گروه سیاسی نما : شاید آن مساله ای که بیش از توجه به میزان کسب کرسی های پارلمان توسط سلفی ها، نظر بسیاری از کارشناسان و ناظران سیاسی را به خود جلب کرد تصمیم این گروه های تکفیری برای تاسیس حزب سیاسی و شرکت در انتخابات بود؛ چراکه سلفی ها به جهت مبانی اعتقادی خود بر این باورند که پارلمان جایگاهی برای غصب نقش خداوند به عنوان قانونگذار در جهان است و انتخابات، مجلس و قانونگذاری را به دلیل تجاوز به قرآن و ذات خداوندی قبیح می شمارند.
لذا کارشناسان معتقد بودند که این اقدام سلفی ها بیش از آنکه در پاسخ به تهدید تسلط سکولارها بر کشور باشد، به سبب نگرانی از قدرت گرفتن اخوان المسلمین صورت گرفته است.
به گزارش نما ، دیدگاهی که شاید بتوان ریشه آن را در تفکرات سلفی هایی مثل "احمدشاکر" و "محمدناصرالدین الالبانی" که شرکت در انتخابات آزاد پارلمانی را لازم می دانستند جستجو کرد؛ رهبرانی که معتقد بودند "با وجود اینکه شرکت در انتخابات پارلمانی گناه و شر است اما ضروری است، به ویژه اگر بدانیم سلفی ها می توانند نمایندگان خداترسی را که مانع از وارد آمدن آسیب های بزرگتری همچون ایجاد نظامی سکولار می شوند به مجلس بفرستند."
نکته قابل توجه اما در این خصوص این است که حضور سلفی ها در پارلمان مصر در حالی محقق می شود که تا قبل از بروز انقلاب در مصر این گروه هیچ گونه فعالیت سیاسی نداشتند و حزب النور دقیقا بعد از ظهور انقلاب توسط عماد عبدالغفور تاسیس شد.
همین سلفی هایی که در زمان حکومت مبارک، سیاست سکوت پیشه کرده و حتی دو تن از مفتیان بلند پایه آنان با سقوط حسنی مبارک مخالفت کرده بودند.
و شاید تصمیم یکباره و سریع این گروه برای حضور در میدان سیاست ناشی از سیاست هایی بود که حامیان آنان و برخی جریانات درون مصر در پیش گرفته بودند.
حامیانی مانند سعودی های عربستان که با حمایت های مالی خود حزب النور را تامین و تقویت کرد و این حزب هم با پول های بادآورده عربستانی توانست با کمک به فقرای مصری توجه آنان را به خود جلب کند.
و حالا تشکیل حزب سلفی هم خلاء حامی قدرتمند عربستان در شمال افریقا که در جریان بیداری اسلامی از دست رفته بود را پر می کرد و هم می توانست روند انقلاب و تغییر حکومت در مصر را به زعم آنان تعدیل کند.
در آن زمان که حزب النور توانسته بود به میزان رایی قابل توجه در پارلمان مصر دست یابد خیلی ها گمان می کردند که پارلمان جدید عرصه تقابل جدی میان این دو جریان باشد؛ هرچند این تقابل شاید خیلی ملموس تر در ناآرامی های اخیر مصر و کشته شدن علمای شیعی خودنمایی می کند.
