لزوم آسیب شناسی تدریس زبان عربی در مدارس

تدریس زبان عربی توسط معلمینی که خود نیز به خوبی قادر به تکلم به این زبان نیستند مشکلی نیست که نتوان آن را حل کرد .

حال که بحث زبان و نحوه تدریس زبان در مدارس کشور مورد توجه قرار گرفته است فرصت را غنیمت می شماریم و به نکاتی در این زمینه که تا کنون مغفول واقع شده است اشاره میکنیم.

در ابتدا خاطر نشان میکنیم که ارتباط خیلی ظریف و مهمی میان نحوه تدریس زبان عربی با آموزش مفاهیم دینی و معرفتی وجود دارد که به دلیل بی توجهی به این ارتباط هم اکنون شاهد هستیم که معلمین و مربیان از میزان تاثیر گذاری دروس دینی بر دانش اموزان و دانشجویان رضایت نداشته باشند .

وقتی فرزندان ما به دلیل کوتاهی و نواقص موجود در سیستم آموزش و پرورش و حتی آموزش عالی نسبت به زبان عربی عشق و علاقه ای ندارند چگونه انتظار داریم بتوانند با مفاهیمی که توسط این زبان منتقل میشود ارتباط خوب و موثری برقرار کنند .

باید قبول کنیم وقتی دانش آموزان مدارس و حتی دانشجویان دانشگاه مجبور میشوند 14 صیغه فعل ماضی و مضارع را در شب امتحان حفظ کنند و نهایتا با هر سختی و برای گذراندن این واحد درسی این استرس و دشواری را تحمل میکنند نباید انتظار داشته باشیم که این دانش اموزان و دانشجویان دل خوشی از این زبان داشته باشند و نتیجه این میشود که بعد از اتمام درس و پاس کردن واحد درسی برای همیشه با این زبان خداحافظی میکنند و به دلیل خاطرات بدی که از این درس دارند هر نوشته ای را که به زبان عربی ببینند موجب یاداوری این خاطرات تلخ میشود .

به عبارت ساده تر تاکید بیش از اندازه بر تدریس قواعد به جای آموزش مکالمه باعث شده است که فارغ التحصیلان مدارس و مراکز آموزشی و حتی حوزه های علمیه ما از عهده یک احوال پرسی ساده به زبان عربی نیز بر نیایند .

حال اگر میزان وقت و منابع مالی که در طول عمر تحصیلی این دانش اموزان برای آموزش این زبان هزینه میشود را محاسبه کنیم درمی یابیم که یک فاجعه غم انگیز و یک شکست آموزشی سنگین در کشور در جریان است و کسی در این زمینه پاسخگو نیست .

این مصیبت در حالی دامنگیر سیستم آموزشی ما شده است که زبان عربی زبان دین و زبان قران ماست و بی بهره بودن از این زبان موجب اخلال در فرایند آموزش های دینی و معرفتی ما میشود و نتیجه این میشود که هم اکنون در جامعه مشاهده میکنیم .

از منظر سیاسی و استراتژیک نیز لازم است به این نکته توجه شود که کشورما در منطقه ای واقع شده است که بسیاری از همسایگان ما عرب زبان هستند و نا آشنایی ما نسبت به زبان عربی باعث شده است که ما در برقراری ارتباط مفید و موثر با این همسایگان دچار مشکلات جدی و عدیده شویم و نتوانیم آنطور که باید و شاید در حوزه های مختلف فرهنگی و اقتصادی ارتباط خوب و سازنده ای را با این کشور ها داشته باشیم .

از سوی دیگر شاهد هستیم که هیچ گونه تشویق و ترغیبی برای آموزش مکالمه عربی در کشور وجود ندارد و به سختی میتوان آموزشگاهی را پیدا کرد که به آموزش مکالمه زبان عربی میپردازد و در عوض شاهد هستیم که در هر کوچه و خیابانی یک موسسه و آموزشگاه زبان انگلیسی وجود دارد .

تدریس زبان عربی توسط معلمینی که خود نیز به خوبی قادر به تکلم به این زبان نیستند مشکلی نیست که نتوان آن را حل کرد . برقراری ارتباط میان وزارت آموزش و پرورش با کشورهای عرب زبان و دعوت از اساتید و معلمین عرب زبان و همچنین استفاده از معلمین ایرانی عرب زبان میتواند گام بسیار مهمی در مسیر حل این مشکل باشد .

خلاصه این که زبان عربی زبانی شیرین و سرشار از ظرافت های ادبی است که اگر با استفاده از روش ها و متد های نوین تدریس شود مورد استقبال دانش اموزان و دانشجویان قرار میگیرد و تنها کافی است مسئولین امر این موضوع را در کانون توجه خود قرار دهند .