اولین بار چه زمانی متوجه شدید به بازیگری علاقه دارید؟
۱۳ عدد شانس من است. اولین بار هم در ۱۳سالگی متوجه شدم به بازیگری علاقه دارم. یکسری کارها وجود دارد که وقتی انجام می دهی متوجه می شوی دغدغه ذهنی ات از بین رفته است. برای من هم بعد از بازی در اولین کارم این اتفاق افتاد. اگر بخواهم اصطلاح کوچه بازاری آن را بگویم، می گویم «کرم کشی»، در واقع با بازیگری کرم های ذهنی ام از بین رفت و این علاقه تا ۱۳ سال بعد که اولین بازی ام در فیلم «مرگ یزدگرد» بهرام بیضایی بود ادامه داشت. واقعیت این است که هر ۱۳ سال در زندگی من برابر با رسیدن به یک قله شهرت است. بعد از بازی در اولین کارم دقیقا ۱۳ سال بعد بود که موفق به دریافت اولین جایزه بین المللی تیونیانک از کره شمالی به دلیل بازی در فیلم «آپارتمان شماره ۱۳» شدم و درست ۱۳ سال بعد در ۵۲ سالگی برای بازی در فیلم «بیست» اولین جایزه فجر را دریافت کردم.
اولین بار وقتی خودتان را روی پرده سینما دیدید چه حسی داشتید؟
اولین احساس هر کسی از تماشای تصویر خودش انزجار است. هر آدمی وقتی خودش را روی پرده سینما می بیند، مطمئنا از تصویرش بدش می آید؛ به این دلیل که آن تصور ذهنی که از خودمان داریم با واقعیتی که هست یکی نیست اما به مرور با این فیزیک و هیکل، هیبت و صدا آشنا می شوی و می توانی خودت را از پشت سر تماشا کنی و با حالت های خوابیده، خزیده و نخزیده و پاشده و نپاشده ات ارتباط برقرار کنی. (می خندد) بنابراین طبیعی است که اولین واکنش خودم از تماشای بازی ام واکنش مثبتی نبود اما وقتی برای اولین بار روبه روی دوربین قرار گرفتم اضطراب و دلهره نداشتم؛ در واقع اضطراب ها را گذاشتم برای رودررویی با حضرت عزرائیل!
اولین دستمزدی که دریافت کردید چقدر بود و با آن چه کردید؟
یادم می آید در سال ۱۳۶۰ برای بازی در فیلم «مرگ یزدگرد» که اولین فیلم سینمایی ام بود ۹ هزار تومان دستمزد گرفتم. دقیقا نمی دانم با این پول چه کردم؛ فقط می دانم خانه و ویلا نخریدم.
ماجرای دروغ های روز خواستگاری علیرضا خمسه !
فکر می کنید تا چند سالگی بازیگری را ادامه دهید؟
کار ما بازنشستگی ندارد اما از کارافتادگی دارد. من هم تا وقتی که بتوانم بازیگری را ادامه می دهم.
از بعد انسانی به نظر خودتان چطور آدمی هستید؟
من خودم را با عینک می بینم، بدون عینک تار می بینم.(می خندد) خودم نمی توانم از خصوصیات خودم بگویم. ترجیحم این است که مورد داوری قرار بگیرم. به نظرم این سؤالات را باید از یک زندانی پرسید، اگر دقت کنید همه زندانی ها می گویند من آدم خوبی بودم، مسئولان من را درک نکردند، من را به زندان انداختند. ما همه سعی می کنیم آدم های خوبی باشیم اما از بین ما جنایتکار و قاتل و کلاهبردار هم درمی آید.
شما چقدر درباره آدم ها قضاوت می کنید، با توجه به اینکه خودتان بازیگر هستید و خواه ناخواه مورد قضاوت قرار می گیرید؟
من می گویم همه آدم ها خوب هستند مگر خلاف آن ثابت شود.
حسادت خصیصه ای است که هر کسی ممکن است در وجودش داشته باشد. شما هیچ وقت به بازیگر یا کمدین خاصی حسادت کرده اید؟
نه هرگز حسود نبودم.
با توجه به اینکه هرچه می گذرد آدم ها پیچیده تر می شوند، خود شما هیچ وقت متوجه این پیچیدگی شده اید؟
من تقریبا همیشه در خودم پیچیده شده ام. آنقدر در خودم پیچیده ام که خودم را گم کرده ام. گاهی پیش می آید که حتی نمی دانم قاشق غذاخوری را کجا گذاشته ام.
مهم ترین خصیصه ای که در جامعه رنج تان می دهد؟
وقتی مثانه ات پر باشد و توالت عمومی پیدا نمی کنی. (می خندد)
آخرین دروغی که تا به حال گفته اید؟
در روز خواستگاری ام. خانواده همسرم هرچه از خصوصیات منفی می پرسیدند تکذیب می کردم. پدر عروس به من گفتند اینطور که شما از خودتان تعریف می کنید به نظر خیلی معصوم می آیید. یعنی شما هیچ اشکالی ندارید؟! گفتم چرا من یک مشکل بزرگ دارم آن هم دروغگویی من است (می خندد).
بزرگ ترین دروغ زندگی تان؟
اینکه به دروغ می گویم من آدم خوبی هستم.
اولین دروغ عمرتان؟
موقعی که به دنیا آمدم به جای اینکه گریه کنم، خندیدم.
به صورت عمومی بدجنسی هم دارید؟
بله. در مواجهه با مادرزن بدجنسی های خودم را دارم.
یعنی در دوران جوانی هم به شخص خاصی حسادت نکرده اید؟
من هیچ وقت جوان نبودم. من همیشه کودک بوده ام و هستم.
بهترین کسی که در بین اطرافیان خود می شناسید؟
حضرت آدم!
شما اصالتا کجایی هستید؟
تهرانی.
فکر می کنید خصوصیات تهرانی ها چیست؟
بگویم نمی توانید چاپ کنید (می خندد).
من ستاره نیستم هنوز نفهمیدید؟
شما در دوران شروع کارتان تبدیل شده بودید به یک ستاره. ستاره شدن با خود چه چیز به همراه دارد؟
من فکر می کنم لفظ ستاره حداقل در مورد خودم اشتباه است. البته در مورد دیگران هم همین طور. چون ما بازیگرانی هستیم که به ما نقشی محول می شود که بعضی از ما توانایی ایفای این نقش ها را به نحو مطلوب داریم و بعضی ها نه، بنابراین ما بازیگران خیلی خوب، بازیگران متوسط و همین طور بازیگران عالی داریم. بازیگران همه درصدد ایجاد باور هستند و طبیعی بازی کردن نقش ها، در نتیجه هر بازیگری که موفق می شود و موقعیت شهرت پیدا می کند دچار کذب غرور می شود و این یک اصل است و امر کلی ای نیست اما در مورد شخصیت افراد فرق می کند. در مشاغل دیگر هم این اتفاق وجود دارد. پزشکانی هستند که کارشان رونق دارد و به مرور ممکن است متکبر شوند. پزشکانی هم هستند که هرقدر معروف تر می شوند، مردانه تر رفتار می کنند. هرکس که قرار است معروف شود، متکبر و خودخواه شود، حتما صفت ستاره برای او زیاد است.
ماجرای دروغ های روز خواستگاری علیرضا خمسه !
در بین ستاره های جوان تر کسی را دیده اید که دچار عارضه خودشیفتگی و غرور ستاره بودن شده باشد؟
ما حرفه مان بازیگری است و چون یکدیگر را دوست داریم متوجه این عارضه نمی شویم. این موضوع را شما خبرنگارها و مردم عادی بیشتر متوجه می شوید. چون ما در مواجهه با هم ارتباط های صمیمانه ای داریم که عاری از غرور، تکبر و خودپسندی است. به هر حال بین بچه های تئاتر و سینما یک رفاقتی وجود دارد که اجازه نمی دهد این خصوصیات خودش را بروز دهد.
آن دورانی که با اکبر عبدی شانه به شانه هم بازی می کردید، هیچ وقت بین تان رقابت پیش نیامد؟
اتفاقا اکبر عبدی از رفیق های خوب من است. سال ها با هم کار کردیم و این اتفاق خیلی خوب است که ۲ بازیگر سعی کنند کارشان بهتر شود اما اسم این موضوع را رقابت نمی گذارم بلکه می گویم همدلی و همکاری برای بهتر شدن کار است.
به نظر شما فضای جامعه ما را به سمت خوب بودن سوق می دهد یا بد بودن؟
فضای جامعه ما مثل آسمان کشور ماست، گاهی آفتابی است و گاهی ابری.
اگر می توانستید یکی از خصوصیات تان را پاک کنید کدام را پاک می کردید؟
علاقه مفرط به مادرزنم را (می خندد)
بعد از بازیگر شدن روند زندگی تان چه تغییری کرد؟
اینکه زیر ذره بین مردم بوده و همیشه مورد قضاوت باشی سخت است. شهرت باعث می شود برای مردم تماشایی باشی و همین مسئله باعث می شود تو نتوانی راحت رفتار کنی.
ماجرای دروغ های روز خواستگاری علیرضا خمسه !
استارت صفحه جنایات و مكافات را با علیرضا خمسه زده ایم. بازیگر دوست داشتنی سینما و تلویزیون كه همان طور كه فكرش را می كردیم با پاسخ های منحصربه فردی كه فقط از عهده كسی چون خودش برمی آید، غافلگیرمان كرد. این شما و این یك سؤال و جواب جنایات و مكافاتی به سبك آقای خمسه.
۱۳۹۲/۵/۲۵
