محمد مهدی اسلامی - به گزارش نما ، روزهای اسفند 1366، در میانه هشتمین سال جنگ تحمیلی صدام از یک توانایی جدید رونمایی کرد که همه تحلیل‌گران اصرار داشتند بدون کمک خارجی هرگز چنین امکانی را نداشت. تهران هر روز شاهد اصابت موشک‌های ارتقا یافته صدام به بیمارستان، مدارس و مناطق مسکونی و شهادت زن و پیر و کودک و نوجوان بود. تا جایی که مدارس تعطیل و آموزش غیرحضوری شد. آن هم در روزگاری که تنها راه چنین آموزشی دو شبکه تلویزیون بود.
در این دور از جنگ شهرها صدام با تغییراتی در زرادخانه موشکی خود، توانسته بود برد آنها را به تهران برساند، اما دقت اصابت آن بسیار پایین بود و همین باعث هدف قرار گرفتن نیروهای غیرنظامی شد. البته این منحصر به موشکها نبود. مثلا ساعت ۶:۳۰ عصر دوشنبه دهم اسفند سال ۱۳۶۶ هواپیماهای عراقی به تهران حمله کردند که موشک‌هایشان به یک ساختمان مسکونی سه‌طبقه در کنار مسجد «الجواد (ع)» در میدان هفتم تیر و بیمارستان و زایشگاه «عیوض‌زاده» در خیابان «شیخ هادی» اصابت کرد.
در بمباران میدان «هفتم تیر»، ۴۴ واحد تا مرز ۵۰ درصد، سه واحد ۵۰ تا ۷۰ درصد و ۱۰ واحد ۷۰ تا ۱۰۰ درصد تخریب شدند. همچنین، در بمباران خیابان «شیخ هادی» نیز ۱۵ نفر شهید و ۷۵ نفر زخمی شدند که اغلب زن و نوزاد بودند.
یک نوزاد که فقط یک ساعت بود به دنیا آمده بود، خردسال‌ترین و یک پیرزن ۷۰ ساله مسن‌ترین شهدای این بمباران بودند. موج انفجار، شیشه‌های ساختمان‌های اطراف بیمارستان را شکست و تکه‌های شیشه تعداد زیادی از بیمار‌های بیمارستان را زخمی کرد. موشک به محوطه باز بیمارستان اصابت کرده بود، اما به علت اصابت به محوطه و وجود مصالح و معماری مناسب در ساخت بیمارستان، هیچ‌یک از بنا‌های بیمارستان از لحاظ سازه آسیب جدی ندید و صرفاً به علت موج انفجار، شیشه و معماری داخلی و محوطه‌سازی تخریب شد.
ستاد بازسازی مناطق موشک‌خورده همچنین گزارش داد که در بمباران بیمارستان «عیوض‌زاده» ۲۷۹ واحد تا مرز ۵۰ درصد، ۱۷ واحد از ۵۰ تا ۷۰ درصد و ۹ واحد ۷۰ تا ۱۰۰ درصد آسیب دیدند که بلافاصله بعد از انفجار، مردم محله به خیابان آمدند و برای کمک به زخمی‌ها به سمت بیمارستان رفتند و پیش از آنکه آمبولانس‌ها و نیروهای امدادی به محل انفجار برسند، مردم زخمی‌ها را به بیمارستان‌های دیگر بردند.
در آن روز، دو موشک دیگر هم یکی در میدان «قزوین»، خیابان «غفاری» و دیگری در خیابان «شهید مطهری» افتاد که منفجر نشد و خسارت‌های جزئی به جای گذاشت. دو موشک دیگر نیز در خیابان «سهروردی»، نزدیک پل «سید خندان» و همچنین خیابان «غفاری»، نزدیک مسجد «توتونچی» در یک تعمیرگاه ماشین افتاد و منفجر شد، اما به کسی صدمه‌ای وارد نشد.
سه موشک شلیک شده در آخرین دقایق آن روز هم هر سه بدون هدف بود که یکی نزدیک بیمارستان «خانواده» متعلق به ارتش افتاد.
جان هالووی کوشمن ژنرال سپهبد در ارتش ایالات متحده، دو روز پس از این حمله در نیویورک‌تایمز به نقل از تحلیل‌گران آمریکایی با تأکید بر این موضوع نوشت: «استفاده از موشک های زمین به زمین توسط عراق برای حمله به تهران که در حدود 300 مایلی مرز بین کشورهای متخاصم قرار دارد، در مقطعی حساس از جنگ سلاح جدیدی را در دستان عراق قرار داده است ... پیش از این، تهران نسبتاً در برابر حمله مصون بود، اگرچه در مواردی هواپیماهای عراقی آن را بمباران کرده‌اند، بدون اینکه تأثیر زیادی داشته باشند. ... در مقطع فعلی که ایالات متحده پس از امتناع ایران از پذیرش قطع‌نامه شورای امنیت، به دنبال افزایش تحریم‌های ایران در سازمان ملل است؛ هدف بغداد از این حملات افزایش فشار بر ایران است.» او همچنین به امید صدام به تأثیرگذاری بر مشارکت شهروندان تهرانی در انتخابات مجلس شورای اسلامی که همان روزها در حال تدارک بود اشاره کرده است تا موجب تضعیف روحیه عمومی در ایران شود.
این حملات موشکی که با فراز و نشیبی تا انتخابات که در 19 فروردین 1367 برگزار شد ادامه یافت؛ در حالی که ایران در ازای صدها موشکی که صدام روانه کرد، با توانی محدود برای پاسخگویی مواجه بود و هیچ کدام از تولیدکنندگان موشک حاضر به فروش آن به ایران نبودند.
