«جاده چالوس» جهانی شد

به گزارش نما به نقل از روزنامه هفت صبح ، «شمال تهران، رشته کوه های قد کشیده البرز، یک زنجیره از تعداد زیادی قله های بالای 4000 متر و پیچ های تندی که جاده چالوس از میان آنها می گذرد. با آمدن از کرج به سمت شمال، ابتدا به صخره های ناهموار می رسیم و بعد به جنگل های که و بی انتهای «راش» که اقلیم گرگ ها و یوزها و خرس هاست و در نهایت دریای کاسپین (خزر) که در افق نمایان می شود. مگر از یک جاده چقدر انتظار بیشتر می رود؟»...

این توصیف فصلنامه «BMW Magazine» بولتن رسمی شرکت ب ام و از جاده ای هست که در طول سال میلیون ها ایرانی از آن تردد می کنند. همان جاده شماره 59 یا «جاده چالوس» مشهور!

آوازه جهانی جاده چالوس

این نشریه در گزارش ویژه ای که در شماره آخر خود به چاپ رسانده با انتخاب و بررسی 25 مسیر زمینی زیبا و پرهیجان دنیا از مالکان محصولات برند ب ام و خواسته که پیش از مرگ حتما سری به این جاده ها بزنند. فهرست بلندبالایی که انتخاب چهارم آن مسیر آشنا برای همه ماست.

درباره جاده چالوس

جاده شماره 59 معروف به جاده چالوس، به طول 160 کیلومتر یکی از مهمترین و پرترددترین جاده های کشور بوده که از کنار گذر شهر کرج در استان البرز آغاز شده و به شهر چالوس در استان مازندران وصل می شود. آنطور که در کتب تاریخ معاصر آمده تا پیش از آغاز سلسله پهلوی، هیچ راه ارتباطی جاده ای بین کرج و چالوس وجود نداشته و تنها یک مسیر خاکی (به اصطلاح قدیمی ترها مالرو!) راه دسترسی به قریه های این منطقه را تشکیل می داد اما در سال 1312 جاده ای که امروز با نام جاده چالوس مشهور است، با شکل و شمایل بسیار ابتدایی مورد بهره برداری قرار می گیرد.

از آن زمان به بعد انواع کاروانسراها و واحدهای اقامتی و نمازخانه ها در کنار این جاده ساخته شدند و با ساخت و افتتاح سد امیرکبیر (با نام امروزی سد کرج) در سال 1340 به اعتبار و شهرت این منطقه افزوده شد. همین امر سبب شد تا جاده چالوس به تدریج به یکی از تفرجگاه های مهم و عمده منطقه شمال ایران مبدل شود اما یکی از مهمترین و خاطره انگیزترین معابر این جاده «تونل کندوان» بوده که پنج سال بعد از تاسیس جاده چالوس در 27 اردیبهشت 1317 توسط رضا پهلوی افتتاح شد؛ تونلی در ارتفاع 3030 متری از سطح دریا که به گفته اهالی منطقه، پیش از افتتاح آن، عبور و مرور بین کرج و چالوس به دلیل شرایط جوی نزدیک شش ماه از سال عملا غیرممکن بود.

علاوه بر تونل کندوان، کوه های «هفت خواهران» نیز از مشهورترین جلوه های بصری این جاده 160 کیلومتری به شمار می آید. با آنکه امروز و با گذشت نزدیک به هشت دهه از افتتاح این جاده و گسترش دامنه ساخت و ساز در حاشیه جاده چالوس و البته نوسازی این مسیر (که متاسفانه به قیمت مخدوش شدن بخشی از طبیعت حاشیه این مسیر بوده) جاده چالوس دیگر آن حال و هوای بکر و نوستالژیک گذشته را ندارد اما هنوز هم نمی توان بر زیبایی های مشهورترین جاده ایران چشم بست.

چرا جادوه چالوس؟ چرا ب ام و؟

اما چرا رانندگی در این جاده توسط رانندگان و نویسندگان مجله رسمی «ب ام و» توصیه شده؟ پاسخ این سوال برای علاقمندان هب صنعت خودروسازی یا اصطلاحا ماشین بازها روشن است؛ دهه هاست که محصولات شرکت ب ام و را با هندلینگ (چسبندگی) مثال زدنی و قدرت مانور بالا می شناسند. حال چه چیز بهتر از یک جاده پیچ در پیچ در میان انبوهی از مناظر زیبای طبیعی برای به رخ کشیدن توانایی های حرکتی محصولات ب ام و؟

آوازه جهانی جاده چالوس

مهندسین ب ام و معتقدند که یک مسیر پر پیچ و خم حتی در منطقه ای صنعتی و به دور از جذابیت های بصری نیز می تواند مالکان و رانندگان محصولات ب ام و را به اوج لذت رانندگی برساند چرا که محصولات این شرکت برخلاف رقبایی چون مرسدس و آئودی که بیشتر محصولاتی کاریزماتیک و مناسب مدیران و افراد کت و شلوارپوش هستند، ساختار مهندسی کاملا اسپورت داشته و برای لذت بردن از رانندگی ساخته و پرداخته شده اند. حال ناگفته پیداست که تجربه رانندگی با چنین محصولی در جاده پر پیچ و خم و چهارفصلی همچون جاده چالوس تا چه حد فراموش نشدنی خواهد بود. البته امیدواریم که گذر نویسندگان این مجله در روزهای تعطیل و پرترافیک سال به جاده چالوس نیفتد تا ذهنیت شان نسبت به این جاده مخدوش نشود!

دیگر مسیرهای منتخب مجله ب ام و

اما در کنار جاده چالوس که چهارمین انتخاب کارشناسان و رانندگان حرفه ای کمپانی ب ام و برای لذت بردن از رانندگی بوده، مسیرهای بکر و جذاب دیگری نیز به چشم می خورد که اتفاقا برخی از آنها در نزدیکی کشورمان هستند.

جاده کوهستانی آلماتی - تین شان در قزاقستان، جذاب ترین و بهترین مسیر برای لذت بردن از رانندگی از نگاه کارشناسان این نشریه است؛ مسیری که در کنار جذابیت های بصری و طبیعی خود، یکی از وحشتناکترین و خطرناکترین مسیرهای زمینی در سرتاسر جهان به شمار می آید.

از دیگر جاده های منتخب این فهرست می توان به جاده مشهور «میلفورد» در نیوزیلند و یا پل «پاتاپات» با عرض تنها 25 متر و طول 1.3 کیلومتری در ونزوئلا اشاره کرد که به گفته نویسندگان مجله ب ام و تنها کمی بی احتیاطی روی این پل دست کمی از خودکشی ندارد!

با جاده چالوس چه کنیم؟

گفتنی ها را گفتیم؛ از تاریخ و جغرافیای این جاده و از آوازه جهانی اش اما سوال اینجاست که وقتی کشورمان جاده چالوس و جاده چالوس های بسیاری در خود جای داده که هر یک ویژگی منحصر به فرد خود را دارد چرا نباید از آنها در راستای منافع اقتصادی استفاده کرد؟

مگر نه اینکه همین کشورهای حاشیه خلیج فارس از ویژگی های اقلیمی خود همچون کویر جهت تورهای سافاری و آفرود با درآمد چند میلیارد دلاری در سال بهره می گیرند؟ مگر نه اینکه کشورهای فقیر آفریقایی با برگزاری مسابقات رالی در جاده های خشک و گرمسیر خود چند ده هزار توریسم و حجم بالایی از درآمد اقتصادی را جذب خود می کنند؟ آیا اکنون که گره تحریم های بین المللی شل شده و پای تعداد بیشتری از گردشگران خارجی به کشور باز شده، زمان آن نرسیده که چهارمین جاده زیبای جهان به انتخاب حرفه ای ترین رانندگان دنیا که همین بغل گوشمان خوابیده را بهتر از اینها به دنیا بشناسانیم؟

به نظر می رسد که در دنیای ارتباطات امروز که هر کلیک کامپیوتر و لایک شبکه های اجتماعی، معادلات پیچیده ای از تراکنش های هنگفت مالی را به همراه دارد می توانیم بیشتر از اینها از داشته هایمان بهره بگیریم. باور کنیم که این بار «مرغ خودمان غاز است!»