نسخه چاپی

امام حسن(ع) كانون جوشان فضائل است

آیت‌الله سبحانی با اشاره به اینكه امام حسن (ع) كانون فضائل است، گفت: شناخت كامل ابعاد زندگانی با بركت امام مجتبی(ع) نیازمند نگارش موسوعه‌های مختلف است.

به گزارش نما به نقل از تسنیم ، آیت‌الله سبحانی در پیامی به کنگره بین‌المللی سبط النبی، امام حسن مجتبی(ع)، با تقدیر از دست اندرکاران این کنگره، اظهار کرد: شناخت کامل ابعاد زندگانی با برکت امام مجتبی(ع) نیازمند نگارش موسوعه‌های مختلف است.

در پیام آیت الله سبحانی آمده است: در آغاز سخن از پدید آورندگان این فضای روحانی که به عنوان تجلیل و تکریم از سبط اکبر، یعنی حسن بن علی(ع)، گل زندگی پیامبر(ص) برپا است، صمیمانه تشکر می‌شود.

در ادامه این پیام با اشاره به اینکه شخصیت‌های تاریخ ساز بر دو گونه‌اند: گاهی شخصیت‌هایی تاریخ ساز عصر خود بوده و حرکتی در زندگانی خود پدید می‌آورند، امّا چون از صداقت و درستی برخوردار نمی‌باشند، مرگ آنان سبب بسته شدن پرونده زندگانی آنها می‌شود، تصریح شده است: انسان‌های والایی که دارای عواطف و فضائل انسانی بوده و بالأخص از عالم بالا مؤید بوده‌اند، حرکت‌ها و امواجی را در زندگی بشریت پدید می‌آورند که هنوز به سیر خود در این دریای بیکرانه ادامه می‌دهند، هر چند به این زودی به ساحل نمی‌رسند. آنان همان پیامبران و اولیای الهی هستند که نمی‌توان، برای شخصیت آنان، قالب گیری کرد و به صورت محدود، سخن گفت.

در پیام آیت الله سبحانی کنگره بین‌المللی سبط النبی، امام حسن مجتبی(ع) خاطرنشان شده است: به زندگانی حسن‌بن علی(ع) در عصر پیامبر(ص) و پس از وی در عصر خلفای سه گانه، آن گاه، در عصر خلافت ظاهری امیرمؤمنان، سپس در دوران خلافت کوتاه خویش، و پس از صلح با معاویه، هرکدام برای خود پژوهش خاصی می‌طلبد و تشریح آنها، در گرو نگارش موسوعه [دانشنامه] است، ما فقط به گوشه‌هایی از زندگی آن حضرت، اشاره می‌کنیم.

در ادامه این پیام عنوان شده است: نیمه ماه مبارک رمضان، آنگاه که دخت گرامی پیامبر، نخستین فرزند خود را تقدیم پدر بزرگوار کرد، بانگ شادی، خانه نبوت را فراگرفت. رسول خدا(ص) شخصاً کام او را برداشت و او را «حسن» نامید و فرمود: هیبت و عظمت من، در فرزندم حسن بن علی تجلّی خواهد یافت. مورخان می‌گویند: آن حضرت، دارای وقار، هیبت و عظمت خاصی در برابر بینندگان بود.

در این پیام تصریح شده است: پیامبر(ص) در دوران کودکی او به تکریم او می‌پرداخت. هر موقع حضرت حسن(ع) کنار سجاده پیامبر(ص) می‌آمد، پیامبر(ص) او را در بغل می‌گرفت و به نماز می‌ایستاد و درباره او و بردارش حسین(ع) چنین می‌گفت: «خدایا من این دو را دوست دارم، تو هم آنها را و هر که آنها را دوست دارد، دوست بدار.

در پیام آیت الله سبحانی اظهار شده است: او کانون فضایل و مناقب بود و دشمن بر هیبت و وقار و عظمت و شجاعت، و دانش و سخا، و حلم و بردباری او اعتراف داشت. او در جنگ صفّین، شجاعت خود را به نمایش گذاشت، و در مذاکره با خوارج و گروه‌های مختلف، مظهر علم نبوی بود و در سخا و بخشش او همین بس که سه بار همه دارایی‌های خود را با فقیران تقسیم کرد.

در پیام مرجع تقلید شیعیان بیان شده است: بیشترین سخنان مورخان، تحلیل‌گران، در قرن اخیر، روی صلح او با معاویه، متمرکز می‌شود. خوشبختانه، محققان اسلامی، در این قرن، پرده از حقیقت صلح و علل و پیامدهای آن برداشته و حقّانیت او را در این صلح، به روشنی ثابت کرده‌اند و در این میان، کتاب «صلح الحسن» تألیف مرحوم آل یاسین، از ارزش بالایی برخوردار است.

در این پیام افزوده است: علامه مجاهد سید شرف الدین عاملی، ضمن مقدمه ارزشمندی که بر این کتاب نوشته، چنین آورده است: صلح حسن یا به عبارتی متارکه و آتش بس وی با معاویه را شاید بتوان یکی از دشوارترین مراحل سیر امامت در دنیای اسلام نامید. این انقلابی‌ترین نرمش تاریخ، و تحمل رنج طاقت فرسای آن، که هیچ کس جز پسر علی(ع)، آن هم توسط درک عالی‌ترین درجات ایمان قادر به انجامش نبوده و نخواهد بود، همواره بحث انگیز و سوال آفرین بوده است، و متأسفانه غرض ورزان به قلم غرض، و جاهلان به دیده جهل، این شگرد ایمانی را در پرده تحریف و ابهام پیچیده‌اند.

در ادامه این پیام خاطرنشان شده است: امامان همگی، مظهر تقوی و روش هستند، تقوی در همگی‌شان مشترک، و روش در تمامی‌شان متفاوت است. روش علی در دو مرحله سکوت و خروش، راهگشای امت می‌شود. شیوه حسن در مرحله اولِ روش پدر، و راه حسین در مرحله دومِ آن شکل می‌گیرد. علی بی سکوت، خروش و شهادتی هشدار دهنده و حیات بخش نمی‌داشت، فریاد و جانفشانی حسین نیز بدون صلح برادر، این چنین در تاریخ به ثبت نمی‌رسید.

در پایان پیام آیت الله سبحانی تصریح شده است: در هر حال ریحانه رسول خدا پس از آن که ناخواسته به صلح تن داد، و به معنی دقیق‌تر، صلح بر او تحمیل شد، کوفه را به قصد مدینه ترک کرد و در طول اقامت خود در مدینه، به تربیت انسان‌های مؤمن، و بیان حقایق و معارف اسلام پرداخت و عملاً چهره کریه معاویه و اهداف پلید او را برای امّت، روشن کرد. در پایان، درود بی پایان خود را به روح پاک آن امام همام فرستاده و می‌گویم: «سَلام اللهِ علیهِ یَوم وُلِدَ، وَ یَوم استُشهدَ و یَوم یُبعثُ حیّا»

۱۳۹۳/۴/۱

اخبار مرتبط
نظرات کاربران
نام :
پست الکترونیک:
نظر شما:
کد امنیتی:
 

آخرین اخبار...