اقیانوس ها بخار می شوند و تمام اَشکال زندگی موجود در سیاره مان نابود خواهند شد. اگر نسل بشر تا آن زمان منقرض نشده باشد، می توان امیدوار بود که بتواند خانه و سیاره دیگری برای خودش پیدا کند. یا شاید زمین دومی در جای دیگر کشف کند. به هر حال اگر ما آن دور و بر باشیم، خورشید آخرین شگفتی اش را برای مان رو خواهد کرد: نوری که پایان تمام نورها خواهد بود.
خورشید رشد می کند، منبسط می شود و تبدیل به یک گوی قرمز عظیم الجثه می شود. و سرانجام بخش اعظم مواد خود را در قالب ابرهای گازی آزاد خواهد کرد. و آنوقت است که تبدیل به Nebula یا سحابی می گردد.
اینگونه سحابی ها را «سحابی سیاره-نما » می نامند. نه به دلیل بلاهایی که بر سر سیارات اطرافش آورده است، بلکه به این دلیل که در گذشته منجمان و ستاره شناسان قادر به تشخیص محل آنها و دیدنشان نبودند. لذا می پنداشتند که آنها نور کم سوی سیاراتی هستند که به دور ستاره هایی خارج از منظومه ما در گردش هستند.
تلسکوپ فضایی هابل از آن تلسکوپ های دوست داشتنی است و پس عکاسی از «سیاره آبی با احتمال بارش شیشه »، اکنون موفق شده طبیعت واقعی این ابرها را مشاهده کند. در هفته جاری این تلسکوپ عکسی از سحابی سیاره-نمای IC 289 در صورت فلکی ذات الکرسی تهیه کرده است.
در مرکز این سحابی می توانید هسته ریز اما هنوز درخشان باقی مانده از ستاره قدیمی را ببینید.
