ماوای آزرده دلان و ناامیدان

به گزارش نما ،بذل و بخشش در راه خدا، یکى از ویژگى‏هاى اخلاقى آن امام بزرگوار است که زبانزد خاص و عام مى ‏باشد تا جایى که امام مجتبى (ع) سه بار تمامى دارایى‏هاى خود را در راه خدا بخشیدند. سفره کریم اهل بیت(ع) همواره براى مردم به‏ ویژه فقرا و ضعیفان گسترده بود در این رابطه بیان یک ماجرا خالى از لطف نیست: عبدالله انس به همراه اسماعیل‏ ابن یسار براى گرفتن پول به شام نزد معاویه رفته بودند معاویه آنان را ناامید کرد و آنان دست خالى باز گشتند، اسماعیل در شعرى خطاب به ابن انس مى‏گوید: «لعمرک ما الى حسن رحلنا ولا زرنا حسیناً یابن انس» یعنى: «به جان تو سوگند اى فرزند انس که ما به ‏سوى حسن(ع) نرفته و به زیارت حسین(ع) نشتافته بودیم». به عبارت روشن‏ تر یعنى: فقط زیارت این دو برادر و خاندان اوست که کسى دست خالى از در خانه آن‏ها برنمى‏ گردد.
وجود گرامى آن حضرت آرام‏بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیرى از در خانه آن‏حضرت دست خالى برنمى ‏گشت. هیچ آزرده ‏دلى شرح پریشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمى‏کرد، جز آن‏ که مرهمى بر دل آزرده او نهاده مى‏شد. گاه پیش از آن‏ که مستمندى اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف مى‏ساخت و اجازه نمى‏داد رنج و مذلت درخواست را بر خود هموار سازد!
امام مجتبى(ع) گاهى مبالغ توجهى پول را، یکجا به مستمندان مى‏بخشید به ‏طورى ‏که مایه شگفتى ‏همگان مى‏شود.
روزى مرد فقیرى به آن بزرگوار مراجعه کرد و درخواست کمک نمود. اتفاقا در آن هنگام امام مجتبى(ع) پولى در دست نداشت و از طرف دیگر از این‏که فرد تهیدستى از در خانه‏اش ناامید برگردد، شرمسار بود، لذا فرمود: آیا حاضرى تو را به کارى راهنمایى کنم که به مقصودت برسى؟
آن مرد پاسخ داد: چه کارى؟
امام فرمودند: امروز دختر خلیفه از دنیا رفته و خلیفه عزادار شده است، ولى هنوز کسى به او تسلیت نگفته است، نزد خلیفه مى‏روى و با سخنانى که به تو یاد مى‏دهم، به وى تسلیت مى ‏گویى، از این راه به هدف خود مى ‏رسى.
منبع:تسنیم