روحانی در ناآرامی‌های ۸۸ یك ‌لحظه رهبر ایران را تنها نگذاشت

به گزارش نما به نقل از سایت آی‌پرس، نشریه اتریشی دراشتاندارد در یادداشتی نوشت: رییس‌جمهور جدید ایران به هیچ‌رو آن امیدبخشی نیست که دیگران فکرش را می‌کنند.

علی‌اکبر صالحی، رییس قدیم و جدید سازمان انرژی اتمی ایران از دوشنبه در وین در اجلاس شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی شرکت خواهد کرد. صالحی مظهر ادامه‌ی تلاش خستگی‌ناپذیر ایران برای دستیابی به گزینه‌ی هسته‌ای است.

او قبل از این‌که در دولت احمدی‌نژاد وزیر خارجه شود، در سال‌های 2009 تا 2011 رییس برنامه‌ی اتمی ایران بود و در فهرست تحریم اتحادیه‌ی اروپا قرار داشت. به عنوان وزیر خارجه از این فهرست حذف شد؛ آدم از خود می‌پرسد چرا او دست‌کم اکنون که به سمت قبلی خود بازگشته، دوباره در فهرست تحریم قرار نمی‌گیرد؟

این نشریه اتریشی ادعا کرد: خود حسن روحانی در سال 2009 وقتی میلیون‌ها ایرانی علیه حکومت به پا خاسته و به شدت سرکوب شدند، لحظه‌ای از کنار رهبر انقلاب کنار نرفت.پس از انتخاب روحانی بیش از 140 نفر در ایران اعدام شده‌اند.

تنها همین دلیل نیز که باشد ملاقات بین صدراعظم اتریش هانتس فیشر و روحانی در نیویورک و در جریان برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل نشانه‌ی کاملا غلطی است. آن به اصطلاح پیام شادباش روحانی به مناسبت آغاز سال نوی یهودی که فوری توسط خبرگزاری‌های ایرانی تکذیب شد، در تهدید این کشور مبنی بر نابود کردن اسراییل تغییری ایجاد نمی‌کند. این تهدیدها بعد از انتخاب روحانی، هم توسط [آیت‌الله] خامنه‌ای که تاکنون در صفحه‌ی اینترنتی خود هولوکاست را «افسانه» می‌خواند و هم از سوی ژنرال‌های سپاه مورد تاکید قرار گرفته است.

این نشریه اتریشی که ظاهرا از دیپلماسی جدید ایران سخت عصبانی است، افزود: روحانی قرار است با لبخند دایمی‌اش باعث لغو تحریم‌های کاملا ناکافی جامعه‌ی جهانی شود، مساله‌ای که گروه‌های طرفدار ایران را بسیار خوشحال می‌کند.

در غرب و به ویژه در اتحادیه‌ی اروپا با سرعت هرچه تمام‌تر به حکومت ایران نشان می‌دهند که آماده‌ی مساعدت به این کشور هستند. این‌که روحانی و وزیر خارجه‌اش، ظریف و نیز علی‌اکبر ولایتی به عنوان بلندگوی سیاست خارجی بارها آشکار ساخته‌اند که «سرسوزنی» از «حقوق هسته‌ای» ایران کوتاه نخواهند آمد و توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم به هیچ‌وجه مطرح نیست، در غرب حتی مورد تفسیر نیز واقع نشد بلکه به صورت ضمنی به عنوان شرط ایران برای مذاکرات جدید پذیرفته شد.

در حالی‌که وزیر اسبق خارجه‌ی ایران منوچهر متکی کنفرانس هولوکاست را در تهران در سال 2006 افتتاح کرد، ظریف می‌کوشد ظاهرا در این مساله «ملایمت» نشان دهد. به این شکل «ما قتل عام یهودیان توسط نازی‌ها را محکوم می‌کنیم و ما قتل عام صهیونیست‌ها را نسبت به فلسطینی‌ها محکوم می‌کنیم.»تقریبا در تمام جهان این اظهارات را بازگشت از سیاست کنونی ایران تلقی کرده‌اند.

برابر دانستن نسل‌کشی نظام‌مند یهودیان که فقط «قتل عام» خوانده می‌شود با سیاست اسراییل در برابر فلسطینی‌ها که در اصل می‌بایستی طبق تعریف اتحادیه‌ی اروپا، خودش یهودستیزی تلقی شود، خیلی جدی از سوی ناظران غرب به عنوان «نشانه‌ی مهم» و «پیشرفت بزرگ» و «نشانه‌ی امیدبخش» ارزیابی شود. این نشان می‌دهد چقدر برای روحانی راحت است که طرف‌های مذاکره‌اش را دست به سر کند و بر افکار عمومی تاثیر بگذارد، در حالی‌که سانتریفوژها در ایران در حال فعالیت‌اند و کار روی ساخت رآکتور آب سنگین در اراک ادامه دارد.

برای تلاش ایران جهت دست یافتن به گزینه‌ی هسته ای، روحانی بهترین گزینه در بهترین زمان است. او برای غرب بهانه‌ی آسانی است تا اقدام جدی علیه حکومت ایران انجام ندهد.برای اسراییل واکنش‌ها به انتخاب روحانی تاییدی است که باید آماده باشد تا در صورت لزوم و اگر کشورهایی که وسیله‌اش را در اختیار دارند، نتوانند با تحریم‌های بیشتر جلوی برنامه‌ی اتمی ایران را بگیرند، خود به تنهایی اقدام کند.