تجربه مالزی در كنترل اچ.آی.وی

به گزارش نما به نقل از ایرنا، از سال 1986 تا پایان سال 2013 در مجموع 101 هزار و 672 مورد ابتلا به اچ.آی.وی در مالزی گزارش شده است که از این تعداد 16 هزار و 340 نفر نیز بر اثر بیماری ایدز جان باخته اند.

از ابتدا تا پایان نیمه اول امسال نیز در مالزی یک هزار و 676 تن آلوده به ویروس اچ.آی.وی، 598 مورد ایدز و همچنین 402 مورد مرگ ناشی از بیماری ایدز در این کشور گزارش شده است که یک هزار و 337 تن از مجموع این آمار مردان بوده اند.

تعداد مبتلایان به ویروس اچ.آی.وی در مالزی از سال 2002 روند نزولی داشته است، به طوری که این رقم از 19.11 تن ابتلا در روز در سال 2002 به 9.25 تن در شش ماهه نخست سال جاری رسید. این رقم در سال گذشته 9.29 نفر بوده است.

پس از یک دوره نزولی تا پایان سال 2011 در مجموع 94 هزار و 841 فرد مبتلا به 'اچ.آی.وی' در این کشور گزارش شده بود و با توجه به این روند، مقامات بهداشتی مالزی در سال 2011 پیش کردند تا پایان سال 2015 در مجموع 81 هزار و 317 نفر مبتلا به اچ.آی.وی در این کشور زندگی می کنند. این عدد در سال 2013 به 85 هزار و 332 تن رسید که نشان دهنده تحقق اهداف مالزی در کنترل اچ.ای.وی تا سال 2015 است.

دلایل موفقیت مالزی در تحقق اهداف چشم انداز بهداشتی این کشور در کنترل اچ.ای.وی را می توان در سه برنامه مدون که از آن به عنوان 'برنامه استراتژیک ملی مبارزه با اچ.آی.وی و ایدز' نام برده می شود، جستجو کرد.

افزایش آگاهی عمومی در مورد اچ.آی.وی و کاهش رفتارهای پرخطر در بین گروه های آسیب پذیر، حمایت از افراد مبتلا به اچ.آی.وی و سایر افرادی که به هر نحوی تحت تاثیر آسیب های این پدیده قرار دارند، کاهش تاثیرات انسانی و اجتماعی- اقتصادی ایدز بر افراد، خانواده ها و جامعه، کاهش تبعیض علیه بیماران ایدزی و مبتلایان به اچ.آی.وی از جمله مواردی است که مالزی در برنامه استراتژیک ملی خود بر آن تاکید داشته است.

اهداف مالزی در برنامه استراتژیک ملی این کشور نشان می دهد اهدافی از قبیل افزایش آگاهی عمومی، حمایت از افراد مبتلا به اچ.آی.وی و کاهش تبعیض علیه بیماران ایدزی و افراد مبتلا به اچ.آی.وی نیازمند راهکارهایی هستند که با استفاده از رسانه های اجتماعی می توان به افزایش آگاهی نهادهای اجتماعی از قبیل خانواده کمک کرد و به حمایت از افراد مبتلا پرداخت و تبعیض را کاهش داد.

این راهکارها بیش از پیش بر اهمیت به کارگیری ارتباطات سلامت تاکید می کنند.

ارتباطات سلامت یکی از حوزه های ارتباطات محسوب می شود که در سال های اخیر با افزایش قابل توجهی از سوی محققان ارتباطات مواجه شده است. از آنجایی که مفهوم سلامت در نظر بسیاری از مردم ارتباط کمی با مفاهیم ارتباطات از قبیل ارتباطات بین فردی، اینترنت، رادیو و تلویزیون دارد، واژهای 'ارتباطات' و 'سلامت' می تواند برای بسیاری از مردم دو مفهوم نسبتا جداگانه باشند. هر چند که پیشرفت سریع رسانه های نوین فرصت ها و تهدیدهایی برای سلامت افراد ایجاد کرده که محققان ارتباطات را وارد حوزه ای کرده است تا تاثیر ارتباطات بر سلامت فردی و عمومی جامعه را بیش از پیش مورد مطالعه قرار دهند.

این حوزه جدید ارتباطات که نیازمند توجه جدی است در برخی از دانشگاه های کشورهای پیشرفته با عنوان 'ارتباطات سلامت' شناخته می شود.

یکی از دلایل موفقیت مقامات بهداشتی مالزی در کنترل شیوع اچ.آی.وی را می توان به نوعی در استفاده کارآمد از عناصر ارتباطات در کمپین های مختلف عنوان کرد.

استفاده موثر از رسانه ها، توجه ویژه به ارتباطات بین فردی، ارائه خدمات مشاوره ای به گروه های مختلف و همچنین بررسی میزان موفقیت کمیپن ها جهت اصلاح روش های ناکارآمد از جمله عناصر ارتباطات هستند که در جهت توسعه سلامت افراد مبتلا به اچ.آی.وی و بیماران ایدزی مورد استفاده قرار گرفته اند.

هر چند که مالزی در تحقق اهداف خود در جهت کنترل اچ.آی.وی موفق بوده است، اما از آنجایی که برخی عناصر مهم به ویژه در حوزه ارتباطات سلامت مورد توجه کافی قرار نگرفته اند، مورد توجه قرار ندادن این عناصر هم اکنون به عنوان مشکلات حل نشده در عرصه کنترل اچ.آی.وی در این کشور باقی مانده اند.

از جمله این عناصر می توان به حمایت های اجتماعی (حمایت خانواده، دوستان، افراد خاص و سایر گروه ها)، تقویت روحیه خودباوری در افراد مبتلا به اچ.آی.وی و ایدز، شناسایی عوامل تبعیض علیه افراد مبتلا و شناسایی عوامل مرتبط با استیگما یا تابو (عمومی و خود تحمیلی) در بین گروه های پرخطر و افراد مبتلا به اچ.آی.وی و بیماران ایدزی اشاره کرد.

با توجه به نتایج حاصل شده می توان نتیجه گرفت که سیاست های کلی مالزی در کنترل اچ.آی.وی لازم اما ناکافی بوده است. دلیل ناکافی بودن این سیاست ها را می توان دانش کافی جمعیت عمومی این کشور (با استناد به مطالعات انجام شده) دانست که در برخی موارد و در بین گروه های خاص منتج به کاهش رفتارهای پرخطر و یا مانع از گسترش شیوع اچ.آی.وی ( با توجه به افزایش دانش عمومی) نشده است.

علاوه بر این، تبعیض علیه مبتلایان به اچ.ای.وی و بیماران ایدزی و برخی گروه های خاص در مالزی همچنان به طور قابل ملاحظه ای وجود دارد.

به رغم وجود این کاستی ها، می توان با استفاده از تجربیات مالزی و افزودن مولفه هایی که در این کشور مورد غفلت قرار نگرفته اند، راهکاری موثر و کارآمد برای کنترل اچ.آی.وی در محیط های دیگر طرح ریزی کرد تا در یک بازه زمانی سریع تر (نسبت به کشور مالزی) ضمن کاهش دادن و در نهایت به صفر رساندن موارد جدید ابتلا به اچ.آی.وی، از ظرفیت های اقتصادی افراد مبتلا نیز جهت توسعه اقتصادی استفاده کرد و همچنین کیفیت زندگی این افراد را ارتقا داد.