شادی و شادمانی، قربةالی‌الله

این ایام، ایام میلاد پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و میلاد امام صادق علیه‌السلام و دهه‌ی فجر است. آیا ما این ایام را جشن می‌گیریم؟ آیا به همدیگر عیدی می‌دهیم؟ ما مسلمانان پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم را بزرگترین و والاترین پیامبر خدا می‌دانیم، اما آیا به اندازه‌ای كه مسیحیان، میلاد پیامبرشان را جشن می‌گیرند در میلاد پیامبرمان شاد هستیم؟

ما شیعیان در فهم معارف اسلام شدیداً مدیون امام صادق علیه‌السلام هستیم و واقعاً ایشان حق پدری بر همه‌ی ما دارند، اما آیا به اندازه‌ای كه مثلاً برای اعضای خانواده‌مان جشن تولد می‌گیریم و همه، ما را به شادمانی در آن ایام می‌شناسند، آیا كسی نه حتی دیگران، بلكه خودمان، ما را به شادمانی در ایام میلاد امام صادق علیه‌السلام می‌شناسد؟ همچنین ایام دهه‌ی فجر است؛ ایامی كه روح تازه‌ای در جهان اسلام دمیده شد و ما مسلمانان پس از قرن‌ها ذلیل بودن، دوباره عزت و آبرویی در جهان پیدا كردیم. الحمدلله در این ایام همگان از كوچك و بزرگ به برگزاری خوب جشن‌ها در فضاهای رسمی اهتمام دارند، اما جدای از این فضاها، آیا دغدغه‌ی این را داریم كه در محیط خانوادگی‌مان نیز مانند یك جشن با این ایام برخورد كنیم و مثلاً به اندازه‌ای كه ایام نوروز را جشن می‌گیریم و به همدیگر عیدی می‌دهیم، شادمانی این ایام را هم جدی بگیریم؟

خداوند وقتی حضرت موسی علیه‌السلام را مبعوث می‌كند، یكی از وظایف اصلی او را «تذكر دادن مردم به ایام‌الله» معرفی می‌كند: «وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ» (سوره ی ابراهيم، آيه‌ی ٥). این مسئله به اندازه‌ای در دین‌داری انسان‌ها اهمیت دارد كه در آیه‌ای از آیات قرآن، مؤمنان را در مقابل كسانی می‌داند كه توجه جدی‌ای به «ایام‌الله» ندارند و به مؤمنان هشدار می‌دهد كه از این‌گونه انسان‌ها رویگردان شوند تا خدا خود جزای هركس را مطابق با اعمالش معلوم سازد: «قُلْ لِلَّذِينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذِينَ لا يَرْجُونَ أَيَّامَ اللَّهِ لِيَجْزِيَ قَوْمًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ» (سوره‌ی جاثيه، آيه‌ی ١٤) (علامه طباطبايی در تفسير اين آيه اشاره می‌كند كه «يغفروا» در اينجا به معنای رويگردانی و اعراض و ترك مخاصمه و گفتگو و جدال است.)

همه‌ی روزها روز خدایند اما چرا برخی از روزها را ایام‌الله می‌گویند؟ زیرا برخی از ايام، به‌خاطر مناسبتی كه در آنها اتفاق افتاده، تأثیر خاصی در متوجه ساختن انسان به خدا دارند. بزرگ داشتن آنها چه خاصیتی دارد؟ بزرگ داشتن آنها با اینكه یك كار ظاهری است اما تقوا را در انسان بیشتر می‌كند و قلب را متقی می‌سازد: «وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّـهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ» (سوره‌ی حج، آیه‌ی 32). چگونه؟ روح و بدن ما شدیداً به هم گره خورده و ظاهر آدمی در باطن او بسیار تأیثرگذار است. همه‌ی ما دنبال این هستیم كه دلمان پاك باشد، اما اگر كسی واقعاً می‌خواهد دلش پاك باشد، باید دل خود را با دل‌های پاك همانند كند. امامان در وصف شیعیان خود فرموده‌اند كه «آنان به شادی ما شادند و به ناراحتی ما ناراحت». بسیاری از ما برای آداب و رسوم‌مان شیرینی می‌خریم و در ایامی بر حسب عادات اجتماعی‌مان به همدیگر عیدی می‌دهیم و به دیدار همدیگر می رویم. اینها كارهای خوبی است، اما وصف دینی و الهی ندارد. اما اگر می‌خواهیم زندگی‌مان رنگ و بوی الهی بگیرد، بیایید ایام‌الله را جدی بگیریم. نمی‌گویم نوروز و جشن‌هایش را رها كنیم بلكه می‌گویم بیایید ایام‌الله را هم جشن بگیریم.

خوشبختانه بسیاری از مردم سعی می‌كنند با تبرك به این ایام، برنامه‌ها و جشن‌های عقد و عروسی خود را در این ایام قرار دهند، اما چه بهتر كه جشن این ایام را جدی‌تر بگیریم. ما می‌توانیم «قربة‌الی‌الله»، بگو و بخند داشته باشیم، می‌توانیم قربة‌الی‌الله در صف شیرینی‌فروشی بایستیم و چون شلوغ شدن شیرینی‌فروشی‌ها در ایام‌الله، نشان از جدی گرفتن ایام‌الله دارد، با ایستادن در سر صف شیرینی‌فروشی ثواب ببریم. آری، انسان می‌تواند شاد باشد و ثواب ببرد. می‌تواند شیرینی بخورد و ثواب ببرد. می‌تواند عیدی بدهد و عیدی بگیرد و ثواب ببرد. و در یك كلام می‌تواند شاد باشد و جشن بگیرد و این كارش عین دین‌داری باشد و تقوای وی را بیشتر و قلب وی را پاك‌تر كند؛ چرا كه با این جشن و شادی محبت خدا و اولیای خدا را در دل خویش تقویت كرده و اهتمام و علاقه به انقلابی كه اسلام را در جهان زنده كرد، در خود و خانواده‌اش تقویت نموده است. باز یادآوری می‌كنم: «وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّـهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ».