چه كنیم تا ایران در سوریه پیروز نشود؟

به گزارش نما به نقل از العالم، خالد الغنامی نویسنده روزنامه الشرق عربستان، در یادداشتی با عنوان "اگر ایران در سوریه پیروز شود"، نوشت: واقعيت اين است كه شورشيان سوريه و گروه هاي مسلح ضد دولت، جنگ در شهر القصير را بعد از نبردي شديد با نيروهاي حزب الله و ارتش سوريه، باختند و ناچار به عقب نشيني شدند. عقب نشيني شورشيان از شهر القصير به معني باختن در نبردی سخت است كه نزديك به 16 روز ادامه داشت.

نویسنده سعودی در ادامه با ابراز نگرانی از ادامه پیروزی های ایران در عرصه های مختلف، تصریح کرد: اما سئوالي كه در اين ميان بايد مطرح كنيم اين است كه اگر نظام بشار اسد، حزب الله و ايران در نبرد سوريه پيروز شوند چه اتفاقي خواهد افتاد؟

وی در پاسخ به پرسش که خود مطرح کرده بود، نوشت: بدون شك اگر اين پيروزي صورت بگيرد و خواسته ايران محقق شود، اين كشور، تمام متحدان خود را براي هدف قرار دادن عربستان و ديگر كشورهاي حوزه خليج فارس بسيج خواهد كرد. بنابراين ما مقابل يك طرح انقلابي بسيار بدتر از طرح رژيم بعثي عراق قرار داريم كه در اوايل دهه 1990 در صدد بلعيدن كويت برآمد.

غنامی در تبیین علت نگرانی "عمیق" خود ادامه داد: اختلاف با رژيم عراق، سياسي و بر سر قدرت و سلطه بود، اما اختلاف با ايران، بسيار شديدتر است زير اختلاف با ايران، یک اختلاف پیچیده و عمیقِ نژادي، ايدئولوژيكي، سياسي و تاريخي است و اگر ايران در اين نبرد پيروز شود، نتيجه آن براي همه كشورهاي حوزه خليج فارس فاجعه آميز خواهد بود.

نویسنده "الشرق" مدعی شد: اگر ايران بتواند ژاندارم خليج فارس شود، قدرت هاي جهاني آن را وادار مي كنند كه بهاي پيروزي هاي خود را از جیب كشورهاي منطقه بپردازد. در ضمن قدرت هاي جهاني غربي طبق معمول تنها به منافع اقتصادي و سياسي خود مي انديشند و بر همين اساس متحد دائمي ندارند.

غنامی سپس با اشاره به موفقیت های پی در پی ایران در عرصه سیاست بین المللی، نوشت: واقعيت اين است كه ايران با زيركي روابط خود را با قدرت هاي بزرگ "اداره" كرده است و مهم ترين مثال براي اين امر شيوه اداره گفت وگوها درباره پرونده اتمي است كه طي آن، تهران مقابل كل دنيا ايستاده و تا كنون پيروز شده است.

وی سپس با هشدار به سردمداران کشورهای عرب منطقه و حامیان تروریست های حاضر در سوریه، به آنان یادآور شد: ما به وحدت نياز ضروري داريم. ما نياز ضروري داريم كه "عقيدتي" و "ايدئولوژيك" باشيم، زيرا همين عقيدتی ها و ايدئولوژيك ها هستند كه در سوريه پيروزي ها را محقق مي كنند نه تاجران سلاح. ما بايد حساسيت اين برهه زماني را كه در آن زندگي مي كنيم دريابيم و نقشه هاي سياسي و نحوه نفوذ و سيطره و تقسيم قدرت را به كار گيريم و البته در اختيار داشتن نقشه ها به تنهايي مشكل گشا نيست، اما اگر در اين مسير حركت کنیم، آن گاه با قاطعيت مي توانيم بگوييم كه ايران در سوريه پيروز نخواهد شد.