شیار، بر اساس زندگی كدام شهید روایت شده است؟

به گزارش نما ، نرگس آبیار گفت: شخصیت زن« شیار ۱۴۳ درجه» ، ادغامی از سرگذشت چند مادر رزمنده مفقودالاثر است ولی بیشتر با نگاهی به زندگی مادر شهید جعفر رضایی بوده است که ساکن بیجار است.
نرگس آبیار کارگردان فیلم « شیار ۱۴۳ درجه» ، فیلم اول جشنواره فجر از نگاه بینندگان اظهار داشت: خیلی ها وقتی فیلم شیار ۱۴۳ را دیدند، آمدند و گفتند شما از قصه مادر من گفتید، داستان زندگی زن دایی ام را به تصویر کشیدید، گفتند از روزهای زندگی عمه من گفته بودید؛ روایت زندگی زن همسایه را به تصویر کشیدید که سال ها منتظر پسر رزمنده اش بود.
وی افزود: « شیار ۱۴۳» داستانی است که ما به ازای بیرونی برای بیننده ها داشت، همین اصل باعث شد مخاطب بتواند با فیلم ارتباط ملموسی داشته باشد، البته باید بگویم قصه من براساس نمونه واقعی است، شخصیت این زن ادغامی از سرگذشت چند مادر رزمنده مفقودالاثر است ولی بیشتر با نگاهی به زندگی مادر شهید جعفر رضایی بوده است که ساکن بیجار است.
وی در مورد نحوه آشنایی با مادر شهید جعفر رضایی گفت: برای نوشتن کتابی به منطقه سکونت آن ها رفته بودیم که با ایشان آشنا شدم.
وی اضافه کرد: نگاهی به زندگی این مادر شهید داشتم مستندسازی مدنظر نبود؛ به دلیل این که به لهجه کرمانی مسلط تر بودم، فیلم را در آن منطقه ساختم. از همه مهمتر لوکیشن فیلم بود، لوکیشن آن معدن که تمایل داشتم حتماً در فیلم من نمایی از آن معدن باشد، کلاً به فضای کویری شناخت بهتری داشتم تا فضای کوهستانی بیجار. تأکید می کنم نتیجه این کار با زندگی مادر شهید جعفر رضایی تفاوت های زیادی دارد. اما ساختار فیلم برگرفته از قصه روزگار زندگی این مادر است.
وی ادامه داد: تقریباً ۶ مادر بودند که داستان زندگی شان برایم جالب بود؛ مادرانی که فرزندانشان در جنگ گم شده بودند، هر کدام از این شش نفر یک خصوصیت بارز و مطرح برای فیلمسازی داشتند. ولی خصوصیت شاخص تر این مادر نکته ای بود و آن اینکه او ۱۵ سال تمام رادیو به کمر بسته بود تا صدای پسرش را از رادیو عراق بشنود. زیرا به او گفته بودند اسیران را به رادیو عراق می آورند و از آنجا می شود صدای شان را شنید. او و این رادیو همراهش برایم جذاب بود. شبیه این مادر زیاد داشتیم، مادرانی که دو سال، چهار سال به رادیو گوش کرده بودند، خیلی زیاد بودند ولی ویژگی خاص این زن که تا این حد صبورانه و امیدوار این امید خود را دنبال می کرد، برایم جذاب بود.
نرگس آبیار در مورد سکانس پایانی فیلم که سکانسی تکان دهنده از دیدگاه صاحبنظران سینماست گفت: قبل از آغاز کار چند دی وی دی و فیلم در اختیار خانم زارعی گذاشتیم، فیلم هایی از مادران رزمندگان مفقود الاثر، تصاویری از مواجهه مادران با فرزندانشان، عزیزانشان که تنها تکه استخوانی از آن ها باقی مانده بود و برایشان آورده بودند، لحظه های آخرین وداع مادران با فرزندانشان، او این تصاویر را دید و بسیار تحت تأثیر قرار گرفت.
وی افزود: در کل خانم زارعی بازیگر توانمندی است و موفق شد. او توانست نقش مادر را باورپذیر ایفا کند؛ مادری که فرزندش مفقودالاثر بود، اما همچنان قوی و امیدوار به چشم می آمد. .
وی در مورد حس و حال عوامل فیلم در ضبط سکانس پایانی گفت: گروه پشت مانیتور اشک می ریختند، خانم زارعی که روزه بود، یعنی تمام روزهای ضبط فیلم روزه بود؛ این سکانس آخرین روزهای ضبط برداشت شد، روزهایی که دیگر نقش را درک کرده و با آن عجین شده بود، یادم می آید خودش دائم وسط کار می برید، می نشست، گریه می کرد و می گفت: « برایم خیلی سنگین است، نمی توانم» و ما مجبور بودیم به او وقت بدهیم تا از این سکانس سنگین نیز گذر کند و درنهایت دیدید که چگونه آن سکانس را بازی کرد، او بازی می کرد و ما اشک می ریختیم.
وی با اشاره به برخی بازتاب نظر مخاطبین فیلم گفت: دختری ایرانی اما ساکن خارج ایران - مقیم انگلیس – به دفتر ما آمده بود برای زیرنویس فیلم، با داستان ارتباط خوبی گرفته بود، آن زمان هنوز فیلم در فهرست هیأت انتخاب جشنواره فیلم اعلام نشده بود، چند مرتبه تکرار کرد « حیف است، فیلم خوبی است، امیدوارم که داوران در فهرست قرارش دهند. » او حتی فارسی هم خوب صحبت نمی کرد.
وی افزود: جوان دیگری که از این نسل بود بعد از دیدن فیلم گفت: « من با این فیلم جنگ را شناختم آنچه درروزهای جنگ برمردم وکشورم گذشت. » لطف خدا بود که هر بیننده از هر قشری با هر رویکرد فکری با این فیلم ارتباط خوبی پیدا کند و از همه مهمتر این که هر طیفی با نگاه های متفاوت بر خوب بودن این فیلم وفاق داشتند.