به گزارش نما به نقل از گروه جهاد و مقاومت مشرق ، گرچه برادران باکري را بايد افتخار آذربايجان دانست اما بي شک آنان ستارگان درخشان تاريخ تشيع هستند . اين سه برادر ، بدون هر گونه تعلقات قومي ، قبيله اي و گروهي و گروهکي ، تمام هستي خود را در طبق اخلاص نهادند و به عشق حضرت حيدر (صلوات الله عليه) پاي در ميادين خون و آتش گذاشتند ، در حالي که از همان گام نخستين يقين داشتند عاقبتي جز شهادت در پيش رو ندارند. از ميان اين سه برادر ، کمتر نامي از علي باکري برده مي شود . او فرزند ارشد خانواده باکري بود و برادران کوچک ترش ، تحت تاثير مبارزات او ، پاي در مسير مجاهده و ايثار گذاشتند. علی باکری تنها پسرِ فیض الله باکری است که مزاری از او به جا مانده است . علي باکري به سال 1322 در شهرستان مياندوآب متولد شد. به سال 1341 در مهندسي شيمي دانشکده فني دانشگاه تهران به تحصيل مشغول گرديد و در سال 1345با رتبه اول از دانشگاه فارغ التحصيل شده و بلافاصله پس از آن به تدريس در دانشگاه پرداخت. در همين سال به مبارزات مسلحانه عليه رژيم پهلوي روي آورد و براي ديدن آموزش هاي کافي و قاچاق اسلحه به داخل کشور ، چندين بار به لبنان سفر کرد. علي در شهريور 1350 به دام ساواک افتاد و پس از شکنجه هاي فراوان در بي دادگاه نظامي پهلوي به اعدام محکوم و در 30 فروردين 1351 حکمش اجرا شد. پيکر او اوسط رژیم پهلوی در قطعه 33 بهشت زهراي تهران به خاک سپرده شد. همزمان با سالگرد شهادت مهدی و حمید باکری که هر دو جاویدان اثر هستند ، یاد می کنیم از تنها شهیدِ باکری که مزاری از او به جا مانده است:
