایش.
کرونا فقط بهانه خوبی دست عده‌ای داده است که برای روزه نگرفتن دنبال بهانه هستند. می‌گویند تشنه می‌شوند و یا سیستم بدنشان ایمن نیست. عده‌ای هستند که در مکان شلوغ و در سالن‌های تولید انبوه کار می‌کنند. در فضای بسته که گاهی ماسک‌ها برای نفس کشیدن کنار می‌روند و ریسک ابتلا بالا می‌رود. کارگر‌هایی که مثل کارمندان شانس تعطیل شدن ندارند و باید مدام در شلوغی حاضر باشند. با این‌ها کاری ندارم. یا آن‌هایی که مدام در رفت و آمدند و تشنگی و خشک شدن محیط ریه برایشان خطرناک است. برای آن‌ها که همیشه عذرشان موجه است، حرفی ندارم.
ولی آن‌هایی که در خانه هستند و در تعطیلات کرونایی به سر می‌برند، بهترین زمان است تا جسم و روحشان را پالایش کنند. در خانه ویروس نیست. پس می‌شود چند ساعتی تشنه ماندن را تحمل کرد. اتفاقاً زمان افطار تا سحر بهانه خوبی است تا سیستم ایمنی تقویت شود. می‌شود همان آب‌ها و دم‌نوش‌ها و رفتار‌های مراقبتی را در فاصله افطار تا سحر انجام داد.
روزه‌داری برای بچه‌ها
بچه‌هایی که قصد روزه دارند، خانه‌نشینی و تعطیلات کرونایی بهترین فرصت است تا قدرت اراده و صبرشان را محک بزنند. بچه‌ها می‌توانند در سایه آرامش و استراحت کامل و با وجود آموزش آنلاین راحت روزه بگیرند. به شرطی که مادر‌ها ناگهان نگران آن‌ها نشوند و فکر نکنند با روزه بچه‌های‌شان پوست و استخوان می‌شوند یا هزار و یک درد نداشته مثل ریزش مو و زخم معده و... گریبانشان را می‌گیرد. در عصر جدید که فرزندان ما صبر و حوصله چندانی ندارند و زندگی‌شان مثل پیشرفت عصرشان روی دور تند است، دوره‌ای که همه‌شان اهل فست‌فود هستند. در وضعی مشابه فیلم زیاد می‌بینند و بازی رایانه‌ای و کافه‌گردی بخش مهمی از روزمرگی‌های‌شان شده، تمرین صبر و بردباری و تحمل برای گرسنگی خالی از لطف نیست. شاید مدتی کنار خانواده پای سفره افطار یا سحر بنشینند، بد نباشد. اینکه غذا‌های سالم و سنتی بخورند، بد نباشد. اینکه به جای هدفون در گوش و تماشای فیلم‌های شبکه خانگی، ربنا و سریال‌های ماه رمضان را با هم تماشا کنند بد نباشد.
خیلی‌ها از همین محیط معنوی ماه رمضان به خدا وصل شده‌اند. خیلی‌ها از همان بدو کودکی با همان سفره‌های گشوده و رنگی افطار، عاشق ماه روزه شده‌اند و خیلی‌های دیگر با مهربانی و حسن رفتار‌هایی که از روزه‌دار‌ها دیدند و شنیدند، عاشق این ماه پر برکت شدند.
آنقدر ماه رمضان بزرگ و پر نعمت است که برای رمزگشایی رحمت‌های مستور در روز‌های بلند و تشنگی‌آورش باید بسیار اندیشید و آن را کشف نمود. حتی کسی که روزه نیست یا اعتقادی به مسائل دینی ندارد، این یک ماه مستقیم و غیرمستقیم با روزه‌داری مواجه می‌شود و برکت‌ها به زندگی او نیز سرازیر می‌شود. عده زیادی اهل روزه نیستند، ولی معتقدند اطعام یک روزه‌دار ثواب بسیار دارد. به همین دلیل مهمانی افطار بخشی از فرهنگ مردم محسوب می‌شود، حتی اگر یک روزه هم نگیرند.
برخورد روزه‌دار‌ها
یکی از دلایلی که می‌تواند عده زیادی را به ماه خدا مشتاق یا برای همیشه از آن دلزده و ناامید کند، برخورد صحیح فرد روزه‌دار است. فرد روزه‌دار در حال انجام یک عبادت کاملاً فردی است، ولی در همان حال نقش اجتماعی بزرگی ایفا می‌کند. مهم است که با دهان روزه چه عکس‌العملی و در موقعیت‌های مختلف چه رفتاری نشان می‌دهد. فرض کنید با یک روزه‌دار طرف قرارداد هستید. طبق یک قانون نانوشته در ذهنتان تصور می‌کنید با یک فرد مؤمن و قابل احترام طرف هستید و این به شما آرامش و اطمینان خاطر می‌دهد، زیرا چنین فردی حتماً موارد مختلف را می‌سنجد و کاری که به ضرر دیگران باشد، انجام نمی‌دهد، ولی حالا این طرف روزه‌دار دروغ بگوید یا قسم دروغ بخورد و مدام بخواهد از روزه‌داری برای به کرسی نشاندن حرفش استفاده کند، شخص مقابل را نسبت به رفتار خودخواهانه روزه‌داران بدبین خواهد کرد، یا روزه‌دار‌هایی که مهربان نیستند و وقتی اسم کمک به همنوع وسط می‌آید، خود را کنار می‌کشند و برای همکاری نکردن هزار و یک بهانه می‌آورند.
****
خوش‌خلقی، آهن‌ربای جذب دیگران
****
خوش‌خلقی و رفتار نیک، مثل یک آهن‌ربا عمل می‌کند که قادر است هر مخالفی را سمت خود بکشاند. وقتی فردی روزه می‌گیرد و در عین حال خوش‌خلق است، احساس خوشایندی به مخاطب منتقل می‌کند، ولی وای به وقتی که فرد روزه‌دار به دلیل خستگی، تشنگی و گرسنگی به ستوه آمده باشد و بخواهد این کاهش انرژی را به دیگران منتقل کند. مادر‌ها خسته از کار روزانه و خم و راست شدن‌های بسیار، پدر‌ها برای ماندن در شرایط کرونایی بیرون از خانه و آویزان شدن به میله‌های مترو و ماندن در ترافیک کسل‌کننده حوصله ندارند و با اهالی خانه سرد یا با تندی سخن می‌گویند. کارمند سحر خواب مانده یا تشنگی آزارش داده و ترجیح می‌دهد کمتر سخن بگوید و این میان کسی که رنج می‌بیند، ارباب رجوع است. خودتان را جای ارباب رجوع بیچاره‌تان بگذارید. اگر بروید جایی و کسی عبوس و بداخلاق در چشمتان خیره شود و شما را به میز یا روز دیگری ارجاع دهد، چه حالی می‌شوید؟ در دلتان آهسته نمی‌گویید نه روزه بگیر نه اینجوری برج زهر‌مار باش؟
اگر رئیس شما بداخلاق باشد و بی‌حوصلگی او بر رفتار یا برخوردش با شما اثر بگذارد، آیا در دلتان خدا خدا نمی‌کنید ماه رمضان تمام شود و شما از ان بحران خارج شوید؟
اگر در مترو کسی بدخلق باشد و پاچه همه را بگیرد، یا به واسطه روزه انتظار داشته باشد همه به او احترام بگذارند یا برایش صندلی خالی کنند، آیا شما از روزه گرفتن ناامید نمی‌شوید؟
اگر کسی روزه‌دار باشد و دهانش بوی سیر یا پیاز بدهد، مخصوصاً این روز‌ها که هرم نفس‌ها پشت ماسک به اندازه کافی آزار‌دهنده است، آیا شما نگاهت به روزه‌داری عوض نمی‌شود؟
اگر در صف نانوایی کسی ادعا کند الان افطار می‌شود و بخواهد خارج از نوبت نان بگیرد و از موقعیت روزه سو‌ءاستفاده کند، شما چه واکنشی نشان می‌دهید؟
اگر سوار تاکسی شوید و راننده تحت‌تأثیر فشار روزه، بدخلق باشد و بر سر کرایه و یا کمی دیرتر اعلام مقصد کردنتان، تندخویی کرد، شما چه حالی می‌شوید؟
اگر کسی روزه گرفت، ولی همزمان مقابل چشمانتان دروغ گفت یا با اخم کودکی را از خود راند و یا دلی را رنجاند، آیا دیگر روزه‌اش برایتان محترم است؟
و ما هر روز در سطح شهر، در محل کار، زندگی و رفت و آمد با جمعیتی مواجه می‌شویم که روزه دارند و وقتی رنج این عبادت را به جان خریده و تحمل می‌کنند، دلنشین است که با رفتار متین و آراسته و ظاهری مرتب و خوشبو و صورتی خوشرو، نمایش زیبایی از لذت روزه‌داری را به نمایش بگذارند و دیگران را با همین رفتار‌های ساده، ولی سنجیده به مهمانی خدا دعوت کنند. ما نیاز داریم به نمونه‌های دوست‌داشتنی از آدم‌های روزه‌دار که بی‌توقع و برای رضای خدا روزه بگیرند و در ازای این واجب شرعی خودشان را طلبکار ندانند و نخواهند که تمام شهر مقابلشان تعظیم کنند؛ و نکته آخر:
حضرت پیامبر اکرم (ص) فرمود:
«لو یعلم العبد ما فی رمضان یود ان یکون رمضان السنه»
«اگر بنده از آنچه در ماه رمضان قرار داده شده، آگاهی داشت، با تمام وجود دوست می‌داشت که همه سال ماه رمضان باشد.»
منبع: روزنامه جوان
