"مختار" را چه زود فراموش كردیم

خبرنامه دانشجویان ایران: آصف سعادتی/ امسال از آن سال هایی بود که با وجود انبوه سریال های ضعیف و بد، چند سریال فاخر هم در رسانه ملی دیدیم. از "وضعیت سفید" حمید نعمت الله گرفته که به طور اجمالی در گزارش سریال های شبانه به آن پرداخته شد تا مجموعه "شوق پرواز" و ماجرای شهیدِ سرلشگر عباسِ بابایی که مدت ها بود جای خالی چنین آثاری (درباره زندگی شهدا) در رسانه ملی دیده می شد.

ظرافت های زندگی این شهیدِ عزیز، آنقدر بود که اگر کارگردان غیر مرتبطی با جنگ همچون یدالله صمدی هم ساختِ کار را به عهده بگیرد، باز هم اثر قابل قبولی از کار در آید. بازی خوب شهاب حسینی هم در نقش شهید بابایی هم دیگر مزید علت می شود تا این سریال یک نمره خوب بگیرد.

اما مهمترین اتفاق امسال، امتدادی از سال گذشته بود. "مختارنامه" که سال گذشته کار خود را آغاز کرده نیمی از سال 90 هم ادامه یافت. سریالی که در "جانِ" مخاطب آمیخته بود و با داستان کربلا مردم را به قرن اول هجری و حادثه عاشورا می برد. روضه می خواند و گریه می کردیم. دشمنان اهل بیت، قلع و قمع می شدند و سینه سپر می کردیم.

مختار از یاری امام شهیدش باز می ماند و حسرت می خوردیم. با دشمنان اهل بیت کیاست به خرج می داد و مرحبایش می گفتیم. درس ولایت مداری می داد و یاد می گرفتیم... مختارنامه یک سریال نبود بلکه یک عمر تجربه بود درس چگونه زیستن بود و در زمان های حیاتی پشت "ولی" را خالی نکردن...

میرباقری در هر قسمت یک فیلم سینمایی فاخر را به تماشا گذاشت که در هر کدام از آن ها صد ها درس زندگی نهفته بود. درس ولایت مداری، بصیرت، شجاعت، استقامت و بسیاری دیگر.

کیان ایرانی را یادتان هست؟ دلیری و فرمانبری اش بر محور ولایت، سر هر ایرانی را بالا نگه می داشت. ناریه و لجاجت و سنگ اندازی در راه همسر و بانو عمره و جان فشانی هایش در دفاع از حقیقت هم دیدنی بود. عینیت داشتن تک تک شخصیت های آن، در زمان معاصر هم شاهد مثالی براین مدعاست که تاریخ مدام در حال تکرار و "بصیر" کسی که در تکرار تاریخ از عبرت ها آیینه ای بسازد و آن را به کار گیرد.

چه روز هایی از هفته که در انتظار جمعه شدن سپری می شد. نه برای دیدنِ ستایش که برای "ستایش" دیدن.

ستایش میرباقری و گروه عظیمش در ساخت پروژه ای به عظمت مختارنامه! اما چه حیف که زود تمام شد. خیلی زودتر از آن که فکرش را می کردیم و چه زود ما فراموشش کردیم.

این روز ها که همه جا صحبت از چهره سال است شاید در حوزه فرهنگ هیچ فردی را نتوان جایگزین "میر باقری" کرد. با وجود این که مختار نامه سال گذشته آغاز شد و امسال به پایان رسید اما این مجموعه آن قدر بزرگ و وسیع و قابل ستایش است که ظرفیت گروهی هشت سال تلاش جمعی خود را پای آن گذاشتند خیلی ها همچون عرب نیا در طی فیلم برداری طولانی کار هیچ بازی دیگری انجام ندادن و خود را وقف کار کردند.

دیده شدن توسط مخاطب که نهایت آمال و آرزوهای یک بازیگر است را نادیده گرفت و بیش از پنج سال از دیده شدن به خاطر هدفی بالاتر دوری کرد.

مختارنامه این ظرفیت بالا را دارد که امسال هم به عنوان بهترین حرکت فرهنگی سال نام بگیرد. چرا که حرکتی بدین بزرگی تا هر زمانی که روی آنتن باشد می تواند پدیده سال باشد و مجموعه های قابل تقدیری همچون وضعیت سفید در کنار این سریال قرار می گیرد.

هوای احساسی این روز ها که بگذرد و زمانی که عقل به جای خود بازگردد، می بینیم چه جفایی به مختار شده است. برای جایزه گرفتن یک فیلم از جشنواره های خارجی به خاطر نمایش تصویری از ایرانیان که مورد پسند آن هاست (به استناد حرف های وزارت خارجه آمریکا و نخست وزیری فرانسه) تمام رویداد های سال را به فراموشی سپرده ایم و یادمان رفته که اصلا مختار در سال جاری از تلویزیون پخش می شد.