و اینك ساپورت پوشانِ چكمه به پا!

به گزارش نما؛ به نقل از پایگاه خبری تحلیلی قم فردا،‌ هوای گرم تابستان به موازات آن که مردم را به فکر استفاده از وسایل سرمایشی چون کولر و پنکه می اندازد،‌ برخی مسئولان فرهنگی- که اندک دغدغه ای برای آن ها باقی مانده - را هم دست کم برای چند روزی به یاد مشکل دیرپای بدحجابی و بدپوششی در جامعه می اندازد که البته معمولاً بیشتر ناظر به بانوان است تا آقایان.
این مساله تا حدی هم طبیعی است چه آن که تابستان ، خیابان های شهرهای ما و بسیاری از اماکن عمومی به نمایشگاه تبرج زنان و دخترانی تبدیل می شود که به هر دلیلی می خواهند بیشتر دیده شوند حالا به هر قیمتی...!
امسال هم که بازار ساپورت پوشان داغِ داغ بود مثل هُرم گرمای تیر و مرداد . اینک اما که در نخستین ماه سردترین فصل سال قرار داریم و به لطف الهی ،‌چندباری برف زمستانی چهره اکثر شهرهای ما را سفید پوش کرده است،‌همان ساپورت پوشان به اقتضای شرایط جوی چکمه به پا نیز شده اند،‌ گو این که فی المثل با چنین چکمه هایی در شمالی ترین نقاط کانادا و یا روسیه زندگی می کنند و چاره ای دیگر جز چکمه پوشی آن هم با ظاهر خاصش ندارند.
ساپورت پوشان چکمه به پا گرچه در اکثریت نیستند اما در هر محیطی می توان نشانه هایی از تبرج و خودنمایی آنان را دید حالا فرقی نمی کند که پزشک یا بیمار ِ بیمارستان های دولتی و خصوصی باشند یا مسافری که از اتوبوس و مترو برای رسیدن به مقصد استفاده می کند و یا عابری که احیاناً برای خرید و مضافاً برای گردش در هوای زمستانی خود را به مناطق مرکزی و شلوغ شهرها رسانده است.
البته هوای سرد این حُسن را دارد که تا حدی به بهتر شدن پوشش زنانه کمک می کند و باز جای شکرش باقی است که همچون بهار و تابستان،‌ برخی جماعت نسوان مجبور(!) نیستند که از البسه ای استفاده کنند که نهایت صرفه جویی در پارچه آن ها صورت گرفته است!!
نگاه قرآنی اگر بخواهیم به این مساله بیندازیم باید حول همان یک کلمه کلیدی بحث کنیم ؛ :تبرج"
اشتباه نشود ، اصل مساله تبرج و خودنمایی یک چیز غریزی و ذاتی برای زنان است، چنان که از نگاه پیامبر (ص) یکی از ویژگی های بهترین زنان، خود آرایی و تبرج عنوان شده البته فقط برای شوهر، نه اغیاری که دربند هوا و هوس خودهستند.
اصل حدیث نبوی به نقل از کتاب شریف اصول کافی این است: «بهترین زنان شما زنی است که بسیار با محبت باشد، عفیف و پاک‏دامن باشد، نزد اقوامش عزیز و محترم باشد، با شوهرش متواضع و فروتن باشد، برای او خودآرایی و تبرّج داشته باشد و در برابر نامحرم عفیف باشد.»
جالب آن که قرآن مجید در دو آیه از آیات حجاب، از تبرّج و خودنمایی زنان صحبت کرده و آن را محدود به محیط خانواده کرده است. در یک جا می‏فرماید: (وَلاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَی) (احزاب: 33): ای زنان (در برابر نامحرم) ظاهر نشوید و خودنمایی نکنید؛ مانند خودنمایی دوران جاهلیت نخستین؛ در آیه دیگر می‏فرماید: (غَیْرَ مُتَبَرِجاتٍ بِزینَهٍ) (نور:60) زنان، (در برابر نامحرمان) با زینت‏هاوآرایش‏هایشان‏خودنمایی‏نکنند.
بر اساس منطق قرآنی و شرعی به خوبی متوجه می شویم ، همان‌گونه که بی‌توجهی به غریزه خودنمایی و تبرج برای زن زیان‌بخش است، خودنمایی و تبرج بیش از اندازه و خارج از چارچوب حجاب نیز آسیب های فراوانی به همراه دارد، ضمن آن که پیش از هر چیز ، سلامت روانی خود زن را به مخاطره می‌اندازد.
به عبارت دیگر چنانچه زن در توجه به زیبایی ظاهری و خودآرایی افراط کند، کم‌کم به حدی می‌رسد که بیمارگونه به تجمل و آرایش می‌پردازد و این در حالی است که هیچ‌گاه احساس ارضا و سیری نمی‌کند.
شهید مطهری در این‌باره کلام راهگشایی دارد ، آنجا که در یکی از کتابهایش می نویسد: «روح بشر فوق‌العاده تحریک‌پذیر است. اشتباه است که گمان کنیم تحریک‌پذیری روح بشر محدود به حد خاصی است و از آن پس آرام می‌گیرد. همان‌گونه که بشر ـ اعم از مرد و زن ـ در ناحیه ثروت و مقام، از تصاحب ثروت و تملک جاه و مقام سیر نمی‌شود و اشباع نمی‌گردد، در ناحیه جنسی نیز چنین است.
هیچ مردی از تصاحب زیبارویان و هیچ زنی از متوجه کردن مردان و تصاحب قلب آنان و بالاخره هیچ دلی از هوس سیر نمی‌شود. و از طرفی، تقاضای نامحدود، خواه ناخواه، انجام ناشدنی است و همیشه مقرون است به نوعی احساس محرومیت، دست نیافتن به آرزوها به نوبه خود، منجر به اختلالات روحی و بیماری‌های روانی می‌گردد».
ساده ترش این می شود که بگوییم وقتی یک زن آرایش کرده، ساپورت پوش با آن چکمه های کذایی و با لباس های خاص در بین مردان ظاهر می‌شود، طبع قضیه آن است که عده‌ای خوششان می‌آید و او را مورد تحسین و تکریم ظاهری قرار می‌دهند. به همین دلیل، مدام سعی بر آن دارد که وضع ظاهری خود را طوری قرار دهد که بیشتر موردپسند آنان واقع شود.
معمولاً هم این‌گونه زنان و دختران برای اینکه زیباتر شوند، هر روز وقت زیادی را صرف آرایش و تقلید از مدهای جدید می‌نمایند و این گونه هم آرامش روانی و اخلاقی جامعه را به خطر می اندازند و هم این که جیبِ کمپانی های غربی و شرقی را بابت فروش البسه های مارک دار ، پُرپول کرده و رونق می بخشند.
جدای از عوارض فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی،‌ این روند از سویی دیگر می‌تواند ناراحتی‌های روانی زیادی برای آنان ایجاد کند؛ زیرا به دلیل اینکه همیشه کارها به دلخواه پیش نمی‌رود، باعث بروز نگرانی‌هایی برای آن‌ها می‌شود. برای مثال، این تصور که آیا با صرف این‌همه وقت و هزینه مالی، توانسته‌اند جلب نظر دیگران بکنند و مورد پسند آنان شوند یا به عکس، مورد تمسخر و تحقیر آنانند، می‌تواند دایم ذهن آن‌ها را به خود مشغول کند.
از دیگر سو بدحجابی، هم از جهت جسمی و هم از جهت روانی، از زیبایی زن می‌کاهد و این خود عاملی در تشدید سرخوردگی و ناراحتی زنان می‌باشدف کما این که عکس این مساله یعنی رعایت حجاب سبب افزایش زیبایی زن می‌شود.
امام علی(ع) می‌فرماید: « عفت و حجاب سبب افزایش و رشد زیبایی می‌شود.» حضرتش در روایتی دیگر می‌فرماید: «پوشش و حجاب برای حال زن بهتر است و سبب دوام زیبایی او می‌شود.»
از همه این ها که بگذریم ،‌کم کاری برخی نهادهای فرهنگی و متاسفانه رسانه های تاثیرگذار داخلی را چه کنیم که بیشتر نظاره گر این وضع هستند و بعضاً افسوس منفعلانه ای نیز می خورند تا قصور خود را بپوشانند و حال آن که عرصه های فرهنگی با وجود آن که اثراتش در دراز مدت ظاهر می شود اما باید در کوتاه مدت نیز با برنامه های مدون و شیوه های کاربردی بدان پرداخت.