سازهای ایرانی در خطر!

این درحالی است که واسطه‌گری‌هایی که میان برخی از مدرسان حوزه موسیقی و فروشندگان سازهای سنتی ایران صورت می‌گیرد سبب شده که این آشفته بازار روز به روز وضعیت نامناسبت‌تری پیدا کند.
به گزارش خبرگزاری میراث‌فرهنگی، «خسرو گلشنی» سازنده ساز سه‌تار در پاسخ به این پرسش که در بسیاری از موارد مشاهده شده که تفاوت قیمت سازها و نبودن راهی برای سنجش کیفیت تولیدات سبب شده که خریدار برای خرید ساز با مشکلات جدی مواجه شود در این باره گفت:: سازسازی به‌طور کلی شامل دو مقوله می‌شود؛ مبحث اول مربوط به هنرمندانی می‌شود که تولیدات آن‌ها جنبه هنری دارد و هنرمند سازساز هستند و دسته دوم به افرادی برمی‌گردد که هدف آن‌ها صرفا تولید بالا و بیزنس در این حوزه است. بسیار به‌ندرت می‌بینیم که در کارگاه‌ها استادکار مشغول به کار باشد. درحال‌حاضر جای استادکار را عده‌ای کارگر گرفته‌اند که با کیفیت بسیار پایین ساز می‌سازند.
گلشنی تاکید کرد: برای افرادی که در کارگاه‌ها مشغول به‌فعالیت‌ هستند و هیچ تخصصی در زمینه سازسازی ندارند فرقی ندارد ساز بسازند یا زیره کفش. این کارگاه‌ها تولیدی و سری ساز هستند و درحال‌حاضر بیشترین ضربه را به صنعت و هنر سازسازی وارد کرده‌اند. من بارها کنار خیابان ساز سه‌تار را دیده‌ام که با قیمت‌ 20 هزار تومان به‌ فروش می‌رسد. سازی که دیگر سه‌تار نیست و شبه‌سه‌تار است.
وی در پاسخ به اینکه باتوجه به شباهتی که سازها با یکدیگر دارند چگونه می‌توان شبه‌سازها را از سازهای باکیفیت تشخیص داد ادامه می‌دهد: قطعا این تولیدات انبوه اما با قیمت نازل با سازی که استادکار تمام استانداردها را لحاظ کرده تفاوت بسیار دارد. از سوی دیگر ما هنوز در خرید و فروش ساز دچار مشکلات فرهنگی هستیم. خریدار وقتی وارد مغازه سازفروشی می‌شوید فروشنده از 60 هزار تومان تا 500 هزار تومان قیمت می‌دهد و اینجا همه‌چی بستگی به نقدینگی‌ خریدار دارد. از آنجایی‌که معیار سنجش فقط قیمت است و فروشنده‌ّ و خریدار معمولا با سازها آشنا نیستند بنابراین خریدار وقتی می‌بیند همه سازها شبیه یکدیگرند برای شروع سازی را با پایین‌ترین قیمت انتخاب می‌کند. انتخابی که همیشه ضرر است.
گلشنی معتقد است که نظارت بر قیمت و کیفیت ساز را باید متولیان این حوزه به‌عهده بگیرند. به اعتقاد او، وظیفه متولیان است که نظارت جدی بر قیمت‌ها و کیفیت‌ سازها داشته باشند. اگر فردی کارت تاییدیه از سوی خانه موسیقی ندارد نباید اجازه فروش ساز هم داشته باشد. چون در غیراینصورت هر کسی می‌تواند برای خود مهر سفارش دهد و مهر خود را بر ساز بزند. البته بعید می‌دانم که این نواقص به‌زودی حل شود اما باید شورای برای قیمت‌گذاری سازها تعیین شود چراکه عموما بسیاری از فروشندگان فروشگاه‌ها تخصصی ندارند و صرفا شغل آن‌ها محسوب می‌شود و فروشنده هستند. در این آشفته بازار به‌کرات دیده می‌شود برخی از معلم‌های موسیقی با سازفروش‌ها قرارداد می‌بندند و با واسطه‌گری و معرفی هنرجو برای خرید ساز بدون آنکه از کیفیت آن‌ مطلع باشند تنها پورسانت خود را دریافت می‌کنند. این موارد بارها دلزدگی بسیاری از جوانان نسبت به سازهای سنتی را سبب شده سلیقه و ذائقه مردم را به‌سطح نازلی کشانده است.