انتقاد روزنامه «رسالت» از سریال «كیمیا»

به گزارش نما به نقل از بهرنگ ملک محمدي در «رسالت» نوشت:

فيلم ها و سريال هاي سياسي و تاريخي که به دوره هايي خاص از تاريخ يک کشور مي پردازند اصطلاحا درام دوران ناميده مي شوند. کيميا ساخته جواد افشار که اين شب ها از شبکه 2 پخش مي شود نيز از همين نوع آثار بوده و به دليل تعداد قسمت هايش طولاني ترين سريال تاريخ تلويزيون نيز هست اما اين موضوعات هيچ کدام دليلي بر ساختار قوي آن به لحاظ توليدي نيست.

سريال از سال 1357 شروع مي شود و عمده قصه تاکنون چه در تهران و چه خرمشهر به فعاليت هاي مخفيانه و پخش اعلاميه و حتي درگيري هاي خياباني مردم با نيروهاي نظامي مي گذرد
اما يک نکته در اين قسمت هاي پخش شده که ذوق بيننده را کور مي کند لوکيشن اين درگيري ها و جريانات است.

عمده اين اتفاقات در يک کوچه که همان محل سکونت خانواده فرخ پارساست مي افتد و متاسفانه خيابان هاي آشناي تصاوير مستند به جا مانده از آن دوران بازسازي نشده و حتي به آن اشاره هم نمي شود و انگار خانواده پارسا به هر نقطه اي پا مي گذارند همان جا درگيري اتفاق مي افتد. اين مبهم بودن مکان ها حتي در ديالوگ ها هم نمايان است و به هيچ کدام از وقايع يا مکان هاي آن روزها که پر تنش ترين ايام انقلاب هم بوده ورود نمي شود.

به همان ميزان که خيابان هاي بزرگ و ميادين اصلي شهر که مي توانست با جلوه هاي ويژه وارد داستان شود تبديل به کوچه هاي بدون هويت شده، فعاليت هاي ساواک هم به دنبال کردن
دخترهاي دبيرستاني براي گرفتن اعلاميه محدود شده و هيچ اشاره اي به يک پديده بزرگ همچون مبارزات مردم نمي شود و صرفا در حد چند تعقيب و گريز ابتدايي باقي مي ماند. شهرام کامفر هم که يک سرگرد ساواک است صرفا به فکر خارج کردن شمش هاي طلا از ايران بوده و جالب تر
آنکه مامور دست نشانده او در اوج انقلاب به همان کوچه مي رود و خانه اي اجاره مي کند تا مراقب رفت و آمدهاي خانواده پارسا که يک استوار تبعيدي شهرباني است، باشد!

اين تقليل انگيزه ها و وقايع به معمولي ترين حد ممکن چيزي جز ساده کردن انقلاب نيست و حتي در مراحل بعدي

تلويزيون بعد از ورود شبکه هاي ماهواره اي و ساخت سريال هاي بالاي صد قسمت سعي دارد با ساخت سريال هاي طولاني توجه مخاطب داخلي را جلب نمايد اما توجه به اين نکته ضروري است که اين سريال ها عمدتا ضعيف و سطحي هستند و قصه چندان مهمي ندارند و به لحاظ توليد هم پر هزينه نيستند و آنها اگر بخواهند به سراغ انقلاب ها و تحولات اجتماعي شان بروند با بودجه سنگين، تحقيقات تاريخي مفصل اين کار را انجام مي دهند و حتي در مواردي با ساخت قهرمان هاي تخيلي، استعمار را هم توجيه مي کنند و هرگز بزرگ ترين انقلاب مردمي در قرن بيستم را با قصه اي ضعيف در يک کوچه نشان نمي دهند!