تاثیرآمارهای‌روحانی‌برسفره‌افطارمردم

فردا روز اول ماه رمضان است و مانند هر سال مردم نگران سفره افطار خود هستند. سفره افطاری که هر سال چیزی از آن حذف می شود و اثر گرانی های پی در پی روی آن ملموس است.

در ايام نزديک به ماه مبارک رمضان اقلام و ارزاق عمومي مردم جهش قيمتي کاملا محسوسي دارد. قیمت گوشت و مرغ و برنج و ... همه و همه در آستانه رمضان گران می شود تا در گرمای داغ تابستانی همزمان با میهمانی خدا، بحث بر سر گرانی ها و کنترل بازار داغ تر شود.

امسال نیز هر چه آمدن رمضان نزدیک می شود گمانه زنی ها در خصوص افزایش قیمت ها بیشتر و بیشتر می شود و مردم با توجه به وعده های حسن روحانی در انتظار هستند تا ارزانی دوباره از راه برسد و سفره های افطار پر و پیمان شود. یکی از مهم ترین وعده های روحانی بعد از شروع به کار دولتش در گزارش 100 روزه دولت مطرح شد که پر بود از گلایه های نوشته و نانوشته از دولت محمود احمدی نژاد و انتقاد از وضعیت اقتصادی مردم. در آن روزها دولتی ها قول دادند نرخ تورم 40 درصدی به 25 درصد نزدیک شود.

همین چند روز پیش اما حسن روحانی در سفر خود به لرستان و در جمع مردم اعلام کرد: "در آغاز این دولت تورم 43 درصد بود که خوشبختانه امروز تورم نقطه به نقطه به 16 درصد رسیده است، زیرا دولت در این زمینه قدم‌های بزرگی برداشته است".

آماری که البته مرکز آمار نیز آن را تایید می کند. گزارش مرکز آمار از دومین ماه بهار سال جاری نشان می‌دهد نرخ تورم ماهانه معادل ۹/۰ درصد، نرخ تورم نقطه‌به‌نقطه معادل ۲/۱۷درصد و نرخ تورم متوسط معادل ۴/۲۸ درصد بوده است.

گزارش بانک مرکزی نیز حاکی از این بوده که نرخ تورم ماهانه در اردیبهشت، معادل ۲/۱ درصد، نرخ تورم نقطه‌به‌نقطه در این ماه معادل ۶/۱۶ درصد و نرخ تورم متوسط در این ماه نیز به میزان ۳/۳۰ درصد رسیده است.

البته در هفته های اخیر، اصطلاح تورم نقطه به نقطه و ابداعی بودن آن، بارها مورد نقد قرار گرفته اس، گذشته از این موضوع، با وجود این آمارها که خبر از بهبود و گل و بلبل شدن وضعیت نرخ تورم در کشور می دهد، هنوز گرانی میهمان بازارهاست. صرف گزارش برای مردم تاثیر چندانی بر سفرهای کوچک شده و سبد کالای آب رفته نمی‌کند، بلکه مردم در این زمینه تا به چشم خود مشاهده نکنند و یا به تعبیر عامیانه آن را احساس نکرده باشند، برایشان آمارهای رسانه ها و رئیس جمهور چندان اهمیتی ندارد.

البته دولتی ها مدعی هستند کاهش نرخ تورم الزاما به معنای ارزانی نیست و متوقف شدن رشد قیمت ها در این خصوص تاثیرگذارتر است که در واقع چنین نیز هست اما سوال اصلی اینجاست که اگر نرخ رشد قیمت ها آنقدر ملموس متوقف شده که تورم نقطه به نقطه 16 درصدی شده است، چرا هر روز مردم برای تهیه مایحتاج روزانه با گرانی های گاه و بیگاه مواجه می شوند؟ چرا کالاهای اساسی هر هفته حتی شده 100 تومان گران می شوند و کسی به این فکر نمی کند که یک کارمند یا کارگر با حقوق ثابت برای هر تک تومان حقوق خود در ماه باید برنامه ریزی کند و این افزایش های گاه و بیگاه سفره خانوارها را کوچک می کند؟!

به راستی با آمار خوش می شود زندگی کرد و سفره افطار چید؟!