به گزارش نما به نقل از فارس ، در حالی که واحدهای مهندسی دشمن به صورت متمرکز در احداث موانع و خاکریزهای با فاصله 500 متر از خط خودی در منطقه عملیاتی «کربلای 5» تلاش میکردند و 7 تا 10 خط پدافندی متوالی تشکیل داده بودند، طرح عملیاتی دیگری در منطقه شلمچه در دستور کار سپاه پاسداران قرار گرفت تا با اجرای عملیاتی محدود، خطوط منطقه تصرف شده در عملیات «کربلای 5» را اصلاح و حتیالمقدور به کانال زوجی نزدیک کند.
در راستای این عملیات که در بامداد 18 فروردین 1366 با نام «کربلای 8» و با رمز مقدس «یا صاحبالزمان(عج)» آغاز شد، دو قرارگاه عملیاتی با نیرویی برابر 30 گردان از دو محور وارد عمل شدند و به رغم شکستن خطوط دشمن، نتوانستند موقعیت جدید را تثبیت کنند.
در این عملیات دشمن با نگرانی از پیشروی رزمندگان در شرق بصره با حداکثر توان شیمیایی و استفاده از عامل گاز سیانور و آتش توپخانه به همراه پاتکهای سنگین، نیروهای ما را مجبور به عقبنشینی کرد.
در ایام بزرگداشت شهدای این عملیات، «محمدرضا فاضلیدوست» که مسئول مخابرات گردان شهادت لشکر 27 محمد رسولالله (ص) بوده است، در گفتوگو با خبرنگار فارس، خاطرهای از فرمانده شهید «علی اصغر ارسنجانی» را روایت کرد:
روز دوم عملیات «کربلای 8» حاج محمد اسماعیل کوثری به منطقه آمد؛ تمام فرمانده گردانها در سوله فرماندهی به خط شدند که آخرین تحرکات، برنامهها و نقشهها مرور شود؛ شهید «علیاصغر ارسنجانی» فرمانده گردان میثم تمار از لشکر 27 محمد رسولالله (ص) هم بین فرماندهان بود.
موقع بیرون رفتن از سوله، دیدم شهید ارسنجانی روی دو تا جیب و پشت پیراهن و جیب شلوارش نوشته است «علی اصغر ارسنجانی، اعزامی از تهران».
به او گفتم «حاجی، تابلو اعلانات درست کردی!» او هم خندید و گفت «میدانم که برویم جلو، برگشتی نداریم و همانجا میمانیم؛ بعدها که بچهها آمدند برای برگرداندن جنازههایمان از این اسامی، جنازه را شناسایی کنند».
همین هم شد. شهید ارسنجانی و خیلی از دوستان همرزم ما در این عملیات به شهادت رسیدند؛ و وقتی مدتها بعد بچهها برای شناسایی و بازگرداندن پیکر شهدا به منطقه رفتند، پیکر شهید ارسنجانی را از روی همان نام و نشانی که روی لباسش نوشته بود، شناسایی کردند.
شهیدی كه نحوه شهادتش را می دانست
موقع بیرون رفتن از سوله، دیدم شهید ارسنجانی روی دو تا جیب و پشت پیراهن و جیب شلوارش نام ومشخصاتش را نوشته. گفتم «حاجی، تابلو اعلانات درست كردی!» او خندید و گفت «میدانم كه برویم جلو، برگشتی نداریم و همانجا میمانیم؛ بعدها كه بچهها آمدند برای برگرداندن جنازههایمان از این اسامی، جنازه را شناسایی كنند» و همین هم شد.
۱۳۹۱/۲/۱