آمبولانس بعد از مرگ سهراب!

به گزارش نما، طبق برخی آمار منتشره، کشور سالانه به سه هزار دستگاه آمبولانس نیاز دارد اما این تعداد آمبولانس در کشور تولید و تامین نمی شود و از سوی دیگر آمبولانس های موجود با کمبود تجهیزات مواجه هستند.

گفته می شود اغلب آمبولانس های در حال تردد کشور فاقد استانداردهای روز دنیا است و تعداد آمبولانس های موجود در کشور زیر سطح استاندارد جهانی است و با وجود افزایش تعداد آن در کشور هنوز نمی تواند جوابگوی نیازهای ایران که جزو ۱۰ کشور حادثه خیز جهان است، باشد. این آمبولانس ها از نظر کیفیت و داشتن تجهیزات نیز فاقد شرایط لازم هستند.

از سوی دیگر کم بودن مهارت پرسنل آمبولانس نیز موجب شده تا این خودروهای امدادرسان و نجات دهنده جان انسان ها، آنچنان که باید از کارایی لازم برخوردار نباشند. طبق اعلام مسوولان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ، متوسط زمان رسیدن آمبولانس به بالین بیمار در شهرهای کوچک کمتر از هشت دقیقه، در شهرهای بزرگ ۱۰دقیقه، در استان تهران ۵/۱۲ دقیقه و در جاده های بین راهی ۱۵ دقیقه است.

زمان رسیدن آمبولانس بر سر بالین بیمار بسته به وسعت شهری و میزان ترافیک متفاوت خواهد بود. هرچند کاهش زمان رسیدن آمبولانس بر بالین بیماران، یکی از دستاوردهای افتخارآمیز کشور است اما پس از رسیدن آمبولانس بر سر بالین بیمار آنچه برای نجات جان، مهم است، ارایه خدمات تخصصی، مهارت تیم اعزامی و تجهیزات آمبولانس است.

گاهی بیماران و اطرافیان او از نبود امکانات و آمبولانسی که حتی یک دستگاه اکسیژن ندارد، گلایه مند هستند؛ کمبودهایی که گاهی به قیمت از دست دادن جان یک انسان تمام می شود.

یکی از شهروندان تهرانی دراین باره به خبرنگار اجتماعی ایرنا می گوید: فرزندم دچار تنگی نفس شد و با اورژانس ۱۱۵ تماس گرفتم؛ آمبولانس ظرف چند دقیقه رسید اما اکسیژن نداشت.

وی خاطرنشان می کند پس از مرگ فرزندم گویی پرسنل آمبولانس از مرگ او شوکه شده بودند که این مساله شاید حاکی از ناآشنایی آنان با کارشان باشد اما به هرحال این آمبولانس دستگاه احیا نیز نداشت. رییس مرکز اورژانس کشور در این باره می گوید: همه آمبولانس های ما دارای دستگاه اکسیژن هستند اما شاید اکسیژن آنها در ماموریتی تمام شده و بلافاصله پس از آن به ماموریت دیگری اعزام می شوند و در آن هنگام دیگر اکسیژنی ندارند.

داشتن دستگاه احیا نیز به سطح درجه بندی آمبولانس بستگی دارد؛ آمبولانس ها به سه درجه A، (آمبولانس برای انتقال بیمار)، آمبولانس B، (آمبولانس اورژانس) و آمبولانس C (مراقبت های ویژه) تقسیم بندی می شوند که تمام آمبولانس های دارای درجه B و C باید دارای دستگاه احیا باشند اما به دلیل کمبود منابع تعدادی از آنها از داشتن این دستگاه ها محروم هستند. بنابراین آمبولانس ها براساس شرح حالی که هنگام تماس با ۱۱۵ از بیمار ارایه می شود به بالین بیماران اعزام می شوند و براساس این شرح حال مجهز به دستگاه های احیا مانند دستگاه ثˆدی سی شوک، هستند

دکتر محمدتقی طالبیان با بیان اینکه هر آمبولانس ، دو کپسول اکسیژن ۱۰ لیتری دارد، می افزاید: آمبولانس بخش دولتی یا خصوصی فرقی نمی کند اما باید این استانداردها را داشته باشد و باید هنگام گزارش تنگی نفس یک بیمار با اکسیژن به محل اعزام شوند.

وی تصریح می کند: داشتن دستگاه احیا نیز به سطح درجه بندی آمبولانس بستگی دارد؛ آمبولانس ها به سه درجه A، (آمبولانس برای انتقال بیمار)، آمبولانس B، (آمبولانس اورژانس) و آمبولانس C (مراقبت های ویژه) تقسیم بندی می شوند که تمام آمبولانس های دارای درجه B و C باید دارای دستگاه احیا باشند اما به دلیل کمبود منابع تعدادی از آنها از داشتن این دستگاه ها محروم هستند. بنابراین آمبولانس ها براساس شرح حالی که هنگام تماس با ۱۱۵ از بیمار ارایه می شود به بالین بیماران اعزام می شوند و براساس این شرح حال مجهز به دستگاه های احیا مانند دستگاه ثˆدی سی شوک، هستند.
آمبولانس

طالبیان خاطرنشان می کند بنابراین اگر در تماس با ۱۱۵ ، عنوان شد که بیمار دارای تنگی نفس همراه با درد قفسه سینه و سابقه بستری است ، آنگاه آمبولانس های با دستگاه های احیا اعزام خواهند شد و ظرف چند سال گذشته تمام آمبولانس های درجه B در تهران دستگاه شوک را دارند.

وی درباره مجهز نشدن آمبولانس های شهرستان ها به این امکانات می گوید: ما با کمبود اعتبارات روبرو هستیم؛ امسال هم با کاهش بودجه روبرو شدیم در حالیکه قیمت تجهیزات و داروهای مصرفی، گران تر شده است.

رییس مرکز اورژانس کشور تصریح می کند که فقط برای حفظ وضعیت موجود اورژانس کشور، امسال به ۱۵۰ میلیارد تومان بودجه نیاز داریم که این رقم را به مسوولان مربوطه اعلام کرده ایم ؛ این اعتبار به غیر از اعتبار مورد نیاز برای ارتقای این وضعیت است. از نظر تامین نیروی انسانی پایگاه های اورژانس، عقب هستیم واز اجرای برنامه های پنجم توسعه برای ارتقای وضعیت اورژانس کشور بازمانده ایم بطوریکه اکنون در مجموع از داشتن ۸۰۰ پایگاه اورژانس، یک هزار آمبولانس و ۹ هزار پرسنل محروم هستیم؛ این مسایل غیر از کمبودها برای حفظ وضعیت موجود است.

اما طبق این گفته ها چنین برمی آید که اعزام آمبولانس برای بیمار طبق شرح حال بیمار است اما معمولا در شرایط بحرانی، اطرافیان که از درجه بندی آمبولانس ها خبرندارند و آنها را فرشته نجات می دانند چندان در دادن اطلاعات دقت نمی کنند.

علاوه برآن، آمبولانس مجهز فقط در صورت داشتن علایم بیماری قلبی در بیماران اعزام می شود درحالیکه گاهی بیماری های قلبی علایمی ندارند و جوانانی نیز که برای نخستین بار دچار این وضعیت می شوند، سابقه بیماری نداشته اند.

از سوی دیگر با اینکه آمبولانس ها درجه بندی شده اند اما در شهرستان ها ، حتی آمبولانس های دارای درجه بالاتر گاهی این تجهیزات را ندارند.

البته مسوولان مربوطه گاهی در سخنان خود به این نواقص اشاره ای کوتاه می کنند؛ بطور مثال دکتر سیدحسن قاضی زاده هاشمی وزیر بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی می گوید: مردم در بخش درمان از ما راضی نیستند چرا که در تامین نیروی متخصص و تجهیزات ناتوان هستیم.

فقط برای حفظ وضعیت موجود اورژانس کشور، امسال به ۱۵۰ میلیارد تومان بودجه نیاز داریم که این رقم را به مسوولان مربوطه اعلام کرده ایم ؛ این اعتبار به غیر از اعتبار مورد نیاز برای ارتقای این وضعیت است. از نظر تامین نیروی انسانی پایگاه های اورژانس، عقب هستیم واز اجرای برنامه های پنجم توسعه برای ارتقای وضعیت اورژانس کشور بازمانده ایم بطوریکه اکنون در مجموع از داشتن ۸۰۰ پایگاه اورژانس، یک هزار آمبولانس و ۹ هزار پرسنل محروم هستیم

و البته امیدهایی نیز در این رابطه وجود دارد چنانکه دکتر محمدحاجی آقاجانی معاون جدید درمان وزیر بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی ، ارتقای اورژانس پیش بیمارستانی و تکمیل شبکه ۱۱۵ و بهبود وضعیت فیزیکی تجهیزات و نیروی انسانی را از برنامه های خود عنوان کرده است.
آمبولانسی بدون راننده

وضعیت بد آمبولانس ها در پایتخت را می توان مساوی با بهترین وضعیت شهرستان ها دانست. برای مثال به یک مورد عجیب در شهرستان میاندرود (واقع در شرق استان مازندران) اشاره می کنیم. مدتی پیش خبر عجیبی منتشر شد مبنی بر اینکه یک شهروند میاندرودی مدعی شد برای یکی از اهالی مشکل تنفسی به وجود آمد اما در تماس با مرکز اورژانس اعلام کردند که میاندرود تا دو ساعت دیگر آمبولانس ندارد اما مشخص شد که این مساله مشکل یک ساعت و دو ساعت نیست و این شهرستان به طور کلی راننده آمبولانس ندارد.

شهرستان میاندرود منطقه‌ای غیر متمرکز است که مناطق جمعیتی آن از جنوب به سمت شمال در شهر و روستا پراکنده‌اند پس وجود یک اورژانس فعال در دو مرکز یکی در بخش گهرباران و یکی در بخش مرکزی شهرستان الزامی به نظر می‌رسد اما در حال حاضر یک دستگاه آمبولانس فاقد راننده و جایگاه تنها داشته اورژانسی میاندرود است. مرحوم سلیمان کهنسال جانباز فرهنگی میاندرودی تنها یک نمونه از مصادیق بازی مرگ و زندگی در میاندرود است.