غافلگیری زیدان از سكانداری اش در رئال

به گزارش نمابه نقل از وبسایت نود، متن صحبت های وی از نظرتان می گذرد.

وقتی یک بازیکن پیشکسوت تصمیم می گیرد که مربی شود ، ریسک مواجه شدن با یک اتفاق متفاوت را می پذیرد؟
مسلما همین طور است. هر چند که دنیا همان است و همچنان در فوتبال حضور داریم اما زندگی کاملا متفاوت می شود. وقتی بازیکن باشی باید اول از همه به خودت فکر کنی . اما وقتی روی نیمکت می نشینی شرایط عوض می شود. همه مسائل متفاوت هستند و کار مشکلی است.

به عنوان یک بازیساز همیشه در دوران بازیگریتان برایتان تیم مهمتر از هر چیز بود. این به سود شماست؟
همیشه بیشتر به تیم فکر می کردم. مسلما ترجیح می دادم که برای بقیه گل بسازم تا این که خودم گل بزنم و این هرگز برای من یک دغدغه نبود. بازیکنانی هستند که فقط به گلزنی فکر می کنند اما من پاس گل دادن را بیشتر دوست داشتم. در سال ۲۰۰۶ با خودم فکر می کردم : من و مربیگری ؟ هرگز!

از چه زمانی با خود گفتی :" مربیگری دقیقا همان چیزی است که می خواهم" ؟
قبلش سوالاتی در ذهنم بود: بعد از فوتبال باید چه کار کنم؟ مسائل زیادی را تجربه کردم. مشاور مدیر رئال مادرید ، مدیر ورزشی تیم اصلی و ... بودم. به دنبال چیزی بودم که دقیقا مناسب من بود. در نهایت به این نتیجه رسیدم: برای مربیگری انگیزه دارم. به عنوان یک بازیکن همیشه وقت برای واکنش وجود دارد. در پنجاه باشگاه کار نکردم و اسپانسرم عوض نشد. من به شدت صادق بوده ام و می دانستم که باید چه کار کنم. حالا شرایط تقریبا همان است و چیزهای زیادی یاد گرفته ام. به همین خاطر بود که تصمیم گرفتم که مربی کاستیا شوم. بسیاری از افراد و کارشناسان از من پرسیدند که برای چه این کار را می کنم. به حرفشان گوش ندادم و به حرف دلم توجه کردم.

تو تجربه دستیاری در یک تیم با تجربه و مربیگری در یک تیم با بازیکنان جوان را کسب کردی ...
(حرف را قطع می کند) این دو کار هیچ ربطی به هم ندارند. در کاستیا تنها مسائول تیم بودم. از حضور در تیم اصلی هیجان زده هستم اما از روند پیشرفتم رضایت دارم. اول از همه می خواستم که چیزهایی یاد بگیرم.

تفاوت ها چیست؟
هر روز ممکن است که اتفاقی رخ بدهد. با بازیکنان ، پزشک ، تیم مدیریتی و ... باید همیشه آماده بود و سریع تصمیم گرفت. زمان برای به شوخی گرفتن مسائل وجود ندارد. قرار نیست که چون اسمت زیدان است تیمت ۳-۰ ببرد. در آغاز مسابقات تجربه کسب کردم و در شش بازی اول پنج باخت داشتیم .... (می خندد). مسلما توقع چنین آغزای را نداشتم اما به زمان نیاز داشتم تا با شرایط هماهنگ شوم ، بازیکنان را بشناسم و بدانم که توقعم از آنها چیست ... از روندم و پیشرفتم رضایت دارم.

تو همیشه یک بازیکن ساکت و خجالتی بوده ای ، به شکلی که برخی فکر می کردند نمی توانی سرمربی ایده آلی باشی ...
مسلما باید تغییراتی می کردم. این را در پایان دوران فوتبالم حس کردم. همیشه در رختکن طوری رفتار می کردم که انگار جوان ترین بازیکن تیمم هستم و حرفی نمی زنم. درون زیمن یک لیدر بودم اما بیرون زمین این طور نبود. آرام آرام مسئولیت ها را پذیرفتم و با خود گفتم :" شاید بتوانم کاپیتان باشم" مسلما اگر درون زمین نقشی دیگر به من سپرده می شد رفتارم طور دیگری بود. مسلما در مورد سرمربیگری من نیز همین قضیه صادق است.

برایت ارتباط برقرار کردن و خروج از حالت خجالتی ات کار مشکلی نداری؟
آسان نیست. برخی افراد دیگر مثل دیدیه دشان از این بابت خیلی راحت تر هستند. برخی دیگر راحت نیم توانند ارتباط برقرار کنند و برخی هم اصلا نمی دانند ک هباید چه کار کنند. من نیز همین تفکر را راجع به خودم داشتم. باید روز به روز تلاش می کردم تا بهتر شوم و بتوانم نشان بدهم که توانایی آن را دارم. بله ، مشکل است اما غیرممکن نیست.

این بخشی از تلاشی است که باید برای یادگیری انجام بدهی ؟
وقتی مربی باشی ، موظف هستی تا ارتباط عمومی خود را قوی تر کنی چرا که این تنها روش برای واکنش نشان دادن است. تاکتیک ها ، انتخاب ها و مدیریت تیمز حائز اهمیت است. باید با خود بگویی که چه می خواهی انجام بدهی و چه از دستت بر می آید. این را خیلی دوست دارم.